Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Φωτο: Street-Life.gr

Το Street-Life.gr έγινε 2 χρονών και γιορτάζει!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μικρή αλλά μαχητική συμμορία που στηρίζει και εμψυχώνει αυτό το διαδικτυακό εγχείρημα! Cheerio!

Φωτο: Pinterest

Φωτο: Pinterest

EΟΡΤΑΣΤΙΚO ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ –  SPECIAL EDITION

Ο MΕΓΑΛΟΣ ΥΠΝΟΣ

Μήπως υπνοβατούμε μέσα στην ίδια μας τη ζωή;

Έργο-Κολάζ του Sean Eidder

“H πιο τρομακτική σκέψη στον κόσμο είναι ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσω και θα συνειδητοποιήσω ότι έχω περάσει τη ζωή μου υπνοβατώντας: μη εκτιμώντας αρκετά τους ανθρώπους που αγαπώ, κάνοντας τα ίδια τραυματικά λάθη ξανά και ξανά, ένας σκλάβος των νευρώσεων, του φόβου και της συνήθειας.” (George Saunders)

Έργο του Alex Gross

H ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας για επιβίωση, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, ενώ, παράλληλα, όταν έχουν ικανοποιηθεί επαρκώς οι βασικές ανάγκες, αρχίζει να χοχλάζει η ανθρώπινη ανάγκη για “αυτοπραγμάτωση“, η ανάγκη δηλαδή να αξιοποιήσουμε και να εκφράσουμε στο μέγιστο το δυναμικό μας.
Εντωμεταξύ, το παρελθόν μονίμως παρενοχλεί το παρόν, το οποίο με τη σειρά του διαταράσσει την προοπτική του μέλλοντος και όλα μαζί δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο χωρίς έξοδο διαφυγής.
Στην πραγματικότητα, το μόνο που έχουμε είναι η παρούσα στιγμή.

Έργο της Fanny Nushka

Εάν, όπως λένε οι ειδικοί, οι σκέψεις μας δημιουργούν την πραγματικότητα και ανεξαρτήτως συνθηκών διαθέτουμε a priori την ελευθερία να επιλέξουμε την αντίδραση ή στάση μας απέναντι σε κάθε γεγονός, τότε γιατί εξακολουθούμε να εκχωρούμε τη δύναμη μας σε άλλους; Γιατί αρνούμαστε να ενηλικιωθούμε και τείνουμε να βολευόμαστε στην απατηλή θαλπωρή της αγέλης και της θυματοποίησης; Γιατί δυσκολευόμαστε να ισορροπήσουμε μεταξύ συναισθηματισμού και στοιχειώδους λογικής ή να γίνουμε πιο διεκδικητικοί όταν οι περιστάσεις το απαιτούν;

Illustration: Arnold Kohn

Έτοιμες απαντήσεις δεν υπάρχουν, ωστόσο ένα είναι σίγουρο. Εάν δεν “ξυπνήσουμε”, δεν πρόκειται να τις ανακαλύψουμε ποτέ.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ “ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΙΚΟΥ NEW AGE”

Φωτο: Lisa Maltby

Φωτο: Pinterest

Ως γνωστόν, “Αll business is show business”, συνεπώς η διαχείριση εικόνων και εντυπώσεων για άτομα της επικαιρότητας ή γεγονότα είναι υψίστης σημασίας για όλους τους εμπλεκόμενους και παρατρεχάμενους. Η προπαγάνδα αποτελεί παλαιοτάτη “τέχνη”, η οποία εξελίσσεται και εκμεταλλεύεται πλήρως τα διαθέσιμα εργαλεία της κάθε εποχής, όπως το διαδίκτυο και τα social media στην παρούσα φάση που διανύουμε.

Το οξύμωρο φαινόμενο της σύγχρονης εποχής είναι ότι παρά τον απεριόριστο όγκο πληροφοριών και κυρίως την ευκολία πρόσβασης σε αυτές, πάρα πολλοί άνθρωποι, συνειδητά ή ασυνείδητα, δυσκολεύονται να μετατοπίσουν την οπτική τους και να επεξεργαστούν ορθολογιστικά αυτές τις “εικόνες”, να αναρωτηθούν αν οι πράξεις συνάδουν με το “παραμύθι-αφήγημα” του κάθε ανερχόμενου ή διακεκριμένου ατόμου επιρροής στον εκάστοτε χώρο, να αποδεσμευτούν από τις δικτατορίες των τάσεων και τον ναρκισσιστικό αυτισμό των social media και γενικότερα να ξεκολλήσουν επιτέλους από την αγελαία συμπεριφορά.

Έργο του Christian Stoll

Για παράδειγμα, εφόσον σήμερα (στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον) απολαμβάνουμε τόσο μεγάλη ελευθερία ατομικής έκφρασης εφ’όλης της ύλης, γιατί αρνούμαστε να απεγκλωβιστούμε από τη φυλακή της ρετουσαρισμένης πραγματικότητας και τις επιταγές των media ή να αμφισβητήσουμε το status quo στο μικρο/μακρο περιβάλλον μας;

Φωτο: Pinterest

Φωτο: Pinterest

Και σε τελική ανάλυση, γιατί αδυνατούμε να καλλιεργήσουμε ουσιαστική καταναλωτική συνείδηση όχι μόνο απέναντι σε προϊόντα αλλά και σε πρόσωπα, αντί να παίζουμε το ρόλο της μαριονέτας στο θέατρο του παραλόγου που ανεβάζει κάθε αφιονισμένη διασημότητα, τηλεοπτικό κανάλι ή πολιτικάντζα;

Φωτο: Pinterest

Επειδή, λοιπόν, στο αγνό, ανυποψίαστο μάτι, η δύναμη των “εικόνων” είναι τεράστια  και ο κόσμος του θεάματος ήταν και παραμένει εξαιρετικά επιδραστικός ως προς τον τρόπο ζωής, τις αντιλήψεις και τις αγοραστικές αποφάσεις των ατόμων, καθώς λειτουργεί πάντα υποδόρια στοχεύοντας στο υποσυνείδητο, ιδού μερικά Mυστικά του χώρου που δεν πρόκειται -σχεδόν- ποτέ να μας αποκαλύψουν τα συστημικά Media. 

Illustration: Charlie Anderson

Φωτο: Pinterest

1. “Το χειρότερο από το να μιλούν άσχημα για σένα είναι να μη μιλούν καθόλου για σένα.” (Oscar Wilde)

Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι η ορθότητα του παραπάνω συλλογισμού, αλλά το γεγονός ότι κάποιοι το κάνουν μότο ζωής. Η σελεμπριτική αναρρίχηση, κατάκτηση και διατήρηση της πολυπόθητης “διασημότητας επιπέδου Α+ list” (υπάρχουν διαβαθμίσεις και ξεκινούν από το D-, βλέπε νεοσύλλεκτους παίκτες σε reality tv shows) αποτελεί για μερικούς εκπροσώπους της ευρύτερης show business ύψιστο σκοπό ζωής.
Είναι ασύλληπτο για τους κοινούς θνητούς το τι μπορεί να σκαρφιστεί ή να ξεστομίσει ένα αφιονισμένο σελέμπριτι που έχει πέσει στην κατατάξη διασημότητας, προκειμένου να διατηρηθεί στον αφρό της επικαιρότητας.

Έργο της Rebecca Leveille

Η μεταδοτική λύσσα για φήμη & δόξα είναι ο νέος εθισμός και αν “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα“, τότε η αρνητική δημοσιότητα είναι ένα από αυτά.
Γι’αυτό και στο χωριό τους αποκαλούν “fame whores“.
Στην πόλη είναι “απλοί, βιοπαλαιστές του μεροκάματου της ξαπλώστρας που τυγχάνει να είναι και διάσημοι, αλλά δεν τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους – γι’αυτό όλοι ξεδιάντροπα τους φθονούν και τους κανιβαλίζουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν- και τα μίντια τους κάνουν τη ζωή κόλαση δημοσιεύοντας φωτό των παιδιών τους ή της προσωπικής τους ζωής – ενώ εκείνοι οι κακόμοιροι θέλουν μόνο να τα βγάζουν οι ίδιοι στο ίνσταγκραμ για να μαζεύουν likes και να ζητιανεύουν λίγο οίκτο/συμπόνοια/αποθέωση για τα δεινά που τους έφερε η ζωή – εκτός κι αν προκύψει έκτακτη ανάγκη ή ειδησεογραφία και χρειαστεί να κάνουν σερί στημένων παπαρατσικών”.

Έργο του Thomas Gieseke

Το παν είναι να πλασάρεις το “μήνυμα” ως είδηση και όχι ως διαφήμιση.
“Οι εικόνες πρέπει να είναι καθηλωτικά απατηλές, διότι το κοινό διψάει για μαγεία και δράμα”.
Ο αγώνας δρόμου προς τον πάτο είναι ανελέητος.

2. Η πλειοψηφία των εκδόσεων (έντυπων & ψηφιακών) ή μεμονωμένων δημοσιογράφων που ασχολούνται κυρίως με τις “Αυτού Διασημότητες” θεωρεί εξ ορισμού ότι το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνεται αποτελείται κατά βάση από αποχαυνωμένες ανθρωποειδείς αμοιβάδες με περιορισμένη ικανότητα αντίληψης αλλά απεριόριστη διάθεση σύγκρισης, μίμησης ή αποθέωσης των εν λόγω διασημοτήτων και ένταξης στην αγέλη. Μια προσεκτική ματιά στα άρθρα, τις λυρικές αγιογραφίες- μυθοπλασίες τύπου άρλεκιν και το συνεχές λιβάνισμα για να συντηρείται η φάμπρικα ή ακόμα και στα σχόλια που φιλοξερνούν τα ημερολόγια των σέλφις τους στα social media αρκεί για να σχηματίσει κανείς μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

Έργα-Κολάζ της Susana Blasco

Η νέα τάση στη μαχόμενη σελεμπριτική παπαρολογία (παρντόν, “δημοσιογραφία”), η οποία πλέον επιτελεί κοινωνικό λειτούργημα, είναι η σημειολογική ανάλυση και μετάφραση – εξυχνίαση των αινιγματικών instagram αναρτήσεων της κάθε θεϊκά αφασικής Αυτού Διασημότητας, για λογαριασμό πάντα του αδαούς κοινού-αμοιβάδα, ώστε να εμπεδωθεί αποτελεσματικά το “μήνυμα”.
“Τι θέλει άραγε να μας εκμυστηρευτεί η ποιήτρια; Πόσο ψαγμένη και ανυπέρβλητα εκθαμβωτική είσαι τελικά κουκλίτσα μου! Tι ώρα βολεύει να περάσω από το ταμείο;”

Illustration: Waldemar von Kozak

Φωτο: Pinterest

3. Το κεφάλαιο “Ρετουσάρισμα“ δεν αφορά μόνο στις φωτογραφίες που δημοσιεύονται.
Μετά από χρόνια εκτεταμένων κοινωνιολογικών ερευνών και πειραμάτων, το σύγχρονο New Age Ρετουσάρισμα της Σελεμπριτικής Κοσμετολογίας αποτελεί πλέον ολόκληρη επιστήμη· διαθέσιμη σε λίγους και εκλεκτούς και περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο χτίσιμο ή εξ ολοκλήρου ανακατασκευή “προσωπικότητας”.
Εδώ το ζητούμενο είναι να τεθούν οι σωστές βάσεις-φίλτρα ως προς τα “ποιοτικά” πλέον χαρακτηριστικά, να γίνoυν οι σχετικές φωτοσκιάσεις και να επιλεχθεί ο κατάλληλος “σύμβουλος-μέντορας” που θα συντονίσει εν συνεχεία τις/τους δημοσιογράφους “Cheerleaders της Αυλής” (άλλη περιπτωσάρα αυτοί). Τι σημασία έχει το παρελθόν ή το παρόν και οι ενοχλητικές του “λεπτομέρειες”;

Έργο-Κολάζ του Sean Eidder

Χαλάρωσε κουκλίτσα μου και διάλεξε φίλτρα, έχουμε πολλά κενά να μπαλώσουμε. Τσέκαρε λίγο τα φιλτράκια σου – σε τι είδους Kiouria θέλεις να μεταμορφωθείς:  “Καλλιεργημένη”; “Κλασάτη”; “Εκπάγλου καλλονής”; “Φινετσάτη”; “Διανοούμενη”; “Χειραφετημένη”; “Θλιμμένη πριγκίπισσα Σοράγια”; “Με καλό γούστο”; “Με λιγοστές σχέσεις στο παρελθόν;”, “Ομιλεί την αγγλικήν”; “Jet Setter”; “Σοφιστικέ”; “Αυτοδημιούργητη Επιχειρηματίας”; “Influencer”; “Πολυταξιδεμένη”; “Κατατρεγμένη Σταχτοπούτα”; “Disney Princess”;  “Επαγγελματίας”; “Φιλάνθρωπη”; “Multitasking”; “Κάνει επιλεκτικές εμφανίσεις”; “Αγαπά τις τέχνες & τα γράμματα”; “Ταλαντούχα”; “Αφοσιωμένη στην οικογένεια”; “Οσιομάρτυρας”;
Τι τραβάει η όρεξη σου; Η επιστήμη κάνει θαύματα. Μιλάμε για ολικό ρεζουβάνς…

Έργο του Robert Benson

Έργο της Helena Pérez García

Έργο των The Connor Brothers

Γι’αυτό, άλλωστε, εκτός από τις ψευδείς, κατασκευασμένες ειδήσεις (fake news) που ανακάλυψε ξαφνικά το αγουροξυπνημένο πανελλήνιο, κυκλοφορούν χρόνια τώρα και πολλές υπέρλαμπρες fake “προσωπικότητες” με fake-virtual reality “ζωές” που φιλοδοξούν να ηγηθούν του δικού τους κοπαδιού, να υπερισχύσουν του “ανταγωνισμού” (βλέπε άλλες κοσμικές Κiouries ή Kiourious) ή απλά να αλιεύσουν έναν καλό χορηγό/σύζυγο ή μια πειθήνια νοσοκόμα για να ξαποστάσουν στα γεράματα τους και να βρουν επιτέλους χρόνο να καλλιεργήσουν το δικό τους μποστάνι.

Φωτο: Pinterest

4. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές ο κόσμος του θεάματος (είτε αυτό λέγεται ψυχαγωγία είτε πολιτική) θυμίζει λίγο Άσυλο Ανιάτων, με μόνη διαφορά το styling και το περιτύλιγμα που είναι σαφώς πιο φαντασμαγορικά.
Κάτι σαν να βλέπεις ζωντανή εκπομπή σε trash tv (η οποία είναι σαφώς πιο γνήσια ως προς τις προθέσεις της, καθώς δεν έχει το άγχος της “ποιοτικιάς”), αλλά σε πιο λουστραρισμένη εκδοχή.

Illustration: Waldemar von Kozak

Υπό αυτές τις συνθήκες, η ιδρυματοποίηση των εμπλεκομένων είναι σχετικά δύσκολο να αποφευχθεί, καθώς είναι ο χώρος όπου κατεξοχήν ευδοκιμούν όλες αυτές οι χαριτωμένες ναρκισσιστικές προσωπικότητες με ψευδαισθήσεις μεγαλείου και βρίσκουν άπλετο πεδίο δράσης πολλοί απατηλά ελκυστικοί στο ευρύ κοινό, αλλά κατά βάση κοινωνιοπαθείς (sociopaths) τύποι που φιλοδοξούν να χειραγωγήσουν πλήθη – βουνά – λαγκάδια.
Οι δε υποτροπιάζουσες περιπτώσεις διαταραχών τύπου “περασμένα μεγαλεία” είναι πραγματικά ανίατες, αλλά δεν τους το λένε, διότι ποιος σώφρων “δημοσιογράφος” δαγκώνει το χέρι που τον ταϊζει;
Επιπλέον, ένα ολόκληρο σύστημα συντηρείται και επιβιώνει μέσα απ’όλο αυτό το τσίρκο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Έργο του Thomas Gieseke

Δεδομένου όμως ότι οι προαναφερθείσες ιδιάζουσες περιπτώσεις τρέφονται κυρίως μόνο από τη δημοσιότητα, την ενασχόληση και το buzz των media γύρω από το όνομα τους,
αν δεν μπορείς να ξεσκεπάσεις την μπλόφα τους, τότε απλά αγνόησε τους, διότι η γνήσια, μεγαλοπρεπής αδιαφορία είναι μερικές φορές το μεγαλύτερο βασανιστήριο για το διαταραγμένο εγώ τους.

Έργο της Yang Na

Έργο του Benjamin Garcia

Είναι αδιαμφισβήτητη και θεαματική η αλματώδης εξέλιξη της σύγχρονης “Σελεμπριτικής Νew Age Κοσμετολογίας”, ωστόσο έχει να διανύσει ακόμα πολύ δρόμο για την κατάκτηση της τέχνης του “Aging Gracefully” – του να μεγαλώνει κανείς με χάρη, σε όλα τα επίπεδα.

Illustration: Kornelia Debosz

*Υστερόγραφο

“Street life” – Randy Crawford