“ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ”

Γιατί είναι τελικά τόσο σημαντικό να είμαστε συνεπείς απέναντι στον εαυτό μας; Το γνωστό απόφθεγμα “Η κόλαση είναι οι άλλοι” του Ζαν Πωλ Σαρτρ ισχύει περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη εποχή του Ψηφιακού Ναρκισσισμού. Το παρακάτω κείμενο της Alexandra Stoddard από το βιβλίο της “Όλα όσα θέλω να γνωρίζουν οι κόρες μου – Ένα μικρό βιβλίο για τα μεγάλα θέματα της ζωής” (εκδόσεις Φυτράκη) επιχειρεί να μας εξηγήσει γιατί οφείλουμε να παραμείνουμε αληθινοί πρωτίστως για εμάς τους ίδιους και να απελευθερωθούμε από τον “ψυχαναγκασμό” του να προσαρμοζόμαστε διαρκώς στις προσδοκίες των άλλων.

Δώστε χαρά στον εαυτό σας. Μάθετε να τον συγχωρείτε. Χτίστε την αυτοπεποίθηση και την αγάπη για τον εαυτό σας κοιτάζοντας πόσο μακριά έχετε φτάσει και πόσα έχετε ξεπεράσει. Εξελίσσεστε έτσι, γίνεστε ένα πιο διαισθητικό, πιο παραγωγικό άτομο.

“Οι σοφοί αποδέχονται το Ένα δίνοντας το παράδειγμα στους υπολοίπους. Δεν επιδεικνύονται, και όμως ακτινοβολούν. Δεν επιδιώκουν τη δικαίωση, και όμως διακρίνονται. Δεν υπερηφανεύονται,και όμως αναγνωρίζονται. Δεν κομπορρημονούν, και όμως είναι πάντοτε αλάνθαστοι.”
Λάο Τσε

Συχνά απαντώ: “Δεν ξέρω”, όταν κάποιος μου κάνει μια σοβαρή ερώτηση. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε τις απαντήσεις. Αν υπάρχει μια θεμελιώδης αλήθεια, δεν την ξέρουμε πάντοτε.

Όποια κι αν είναι τα πιστεύω σας, δεν είστε υποχρεωμένες να τα εξηγήσετε ή να τα δικαιολογήσετε στους άλλους. Πιστεύετε στο κακό; Πιστεύετε στους αγγέλους; Πιστεύετε στην Κόλαση; Πιστεύετε στη μετά θάνατο ζωή; Πιστεύετε στο προπατορικό αμάρτημα; Πιστεύετε σε μια δική σας θεότητα; Πιστεύετε ότι τα ζώα έχουν ψυχή; Πιστεύετε στην ευτυχία; Ναι, όχι, ίσως;

Μερικοί άνθρωποι γίνονται τόσο ισχυρογνώμονες ως προς τα πιστεύω τους, που είναι πρόθυμοι να πεθάνουν, ή και να σκοτώσουν, γι’αυτά. Άλλοι αποδύονται σε έναν αγώνα αναζήτησης της αλήθειας που τους απορροφά ολοκληρωτικά, αμφισβητεί τις προηγούμενες αρχές τους κι ανοίγει το μυαλό τους σε νέες διαστάσεις εσωτερικής γνώσης. Όταν ενδιαφέρεστε για τη σημασία της ζωής, για να βρείτε την ολοκλήρωση, το νόημα όσων σκέφτεστε, αισθάνεστε και κάνετε, μπορείτε να ζήσετε μια γνήσια ζωή – μα δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι η ανάπλαση των άλλων δεν είναι δική σας δουλειά. Αν δεν ζητηθεί η γνώμη σας, καλύτερα να μην την πείτε. Όταν κάποιος ζητάει τη συμβουλή μου, συνήθως ρωτώ: “Εσύ τι νομίζεις;” Οι άνθρωποι χρειάζονται ενθάρρυνση για να χρησιμοποιήσουν τις εσωτερικές τους προσόδους και διερευνήσεις. Μπορούμε να φανούμε πολύ χρήσιμοι στους άλλους ενθαρρύνοντας τους να στραφούν μέσα τους και να συνδεθούν με το δικό τους σύστημα καθοδήγησης που είναι πάντοτε πρόθυμο να τους δώσει τις πληροφορίες που χρειάζονται.

Μην προσπαθείτε να αποδείξετε τίποτα και σε κανέναν σχετικά με τον εαυτό σας. Δεν είναι απαραίτητο. Η αξία σας λάμπει μέσα από τους άλλους – ξέρουν την αξία σας.

Δεν έτυχε ποτέ να προσπαθήσατε να αποδείξετε κάτι σε κάποιον και να συνειδητοποιήσατε ξαφνικά ότι ήταν άσκοπο; Θυμάμαι κάποτε – ήμουν λίγο πάνω από είκοσι χρονών – που κατάφερα να αντισταθώ στην παρόρμηση μου να το κάνω αυτό, και διαφύλαξα έτσι την αξιοπρέπεια μου. Ήμουν στο αυτοκίνητο της πρώην πεθεράς μου, η οποία με κατηγορούσε ότι ήμουν εγωίστρια επειδή δεν είχα κάνει παιδιά. “Ποτέ δεν είναι η κατάλληλη εποχή. Ποτέ δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά. Δεν είναι σωστό να βάζεις πρώτη την καριέρα σου. Τώρα είσαι μια παντρεμένη γυναίκα. Πρέπει να κάνεις ένα παιδί”. Ταξιδεύαμε κατά μήκος της ακτής του Κονέκτικατ και απολάμβανα τη θέα των κυμάτων που έσπαγαν την αμμουδιά. Συγκεντρώθηκα στην αναπνοή μου. Άρχισα να παίρνω βαθιές εισπνοές. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου μέχρι που μάτωσε. Είχα υπομείνει πάνω από δέκα οδυνηρές εξετάσεις, με είχε αναλάβει ένας γυναικολόγος ειδικός στη γονιμοποίηση, και είχα ήδη βιώσει μία αποβολή. Τι έπρεπε να κάνω λοιπόν; Τι έπρεπε να αποδείξω; Έμεινα σιωπηλή συγκρατώντας τα δάκρυα μου.

Θυμάμαι ότι είχα προσκαλέσει κάποτε τα νυν πεθερικά μου για γεύμα στο εξοχικό μας. Αφού τους προσφέραμε κρύο τσάι και καναπεδάκια με τυρί, ο Πίτερ κι εγώ τους προτείναμε να πάμε να φάμε αστακοσαλάτα σ’ένα εστιατόριο πλάι στη θάλασσα, λίγο πιο κάτω. Η κουνιάδα μου έγινε έξαλλη. (“Κάναμε δύο ώρες με τ’αμάξι για να φάμε μαζί σας κι εσύ δεν μπήκες καν στον κόπο να μαγειρέψεις;”) Ήπιαμε παγωμένο τσάι σε πλαστικά κύπελλα με καλαμάκια (όχι σε κρυστάλλινα ποτήρια). Φάγαμε μια νοστιμότατη σαλάτα φρέσκου αστακού με θέα τα κότερα που λικνίζονταν μπροστά μας στο λιμανάκι. Τι πιο ωραίο; Έκανα πως δεν την άκουσα κι άρχισα να μιλάω για τον καιρό.
Δεν υπάρχει λόγος να λες σε κάποιον να χαλαρώσει και ν’απολαύσει αυτή την όμορφη, ηλιόλουστη στιγμή. Αν το θέλει, αν μπορεί, θα το κάνει.

Όταν δούλευα στην εταιρεία της δασκάλας και καθοδηγήτριας μου, της Α.Μ. Μπράουν, μαθεύτηκε στην εταιρεία ότι είχα γράψει ένα βιβλίο για τη διακόσμηση. Η προϊσταμένη μου στην εταιρεία νόμιζε πως είχε το δικαίωμα να διαβάσει και να κριτικάρει το βιβλίο μου πριν εκδοθεί. “Εξάλλου, Σάντι, εκπροσωπείς την εταιρεία. Πρέπει να μ’αφήσεις να το διαβάσω”. Ξέροντας ότι ήταν παγίδα, της απάντησα ήρεμα ότι δεν εκπροσωπούσα την εταιρεία, ότι είχα γράψει ένα βιβλίο που αντικατόπτριζε τις δικές μου απόψεις περί διακόσμησης. Το αφιέρωσα στην Α.Μ. Μπράουν, τη μέντορα μου. Στο “αφτί” του εξωφύλλου υπήρχε μια απλή σημείωση: “Η συγγραφέας συνεργάζεται τα τελευταία δώδεκα χρόνια με την εταιρεία διακόσμησης εσωτερικών χώρων McMillen”.
Όταν με προσκάλεσαν στην τηλεοπτική εκπομπή Today της Μπάρμπαρα Γουότερς, η προϊσταμένη μου εκείνη μου πρότεινε να κάνω ένα πάρτι για την έκδοση του βιβλίου μου στο… διαμέρισμα της!

Είστε διαφορετικές από τους γονείς σας, τους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς σας. Διαφυλάξτε την προσωπική σας ζωή και την εσωτερικότητα σας. Ξέρετε ότι ποτέ δεν θα μπορέσετε να προσαρμοστείτε στις προσδοκίες των άλλων. Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας προσπαθώντας να “ξεμάθουμε” πολλά απ’αυτά που έχουμε διδαχτεί. Δε μπορούμε να κληρονομήσουμε μια φιλοσοφία – δε μπορούμε να προσποιηθούμε ότι αισθανόμαστε και νιώθουμε όπως οι άλλοι.

Δεν αφήνω να με επηρεάζει η γνώμη των άλλων για εμένα, εφόσον είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Όποτε αλλάζω τη συμπεριφορά μου προσπαθώντας να ταιριάξω καλύτερα στο περιβάλλον μου, ξέρω ότι εκτρέπομαι από το δρόμο μου. Δε μπορείτε να ζείτε αληθινά, και ταυτόχρονα να ανησυχείτε για το τι σκέφτονται οι άλλοι για το ντύσιμο σας, για τις επιλογές σας, για το πώς αξιολογείτε το χρόνο σας. Είστε ο μόνος άνθρωπος τον οποίο μπορείτε να ικανοποιήσετε απολύτως. Όταν είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας, έχετε κάτι θαυμάσιο να προσφέρετε στους άλλους – και πάντοτε με τους δικούς σας όρους.

Μην εκτίθεσθε στην κριτική ανθρώπων που δε μπορούν να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα της ύπαρξης σας. Η προσωπική σας ευθύνη είναι να είστε εσείς: να παραμείνετε αληθινοί απέναντι στον εαυτό σας. Δεν έχετε να αποδείξετε τίποτα σε κανέναν.

“Όσα πιστεύει κανείς για τον εαυτό του προδιαγράφουν, ή μάλλον καθορίζουν, το πεπρωμένο του”.
Henry David Thoreau

 

Aπόσπασμα από το βιβλίο “Όλα όσα θέλω να γνωρίζουν οι κόρες μου – Ένα μικρό βιβλίο για τα μεγάλα θέματα της ζωής” της Alexandra Stoddard, εκδόσεις Φυτράκη.