Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ

© Peregrine Heathcote

© Bene Rohlmann

© TS Harris

“ΕΡΩΤΙΚΑ ΝΤΟΥΕΤΑ”

© Arthur Sarnoff

«Το δράμα του γάμου από έρωτα είναι ότι θέλησε να επιβάλει ως “φυσιολογικό” το “εξαιρετικό”· να δημιουργήσει έναν κανόνα, να μετατρέψει τον έρωτα, σύμφωνα με την παλιά πεποίθηση του Ευαγγελίου, στην αξία των αξιών, στον χρυσό κανόνα της ηθικής. Είναι προτιμότερο να στηλιτεύουμε τον αγοραίο χαρακτήρα του και τον ατομισμό από το να θίγουμε και να κατηγορούμε αυτό το είδωλο.

© Inès Longevial

…Να ποιο είναι το σημερινό όνειρο: όλα σε ένα όλα· ή τίποτα. Ένα και μοναδικό πλάσμα πρέπει να συμπυκνώνει το σύνολο των προσδοκιών μας: αν δεν τα καταφέρνει σ’αυτή την αποστολή, το παραμερίζουμε και προχωράμε παρακάτω. Η τρέλα είναι το να θέλουμε να τα συμφιλιώσουμε όλα – την καρδιά και τον ερωτισμό, την ανατροφή των παιδιών και την κοινωνική επιτυχία, το πάθος και τη διάρκεια. Τα σύγχρονα ζευγάρια δεν πεθαίνουν από εγωισμό ή από υπερβολική έγνοια για τα χρήμα και τα υλικά αγαθά· πεθαίνουν από μοιραίο ηρωισμό, από υπερβολικές προσδοκίες. Η μεγαλειώδης ιδέα του ζευγαριού και της ευτυχίας τους γδέρνει όπως γδέρνει το συρματόπλεγμα τους φυλακισμένους.

© Jarek Puczel

…Τρελός πλατωνισμός: αγαπάμε τον έρωτα περισσότερο από τα ίδια τα άτομα· τον αναζητούμε μέσω διαφορετικών προσώπων που διαδέχονται το ένα το άλλο, αντί να συγκεντρωθούμε σε ένα και μοναδικό πρόσωπο και να το αγαπάμε περισσότερο από όλα. Κακολογούμε τις σημερινές μας σχέσεις στο όνομα μιας φανταστικής ένωσης, λες και κανένα πλάσμα δεν είναι άξιο να του μεταβιβάσουμε την ελευθερία μας. Ποτέ δεν νιώθουμε πληρότητα, ποτέ οι ελπίδες μας δεν ικανοποιούνται ολοκληρωτικά, πάντα πιστεύουμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο.

© John Holcroft

…Δίνοντας τόση σημασία στην ερωτική φρενίτιδα, βάζουμε τους συζύγους σε κίνδυνο: o δεσμός τους λιώνει κυριολεκτικά μέσα στον πυρετό και τα όρια μεταξύ τους εξασθενούν. Η οικιακή σφαίρα γίνεται το διακύβευμα μιας τιτάνιας μάχης ανάμεσα στην έκσταση που αναζητείται και στην τετριμμένη καθημερινότητα που βιώνεται.

…Ο έρωτας – πάθος είναι η αγάπη για το πάθος, δηλαδή για τα βάσανα, για τον πόλεμο, για την “κόψη του ξυραφιού”, για τον υπερθεματισμό, για τη διαρκή αντιπαράθεση. Μόλις ακούγεται η λέξη “πάθος” αναδύονται εικόνες θύελλας, δακρύων, κραυγών και βογκητών. Ωστόσο, αν θέλουμε να διαρκέσουμε ως ζευγάρι έχουμε ανάγκη από χαρά, κανονικότητα και ενθουσιασμό. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη “λατρείας” για να ζούμε πλάι πλάι: αρκεί να εκτιμάμε ο ένας τον άλλον, να μας αρέσουν παρόμοια πράγματα, να επιδιώκουμε το μέγιστο της δυνατής ευτυχίας και αρμονίας στη συμβίωση μας. Πρέπει να πάψουμε να υποτάσσουμε την κοινή μας ζωή – αν θέλουμε να διαρκέσει – στην επιβεβλημένη “νόρμα” της αδιάλειπτης έξαψης.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγαπάμε κι είναι όλοι τους αποδεκτοί, παρότι έχουμε πάντα την τάση να κρίνουμε εκείνους που διαφέρουν από τον δικό μας.
Αυτή η κρίση δεν έχει πάντα ηθικό περιεχόμενο· γεννιέται από μια ανησυχία: κι αν έχω κάνει λάθος; Αν έχω πάρει το πράγμα στραβά;
Το κάθε ζευγάρι είναι ένα αίνιγμα για τα άλλα ζευγάρια, τόσο στις αποτυχίες όσο και στις επιτυχίες του. Μερικά ζευγάρια είναι διαχυτικά και εξαντλούνται από την υπερβολικά στενή συμβιωτικότητα· άλλα είναι αταίριαστα και αντέχουν κουτσά στραβά για χρόνια και χρόνια· υπάρχουν κι εκείνα που οφείλουν τη διάρκεια τους στην αχαλίνωτη κοινωνική φιλοδοξία, όπως κι εκείνα τα δηλητηριώδη που μεταδίδουν τον όλεθρο και την καταστροφή. Υπάρχουν ζευγάρια ανοιχτά στον κόσμο και στους θαυμαστές τους, άλλα όπου οι σύζυγοι χοντραίνουν μαζί και τυλίγονται στη χαρά της αμοιβαίας πάχυνσης. Τέλος, υπάρχουν ζευγάρια που συντρέχουν και εμψυχώνουν το περιβάλλον τους με περισσή γενναιοδωρία.

© Arthur Sarnoff

…Η δυνατότητα του χωρισμού απαλλάσσει τους συζύγους από το αίσθημα ασφυξίας, από την αμετάκλητη θηλιά. Όπως πολλοί απελπισμένοι ερωτοτροπούν με την ιδέα της αυτοκτονίας χωρίς να την διαπράξουν ποτέ, η ελευθερία να χωρίσει κανείς “ελαφραίνει” τη συμβίωση και βοηθάει τους συζύγους να δεχθούν τη μονοτονία: ερωτοτροπούμε με τη φυγή για να ριζώσουμε καλύτερα στον γάμο.

…Αποδίδουμε την αταξία των ηθών μας στον θρίαμβο του καταναλωτικού πνεύματος που διασπείρει την ιδέα των εφήμερων περιπετειών. Κι αν στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίστροφο; Αν τελικά η σεξουαλική απελευθέρωση εξηγεί την αμηχανία και τη σύγχυση μας, εφόσον θέτουμε την αποκατάσταση της καρδιάς – που είναι γνώρισμα του ρομαντισμού – πάνω από την αποκατάσταση του σώματος, που είναι ίδιον της δεκαετίας του 1960; 

Πηγή: Pinterest

…Κάποτε ο “τέλειος έρωτας” ήταν αλυσοδεμένος και προικισμένος με όλες τις αρετές. Μόλις τον απελευθερώσαμε, έφερε μαζί του, εκτός από τις χαρές, ένα σωρό καταστροφές. Γιατί φαίνεται τόσο δύσκολο να ζει κανείς στην εποχή μας; Διότι λατρεύουμε τον έρωτα σαν να πρόκειται για θεότητα: o έρωτας έγινε μαζί με την ευτυχία, το άλφα και το ωμέγα των δυτικών κοινωνιών μας. Όταν αναδεικνύεται ένα ιδεώδες, γεννιούνται αυτομάτως εκατομμύρια άνθρωποι που δεν μπορούν να το αγγίξουν, θεωρώντας έτσι ότι μειονεκτούν.

…Έτσι οι άνθρωποι δυστυχούν επειδή δεν καταφέρνουν να ευτυχήσουν, ανησυχούν ότι δεν θα γνωρίσουν ποτέ τον “τρελό έρωτα” του Αντρέ Μπρετόν, μια τρομερή έκφραση που δεν εξυμνεί την καρδιά αλλά το παραλήρημα: η στοργή που δεν είναι “τρελή” δεν αξίζει να βιωθεί.
Θελήσαμε λοιπόν να συγχωνεύσουμε τον έρωτα με τον γάμο, να κάνουμε τον έρωτα “κατοικίδιο” και τον γάμο “ευέλικτο” – και ιδού τα αποτελέσματα: παντρευόμαστε λιγότερο, χωρίζουμε περισσότερο, προτιμάμε την ελεύθερη ένωση, τη συμβίωση, για να ρυθμίσουμε αναλόγως τα αισθήματα μας.

© Audrey Kawasaki

…Η αλματώδης αύξηση των διαζυγίων υπογραμμίζει την παράδοξη επιτυχία του γάμου από έρωτα από τον οποίο περιμένουμε πληρότητα και ηδονή και τον οποίο δεν διστάζουμε να διαλύσουμε με την πρώτη δυσκολία, την πρώτη ρωγμή. Αντιθέτως, ο γάμος από συνοικέσιο δεν προκαλεί αυταπάτες: ο κίνδυνος της απογοήτευσης είναι μικρός.
…Φαίνεται παράδοξο το ότι άνθρωποι με προνόμια και άνεση αποφασίζουν, κόντρα στα στοιχειώδη συμφέροντα τους, για λόγους αξιοπρέπειας ή κούρασης, να τα εγκαταλείψουν όλα και να ξαναρχίσουν από το μηδέν.

© Lynn Skordal 

…Η “καινούρια αρχή” είναι η μοναδική μορφή αιωνιότητας που εξασφαλίσαμε στη Δύση από τότε που κλονίστηκε η πίστη ακόμα και θρησκευόμενων στον παράδεισο. Υπάρχουν πολλές ζωές στην ύπαρξη ενός άνδρα και μιας γυναίκας – κι αυτές οι ζωές δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Έχουμε δικαίωμα να κάνουμε σφάλματα, να τα διορθώνουμε, να αποτυγχάνουμε ξανά και ξανά αλλά με όλο και καλύτερο τρόπο – όπως λέει ο Μπέκετ.
Τι ωραιότερο από τη βραχυκύκλωση των κλασικών χρονικών φάσεων, από την κοροϊδία της τύχης: μπορούμε να ξεκλέψουμε ακόμα μερικά χρόνια μέθης, αισθήσεων, συνευρέσεων! Όλα είναι ανοιχτά μέχρι την τελευταία μας μέρα, όλα παίζονται: γι’αυτό ο δεύτερος ή τρίτος γάμος είναι, συνήθως, πιο επιτυχημένος από τον πρώτο.
…Σήμερα είμαστε νέοι ώσπου να γεράσουμε: η ενήλικη φάση έχει εξαφανιστεί. Στην πραγματικότητα έχει εξαφανιστεί η ιδέα της ωριμότητας: κουρδίζουμε ανάποδα το βιολογικό μας ρολόι, οι νέοι ζουν σε ζευγάρι από τα είκοσι, και οι γονείς τους το γλεντάνε πολλαπλασιάζοντας τα ερωτικά τους μπερδέματα.
…Να τι άλλαξε: δεν χορταίνουμε την απόλαυση, είμαστε πιο διψασμένοι από ποτέ – κι όλα φαίνονται εφικτά οποιαδήποτε στιγμή.

© The Connor Brothers

…Ας μην υπερβάλλουμε περί της έκλυσης των ηθών για την οποία θρηνούν οι στρυφνοί συντηρητικοί. Οι ολοφυρμοί για τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου είναι το αγαπημένο θέμα μερικών κοινωνιολόγων που ξεχνούν ότι, κυρίως για τις γυναίκες, η μοναξιά έγινε ένα δικαίωμα που διαδέχτηκε την παλιά συνθήκη της υποδούλωσης.
…Είμαστε πιο μόνοι σήμερα επειδή είμαστε πιο ελεύθεροι, ακόμα κι αν απ’αυτή την ελευθερία δεν λείπει η αγωνία. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ανεχόμασταν τους περιορισμούς και την παρενόχληση που συνόδευαν την “ασφάλεια” στο παρελθόν.

© Roger Wilkerson

…Ο γάμος συμβολίζει περισσότερο από ποτέ το αγκυροβόλημα: όσο επεκτείνεται η ελευθερία, τόσο ενισχύεται η ανάγκη για δομές που να συγκρατούν τη χαοτική ορμή των επιθυμιών μας. Ακόμα και οι εναλλακτικές μορφές γάμου τον τιμούν και τον ενισχύουν, καθώς μοιάζουν με δορυφόρους ενός παρακμάζοντος αλλά υπέρλαμπρου άστρου.
…Πολλαπλασιάζονται λοιπόν οι απομιμήσεις γάμου, που παρότι συμβολίζουν την επιθυμία συμβίωσης, δεν έχουν το ίδιο φορτίο και προσφέρουν τα πλεονεκτήματα του θεσμού σε περιτύλιγμα ανυπακοής.

…Το μίσος για τη Δύση είναι πάντα, ανεξαιρέτως, μίσος για την ελευθερία. Μόνο η Δύση τόλμησε να αμφισβητήσει τις ίδιες της τις παραδόσεις, να ξεμπροστιάσει τον σκοταδισμό τον μεταμφιεσμένο σε έθιμα, να κηρύξει πόλεμο στην ίδια της τη βαρβαρότητα, προσκαλώντας όλο τον κόσμο να πράξει ομοίως.

© Kenton Nelson

…Η στερεότητα ενός δεσμού, η εγκυρότητα μιας υπόσχεσης μετριέται με την προσπάθεια που γίνεται για να διατηρηθεί. Το μεγάλο λάθος είναι να μην κάνουμε καμιά προσπάθεια. Η ελευθερία που απολαμβάνουμε σήμερα συνεπάγεται αυξημένη ευθύνη. Όταν οι γονείς χωρίζουν, πρέπει να τα πηγαίνουν επαρκώς “καλά”, ώστε να μην αποτύχουν στο διαζύγιο τους: να μοιράζονται την ανατροφή των παιδιών, να συνεργάζονται στο δίχτυ της προστασίας τους, να μπορούν να συνθέσουν νέες οικογένειες λαμβάνοντας υπόψη τη δυσανεξία που ενδέχεται να εμφανιστεί σε διάφορα μέλη αυτών των οικογενειών.

…Σήμερα, στο όνομα της αφοσίωσης επιφορτιζόμαστε με δεκαπλάσιο βάρος. Η επιτυχία ενός χωρισμού είναι εξίσου δύσκολη με την επιτυχία ενός γάμου.
Τρομερή πρόκληση: πως να συμφιλιώσουμε τον φευγαλέο χαρακτήρα του ζευγαριού με τη σταθερότητα που χρειάζονται τα παιδιά;

© Unskilled Worker

…Η γαμήλια ευτυχία είναι η τέχνη του εφικτού και όχι η εξύμνηση του ανέφικτου. Είναι η απόλαυση του να χτίζεις έναν κοινό κόσμο μαζί με κάποιον άλλον. Το ζευγάρι προσαρμόζεται σε πλήθος παραλλαγών όταν του αφαιρέσουμε το όνειρο της υπέροχης συμβίωσης που περικλείει όλες τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες.

…Το γεγονός ότι μια σχέση διαλύεται δεν ακυρώνει το μέγεθος και την ομορφιά της προτού διαλυθεί. Υπάρχουν δυο αντιφατικές αλήθειες: αφενός, η ζωή ανά δύο δεν είναι μαραθώνιος στον οποίο πρέπει να αντέξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο· πρέπει να ξέρουμε πότε να διαλύουμε μια σχέση όταν φθείρεται. Η βραχύτητα δεν είναι έγκλημα, όπως δεν είναι και η διάρκεια: μερικές εφήμερες συναντήσεις είναι αριστουργήματα περιεκτικότητας που μας σημαδεύουν για όλη μας τη ζωή· μερικές συμβιώσεις που κρατούν μισό αιώνα είναι κόλαση πλήξης και παραίτησης.

…Δεν μπορούμε να χτίσουμε τίποτα χωρίς πάθος, αλλά δεν μπορούμε να χτίσουμε τίποτα που να διαρκεί με μοναδικό υλικό το πάθος.
…Ας χαρούμε κατά κάποιον τρόπο με αυτή την κατατρόπωση των γαμήλιων ουτοπιών: αυτό αποδεικνύει ότι ο έρωτας διατηρεί την ανατρεπτική του δύναμη, ότι παραμένει ο δαίμονας που εξαντλεί τα παιδιά του με τις υπερβολικές του απαιτήσεις. Η προσπάθεια μας να τον εξημερώσουμε απέτυχε πιο θεαματικά κι από τον ίδιο τον γάμο.

© Kirsten Sims

…Πολλά ταμπού έχουν ξεπεραστεί, καινούριες επιταγές και απαιτήσεις έχουν συσσωρευτεί. Αυτές χαρακτηρίζονται από το ότι δεν απαγορεύουν κάτι· εκβιάζουν όμως πολλά και δημιουργούν μια συνεχή τάση μεγιστοποίησης.

…Αυτό που πρέπει να επινοήσουμε σήμερα είναι ένας ηδονισμός μη αγοραίος, που περικλείει την έκπληξη, την ισορροπία, τη σκέψη και το μέτρο και που είναι κατ’ αρχήν μια τέχνη της ζωής ανάμεσα σε άλλες και όχι αυτοσκοπός.»

(Αποσπάσματα από το βιβλίο “Ο γάμος από έρωτα έχει αποτύχει;” του Πασκάλ Μπρυκνέρ, εκδόσεις Πατάκη)

“C’EST LA VIE”

© Mariano Peccinetti

«Ο μόνος αλχημιστής που μπορεί να τα μετατρέψει όλα σε χρυσάφι είναι ο έρωτας. Το μοναδικό ξόρκι εναντίον του θανάτου, των γηρατειών, της ρουτίνας είναι ο έρωτας.»
(Αναΐς Νιν)

*Υστερόγραφο

“Hang On To Your Love” – Sade