Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ

© Street-Life.gr

© Alexey Kondakov

© Orit Sharbat

ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ

© Jonathan Viner

© Gemma Correll

© Patty Carroll

© Julie Houts

Aποτοξίνωση: Από τη νοητική αποχαύνωση – αδρανοποίηση της καραντίνας και όσα βαρίδια φορτώνουν το μυαλό με σκουπίδια σε λαμπερό περιτύλιγμα, από τις Ο-θ-ό-ν-ε-ς γενικότερα, την οργή, την περιρρέουσα κατατονία και σύγχυση, τα αισθήματα ανεπάρκειας, τη βαβούρα του εγκλεισμού, την μεροληπτική σκέψη και την αδυναμία αποδοχής της αντιφατικής ανθρώπινης φύσης, την κουλτούρα της εικόνας, τα χειριστικά αφηγήματα, την υφέρπουσα οκνηρία που σε εμποδίζει να κινηθείς προς τα εμπρός, την ημιμόνιμη αναβλητικότητα, το lockdown της ορθολογικής σκέψης, τους ατελείωτους τηλεμαραθώνιους παρακολούθησης σειρών/ταινιών (binge-watching) σε netflix και λοιπές πλατφόρμες streaming, το ψυχαναγκαστικό τσεκάρισμα/σκρολάρισμα του κινητού για ενημερώσεις/ειδοποιήσεις που διακόπτει ύπουλα κάθε προσπάθεια συγκέντρωσης, την βουλιμική κατανάλωση, τις κοκορομαχίες του twitter και τις τοξικές διαδικτυακές σαπουνόπερες, το χάσιμο χρόνου σε φαινομενικά ανέμελες δραστηριότητες που από “ευχάριστοι περισπασμοί” μεταλλάσσονται σταδιακά σε ολικό μπλοκάρισμα δράσης, την “ανάγκη” να ακολουθείς τις επιταγές της εκάστοτε αγέλης, τους αφιονισμένους ζητιάνους της προσοχής σου στα social media (ηθικολόγες/οι drama queens & kings που έχουν αυτοδιοριστεί στυλοβάτες της κοινωνίας και φυσικά το κλασικό σετάκι celebrities & influencers – όλων των διαβαθμίσεων – της εγχώριας και διεθνής σκηνής που σπεύδει να βάλει τη δική του πινελιά στην insta-αφόρητη κοινοτοπία του τρέχοντος “corona lifestyle”) και από οτιδήποτε άλλο παρεμποδίζει τη μετάβαση στην επόμενη πίστα ανάπτυξης. Οι αντίξοες και αβέβαιες συνθήκες απαιτούν ικανότητα συγκέντρωσης και καθαρό μυαλό για την αντιμετώπιση τους.

© Marianna Rothen

© Waldemar von Kozak

© Steve Cutts

Πηγή: someecards.com

© Celia Jacobs

© Amie Dicke

BACK TO BASICS

“A little less conversation, a little more action please”

© Eelus

Η πρόσφατη κοινωνική απομόνωση και το προσωρινό “πάγωμα” του χρόνου αποτέλεσαν αφορμή για πολλούς ανθρώπους να επαναξιολογήσουν τους μέχρι τώρα ρυθμούς και τα δεδομένα της καθημερινότητας τους (στοιχεία, ανθρώπους και καταστάσεις που τους περιβάλλουν)  – να επαναπροσδιορίσουν όσα γεμίζουν πραγματικά με χαρά το μυαλό και την ψυχή τους. Και να προχωρήσουν ενδεχομένως σε αλλαγές…

ΕΠΤΑ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΓΙΑ THN ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ 

1. Μείνετε αδρανείς.
2. Διαταράξτε το ωράριο του ύπνου σας.
3. Μεγιστοποιήστε την ώρα που περνάτε μπροστά σε οθόνες (τηλέφωνο, υπολογιστής, τηλεόραση).
4. Χρησιμοποιήστε την οθόνη για να διοχετεύσετε τα αρνητικά συναισθήματα σας.
5. Θέστε αόριστους, ασαφείς στόχους.
6. Διεκδικήστε την ευτυχία άμεσα.
7. Ακολουθήστε τα ένστικτα σας.

(Το βίντεο είναι βασισμένο στο βιβλίο του Randy J. Paterson “How to Be Miserable: 40 Strategies You Already Use”)

© René Gruau

ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ

“Προσωπικά Πρωτόκολλα”

© Fanny Nushka

“Πίσω από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια και κάθε ήττα βρίσκεται το γέλιο της σοφίας, αν μπορείς να το ακούσεις.” (Καρλ Σάντμπεργκ)

© Katrien De Blauwer

© Félix Vallotton

«Τα σώματα αλλάζουν. Τα κύτταρα αλλάζουν. Τα μυαλά αλλάζουν; Οι αντιλήψεις αλλάζουν; Οι άνθρωποι αλλάζουν; Όποιος υποστηρίζει την μη αλλαγή, θα πρέπει να αναρωτηθεί για τις ανασφάλειες του. Για τις φαντασιώσεις παντοδυναμίας που τον διακατέχουν. Ο ήλιος δεν θα σταματήσει να λάμπει μετά τον θάνατο μας. Η γη δεν θα σταματήσει να γυρνά. Νέοι άνθρωποι θα γεννηθούν και θα παλέψουν με τον δικό τους τρόπο, με τα δικά τους όπλα. Μια πορεία που υπερβαίνει τις φθαρτές ατομικότητες.
Η δημιουργία κλειστών ιδεολογικών συστημάτων που αρνούνται να αποδεχθούν τις αλλαγές έχει την ίδια αναγκαιότητα με εκείνη των φυλακών, των ψυχιατρικών ασύλων, των αποστειρωμένων μονάδων της ανοσοκαταστολής. Η άρνηση για αλλαγή είναι βαθιά ψυχοπαθολογία με άπειρες κλινικές εκφράσεις. Είναι η επιλογή του τέλματος… Είναι η παραίτηση. Είναι η οριστική παράδοση.
Η αγάπη, η πίστη, η χαρά είναι αιώνιες, νυν και αεί αλήθειες, γιατί κινητοποιούν τους ανθρώπους και τους παρέχουν νέες διαρκώς ανανεούμενες δυνατότητες να ζήσουν το συναρπαστικό ταξίδι της ζωής.

… Η ζωή δεν είναι κατάσταση, είναι ροή, μεταβαλλόμενη διεργασία. Μπορεί να προσλαμβάνει διαρκώς νέα στοιχεία στην διαμόρφωση της πραγμάτωσης της και ταυτόχρονα να παράγει δομή μέσα σ’ αυτή την αλλαγή. Ο άνθρωπος να αλλάζει στη διαμόρφωση του εαυτού και να διατηρεί τον εαυτό στις διαρκείς αλλαγές.

 …Η αλλαγή είναι δυνατή για όποιον την επιθυμεί, για όποιον την επιδιώκει. Η αλλαγή είναι αδύνατη για όποιον στα πλαίσια μια αυτοεκπληρούμενης προφητείας θεωρεί ότι είναι αδύνατη.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν όταν μένουν εγκλωβισμένοι στον αρχικό ρόλο που τους δόθηκε και τον αναπαράγουν σε διαφορετικές σχέσεις και σε διαφορετικά πλαίσια.
Εκείνοι που έχουν αποφασίσει να είναι θύματα, θα επιβεβαιώνουν ότι οι άνθρωποι είναι κακοποιητικοί, καθώς θα δέχονται την επιθετικότητα δίχως να συνειδητοποιούν ότι την ελκύουν, και η συσσωρευμένη οργή τους θα τους βεβαιώνει ότι δυστυχώς δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.

…Ζητάμε από τους άλλους να είναι ειλικρινείς μαζί μας, αλλά στην ουσία ζητάμε να μας πουν ότι τα κάνουμε όλα καλά ή να κάνουμε ανώδυνες αλλάγες. Τα υποτιθέμενα αιτήματα για φροντίδα και για επιβεβαίωση, καθώς κρύβουν ανασφάλεια, σημαντική στέρηση και καθήλωση σε ανώριμη βρεφική στάση. Όποιος νιώθει στέρηση και ζητά να του χαριστεί η φροντίδα, ποτέ δεν θ’αλλάξει. Ζητά να του καλύψουν τα συναισθηματικά κενά του παρελθόντος και αυτό βέβαια είναι αδύνατον.

…Η αγάπη: Εμείς αλλάζουμε με συνειδητές αποφάσεις ζωής που παίρνουμε. Οι άλλοι μπορεί να αλλάξουν από ανέλπιστες εμπειρίες αγάπης. Οι αλλαγές είναι προσωπικές αποφάσεις ζωής που τις κάνουμε για εμάς και ποτέ κατόπιν απαίτησης, υπόδειξης ή παράκλησης των άλλων. Οι άλλοι μπορούν να μας εμπνεύσουν τις αλλαγές με τη δική τους στάση ζωής.
… Η γνήσια αγάπη εμπνέει. Η αγάπη δημιουργεί μια καινούργια πραγματικότητα. Ένας νέος ολόκληρος κόσμος γεννιέται. Η γνήσια αγάπη παράγει την αλλαγή, ακριβώς γιατί δεν στοχεύει στην αλλαγή, αλλά στην άνευ όρων αποδοχή.

… Η προσωπική αλλαγή δεν κραυγάζει, εμπνέει και όποιον είναι σε θέση και σε διάθεση να την αναγνωρίσει. Ο άλλος εμπνέεται να αλλάξει μέσα από την δική σου αλλαγή, μέσα από την δική σου πορεία ζωής. Μια έμπνευση που είναι γνήσια, όταν εκείνος που την παράγει είναι ανυποψίαστος ότι διαθέτει τέτοια δυνατότητα.
Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα στη ζωή μας. Επιλέγουμε για συντρόφους, για φίλους, για συνεργάτες, ανθρώπους ορκισμένους στην αναζήτηση της ομορφιάς της ζωής που θα μας συμπαρασύρουν στο προχώρημα τους ή ανθρώπους βολικούς που θα τους ελέγχουμε, αλλά που ποτέ δεν θα μπορέσουν να μας εμπνεύσουν σε κάτι πιο απαιτητικό;

…Οι άνθρωποι που δεν αλλάζουν, παράγουν ιδεολογία που τους περιβάλλει και τους προστατεύει ιδεολογικά. Ταυτόχρονα όμως προβαίνουν σε προπαγάνδα για τις ιδέες τους, ώστε να συμμορφωθούν και οι άλλοι μ’αυτές και έτσι να νιώθουν οι ίδιοι δικαιωμένοι.
Είναι οι απόλυτες ιδεολογίες που δημιουργούν άκαμπτους ανθρώπους, οι οποίοι καταδικάζουν όποιον δεν συμμερίζεται τις απόψεις τους ή είναι οι ευάλωτοι άνθρωποι που αναζητούν μια απόλυτη ιδεολογία για να καλύψει τις ανεπάρκειες τους;

…Η αλλαγή ως πολιτικό σύνθημα είναι καλοδεχούμενη, αφού υπόσχεται την καλυτέρευση της ζωής σου, δίχως εσύ να κάνεις κάποια προσωπική προσπάθεια. Προσφέρει τη δυνατότητα να κατηγορείς κάποιους άλλους ως αποκλειστικά ενόχους για ό,τι κακό έχει συμβεί και επομένως να αποποιείσαι κάθε δική σου ευθύνη.
…Ο λαός αλλάζει συνεχώς κυβερνήτες, ώστε να μην χρειαστεί να αλλάξει ο ίδιος.

…Να υπάρχεις ως πρόσωπο σημαίνει να υπερβαίνεις τα ατομικά χαρακτηριστικά σου, την ατομικότητα σου, τον εαυτό σου, τα δεδομένα σου. Είμαστε μια πορεία υπέρβασης. Αλλάζουμε επιλέγοντας τους ανθρώπους που θα συνυπάρχουμε. Αλλάζουμε επιλέγοντας το πλαίσιο που ενυπάρχουμε.
…Αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει με την παραμονή σε κλειστά συστήματα, οικογενειακά, φιλικά, επαγγελματικά, που εξ ορισμού θεωρούν κάθε διαφοροποίηση ως εχθρική, που επιβουλεύεται την ύπαρξη τους.
Επιλέγουμε πλαίσια, συντρόφους, φιλίες, εργασιακά περιβάλλοντα που να επιτρέπουν την προσωπική ανάπτυξη και διαφοροποίηση. Διαφορετικά εκ των υστέρων θα έχουμε άλλοθι, επειδή δεν καταφέραμε να προχωρήσουμε και να πετύχουμε τους στόχους μας.

…Αλλαγή και ελευθερία είναι συνώνυμα. Η απόφαση για διαρκείς αλλαγές είναι το απαραίτητο στοιχείο της ελευθερίας. Ελευθερία είναι να επιλέγεις να ταξιδέψεις σε αχαρτογράφητες για σένα περιοχές. … Η αλλαγή δεν θα υπάρξει στη ζωή μας τώρα, αν δεν έχει αναφορά στο μέλλον.
… Ελευθερία σημαίνει να έχεις όραμα, ώστε να μπορείς να υπερασπιστείς την επιλογή σου. Ο τρόπος που θα πορευτείς θα δημιουργήσει θετικά στοιχεία, τα οποία δεν υφίστανται στην ώρα της απόφασης.

…Η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης είναι καθοριστικό στοιχείο για την όποια συνειδητή προσωπική αλλαγή. Στην καθημερινότητα η ευθύνη έχει ταυτιστεί με την υπαιτιότητα. Με το φταίξιμο. Με την ενοχή. Γι’αυτό και οι άνθρωποι, όταν τους ζητείται να αναλάβουν την ευθύνη τους για ένα γεγονός ή για μια κατάσταση, αντιστέκονται. Θεωρούν ότι κατηγορούνται και νιώθουν αδικημένοι. Επομένως αντεπιτίθενται.
…Οι κοινωνικές συνθήκες όμως και το κοινωνικό πλαίσιο δεν πρόκειται να αλλάξουν ούτε άμεσα, ούτε όπως θα ήταν επιθυμητό. Επομένως καλούμαι να αντιμετωπίσω τα θέματα μου, ακόμα και μέσα στις υπάρχουσες δομές, στα δοσμένα πλαίσια, ακόμη και αν αυτά είναι τοξικά. Η ανάληψη της προσωπικής μου ευθύνης για αλλαγή είναι μονόδρομος στα πλαίσια μια ώριμης στάσης. Όταν δεν είμαστε πλέον σε θέση να αλλάξουμε μια κατάσταση, είναι τότε η στιγμή να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Η γκρίνια, τα παράπονα, οι μίζερες δικαιολογίες είναι η ταφόπλακα της προσωπικής ανέλιξης.

…Η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης που δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη ενέργεια για αλλαγή, είναι είτε ψευδαίσθηση, είτε ψέμα. Αλλαγή σημαίνει ότι απαιτείται χρόνος απαιτητικής διεργασίας για τον τρόπο που θα επιτευχθεί. … Είναι γνήσια όταν δεν βουλιάζει στο τέλμα των ενοχών, αλλά λειτουργεί ως εφαλτήριο ζωής.
… Ευθύνη σημαίνει εξουσία.
…Η συνειδητοποίηση της προσωπικής ευθύνης, ενώ είναι απαιτητική, παράλληλα είναι απελευθερωτική. Επειδή η επεξεργασία προσφέρει νέες κατανοήσεις που πριν δεν υφίσταντο. Και η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης σε κάνει να νιώθεις τελικά πιο σίγουρος για την πορεία και τις δυνατότητες σου.

…Η αλλαγή είναι ένα πολυδιάστατο φαινόμενο που αφορά στόχους και αξίες, πεποιθήσεις, ρόλους και σχέσεις, σκοπούς, λειτουργίες, δομή, γνώση, δεξιότητες, συμπεριφορές, οργάνωση και ανάληψη ευθύνης. Η αλλαγή επομένως έχει να κατανοηθεί ως δυναμική διαδικασία στη διάρκεια του χρόνου παρά ως ένα γεγονός. Δεν είναι γραμμική. Είναι δομική.
Περιλαμβάνει πολλαπλές προοπτικές και επομένως η αποσταθεροποίηση και η ανασφάλεια αποτελούν λειτουργικά στάδια της και όχι εμπόδια που την ανακόπτουν. Η εσωτερική αλλαγή είναι εκείνη που προκύπτει από προσωπική επεξεργασία. Από συνειδητοποίηση ότι η αλλαγή συμφέρει, αφού απαλλάσσει από δυσλειτουργίες και προσφέρει δυνατότητες. Οι αλλαγές απαιτούν διεργασία, για να είναι γνήσιες και να έχουν αντοχή στον χρόνο.
…Οι αλλαγές που διαρκούν είναι εκείνες που παράγονται με ζύμωση. Εκείνες που δεν είναι πυροτεχνήματα. Εκείνες που δεν προκύπτουν από το τυχαίο, ακόμη και αν κάποια τυχαία συνθήκη τις πυροδότησε.

…Οι άνθρωποι αλλάζουν, ακόμη κι αν δεν αλλάξουν σε τίποτα. Είναι τότε που η φθορά, εσωτερικά ή η νέκρα θα αποτυπώνονται με διαφορετικούς τρόπους στα πρόσωπα τους. Και αν ακόμη εξωτερικά δεν αποτυπώνεται η φθορά, εσωτερικά θα διαβρώνει την ύπαρξη…
Οι άνθρωποι αλλάζουν είτε επειδή θα το θελήσουν, είτε γιατί θα τους επιβληθεί από τις καταστάσεις. Εγώ τι θα επιλέξω; Θα έχω ζήσει πριν πεθάνω; Θα έχω κάνει κάτι για το οποίο θα μπορώ να νιώθω μέσα μου ότι άξιζε που έζησα;
Ο άνθρωπος αλλάζει θετικά μόνο αν ο ίδιος το θελήσει. Μπορώ ακόμη και τώρα, που έχει περάσει ο καιρός, να κάνω κάτι άλλο; Δύσκολα, πολύ δύσκολα, αλλά ναι. Ίσως να μην αλλάξω κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μου, αλλά μπορώ να κάνω συνταρακτικές αλλαγές με μια διαφορετική εσωτερική απόφαση, που δεν ήταν στα μέχρι τώρα δεδομένα μου.

…Η αυτοκαταστροφή δεν περιορίζεται σε κάποιους ισοπεδωτικούς εθισμούς. Αφορά κυρίως την καταστροφή της δυνατότητας μας να αλλάζουμε. Δηλαδή να σχετιζόμαστε. Δηλαδή να ζούμε.

Για να μπορώ να αλλάξω πρέπει πρώτα να δω ποιος είμαι. Να δω ποιος πραγματικά είμαι. Ποιος είμαι, όταν δεν με βλέπουν οι άλλοι. Διαφορετικά θα μιλάω για αλλαγές και στην πράξη θα είμαι ακόμη πιο στάσιμος από πριν, γιατί θα πιστεύω ότι ήδη έχω αλλάξει.

…Η αλλαγή δεν είναι εξασφαλισμένη. Καμιά αλλαγή που θα γίνει, δεν είναι δοσμένο ότι θα διαρκέσει. Καμιά επιτυχία δεν είναι αιώνια, αν δεν τροφοδοτείται.
…Η διατήρηση της αλλαγής είναι το ζητούμενο, αφού μόνο αυτή καθορίζει αν τελικά θα είναι αληθινή ή επιφανειακή.
…Όταν αφήνουμε τα πράγματα, μας αφήνουν.
…Η διαρκής εγρήγορση είναι το απαιτούμενο κάθε αυθεντικής αλλαγής. Η αγωνία, ώστε να μη χαθεί το νεοαποκτηθέν δώρο, δεν είναι απόδειξη ανασφάλειας. Είναι αναγκαία συνθήκη της αλλαγής που δεν θέλει να είναι προσωρινή. Η ενσωμάτωση και η εδραίωση του καινούργιου στοιχείου απαιτεί περισσότερη ενέργεια από ό,τι η διαδρομή προς αυτό.

…Τι είναι θάρρος; Η συνειδητοποίηση των υπαρκτών κινδύνων που επιβάλλεται να τους υπερβείς. Το να ακούς τους φόβους σου, αλλά να μην τους υπακούς. Η γνώση αυτού που αντιστοιχεί να φοβάσαι και αυτού που αξίζει να τολμάς.
…Το θάρρος της αναστήλωσης. Το θάρρος της ανασυγκρότησης. Το θάρρος της επανεκκίνησης.
Το θάρρος να ανατρέψεις την καταστροφή της αθωότητας με την ξανακερδισμένη αθωότητα, την καταστροφή της ξένοιαστης ευχαρίστησης με την υπεύθυνη χαρά, την καταφυγή στις επιμέρους σχέσεις με την αναζήτηση της ολότητας, την απειλή της φθοράς με την αναζήτηση του απόλυτου, την ηδονή της οδύνης με την υπεράσπιση της ευχαριστιακής ζωής.»

(Αποσπάσματα από το βιβλίο “Αλλάζει ο άνθρωπος;” του παιδοψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή Δημήτρη Καραγιάννη, εκδόσεις Αρμός)

© Ceviga Frahm

*Υστερόγραφο

“Volta E Meia” – O Terno Feat. Shintaro Sakamoto & Devendra Banhart ‎