Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ

© Street-Life.gr

© Cinta Vidal 

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ
“Wake up and smell the roses…”

© Eric Yahnker

© Jessica Durant

Ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται πλέον ο δημόσιος διάλογος σε μίντια και κοινωνικές ομάδες έχει καταντήσει  εξουθενωτικός, τοξικός και οδηγεί αναπόφευκτα σε αδιέξοδο.
Οι σύγχρονες πολιτισμικές ελίτ, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους εκπροσώπους της -οπισθοδρομικής κατά βάση- πολιτικής ελίτ, έχουν στρώσει το δρόμο για μια φρέσκια παραληρηματική πολεμική ατμόσφαιρα, όπου κυριαρχούν η πόλωση, ο ανορθολογισμός, η στενομυαλιά, ο λαϊκισμός, ο δογματισμός, το κυνήγι μαγισσών, η στρεβλή θυματοποίηση, ο δημαγωγικός και ναρκισσιστικός συναισθηματισμός, η διαστρέβλωση των γεγονότων, η κουλτούρα της ακύρωσης (cancel culture) και οι ιεροεξεταστές του ορθού λόγου.

© Julie Houts

To συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των πολιτών στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης γίνεται για ακόμα μια φορά λάστιχο και εργαλειοποιείται κατά συρροή – παίρνοντας κάποιες φορές τη μορφή ηθικού εκβιασμού-, αναλόγως με τον βαθμό που ενισχύει την εκάστοτε ρητορική/αφήγημα του καθενός.
Η “προσωπική αλήθεια” του ατόμου υπό κρίση προάγεται σε υπέρτατη, αδιαμφισβήτητη αξία, ασχέτως αν έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματική αλήθεια, δηλαδή τα γεγονότα.
Εν ολίγοις, αυτό σημαίνει ότι άπαξ και τολμήσει κάποιος να την αμφισβητήσει ή έστω να παραθέσει μια διαφορετική άποψη, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ρατσιστής, σεξιστής, ισαποστάκιας κ.ο.κ. ή απλά “προνομιούχος λευκός”. Σε τέτοιου τύπου περιπτώσεις το “συναίσθημα” υπερισχύει της λογικής. Οι αναμενόμενες διευκρινιστικές ερωτήσεις απαγορεύονται, διότι χαλάνε το αφήγημα και αποσυντονίζουν το φιλοθεάμον κοινό. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την επίπλαστη “ουδετερότητα” που χρησιμοποιούν κάποιοι σκοπίμως, για να υπερασπίσουν προσωπικές ατζέντες σε εξόφθαλμες καταστάσεις και νοσηρά γεγονότα, περιπλέκουν ακόμα περισσότερο το θέμα και εξαγριώνουν τα πλήθη.

© Brecht Vandenbroucke

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, ζούμε στην εποχή του ακατάπαυστου “storytelling“, οpos Ameriki.
Η διαύγεια και η ορθολογική, κριτική σκέψη χωρίς κομματικά ή ιδεοληπτικά στεγανά τείνουν να γίνουν έννοιες προς εξαφάνιση στις κυρίαρχες πολιτισμικές ελίτ, οι οποίες επιχειρούν να αντικαταστήσουν τα παλαιότερα δόγματα με ένα νέο τύπο δογματισμού. Η μυωπική και εμμονική προσέγγιση των αντιμαχόμενων μερών και ο διχαστικός λόγος ως προς το σοβαρά κοινωνικά ζητήματα που καλούνται να επιλύσουν αποπροσανατολίζει τον κόσμο από την ουσία και καθιστά τον εποικοδομητικό διάλογο αδύνατο.

© Jules de Balincourt

© John Holcroft 

Oι αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία είναι αναμφισβήτητα θεμιτοί και αναγκαίοι. Ωστόσο θα ήταν σκόπιμο να αναρωτηθεί κανείς πόσο αποτελεσματικό είναι να υιοθετούνται άκριτα και εν λευκώ όλες οι υπερατλαντικές επιρροές/τάσεις εξ Αμερικής για τέτοιου είδους ζητήματα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι πολιτισμικές διαφορές και ιδιαιτερότητες σε επίπεδο χωρών του δυτικού κόσμου αλλά και ηπείρων (Ευρώπη≠ΗΠΑ) και το ευρύτερο κοινωνικό-οικονομικό-ιστορικό πλαίσιο (παρελθόν και παρόν) όπου δραστηριοποιούνται οι εκάστοτε κοινωνικές ομάδες. Το “one size fits all” δεν ισχύει σε κάθε περίπτωση ή για κάθε κουλτούρα. Ισχύει όμως το “να επιλέγεις προσεκτικά τις μάχες σου” και κατ’επέκταση τον τρόπο που τις διαχειρίζεσαι, απορρίπτοντας καθετί τοξικό ή ασύμβατο με τα δεδομένα της εκάστοτε κουλτούρας και κρατώντας τις καλές πρακτικές, ώστε να προκύπτει μια γόνιμη αλληλεπίδραση και δημιουργική εξέλιξη των καταστάσεων. Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι οι εμπλεκόμενες κοινωνικές ομάδες διαθέτουν την απαραίτητη κριτική ικανότητα να διακρίνουν τι κρατάνε και τι πετάνε σε κάθε περίσταση.

Παράλληλα, θα βοηθούσε να ξεκινήσει κι ένας άλλος διάλογος, ένα ουσιαστικό εσωτερικό rebranding για την ανάδειξη της ξεχωριστής πολιτισμικής ταυτότητας των ευρωπαϊκών χωρών: ​τον επαναπροσδιορισμό τους και τη συμβολή τους ως αυτόνομες πολιτισμικές μονάδες στο ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι.

© Clarence Holbrook Carter

Ας βγούμε λοιπόν κι εμείς οι Έλληνες-Ευρωπαίοι από τον μακρόσυρτο λήθαργο μας! Αντί να αναλωνόμαστε στην εσωτερική μιζέρια, την ομφαλοσκόπηση, τις αδιέξοδες διαμάχες (μέχρι να μας υποδείξουν οι υπερατλαντικοί μαχητές έναν πιο “αφυπνισμένο τρόπο δράσης”) και το μιμητισμό (καταναλώνοντας λαίμαργα κάθε εισαγόμενο lifestyle junk food με γυαλιστερό περιτύλιγμα, ενώ διαμαρτυρόμαστε για τα δεινά της παγκοσμιοποίησης), ας τολμήσουμε να παράγουμε τη δική μας δημιουργική σκέψη και διαφοροποιημένο τρόπο δράσης και διεκδίκησης απέναντι στα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα.

Στο κείμενο που ακολουθεί, ο Πασκάλ Μπρυκνέρ, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γάλλους συγγραφείς, διατυπώνει – μέσα από το βιβλίο του “Ο πειρασμός της αθωότητας” – μια ενδιαφέρουσα κριτική άποψη ως προς τη σύγχρονη “βιομηχανία των δικαιωμάτων”, το παζάρι της θυματοποίησης και τους επαγγελματίες “θύματα” που δρουν παρασιτικά σε βάρος των πραγματικών θυμάτων κάθε κοινωνίας.

“Να ποιος είναι ο κίνδυνος: μήπως η ιδιότητα του θύματος καταστεί αναξιόπιστη, μήπως οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι εκπαραθυρωθούν προς όφελος κάποιων ισχυρών που ξέρουν να φορούν τέλεια το προσωπείο του αδικημένου.”

© Pascal Campion

«Η βιομηχανία των δικαιωμάτων ανθίζει παντού, ο καθένας γίνεται το φερέφωνο της ιδιαιτερότητας του, συμπεριλαμβανομένης της ατομικότητας, της πιο μικρής μειονότητας που υπάρχει, και ιδιοποιείται την άδεια να διώξει δικαστικώς τους άλλους έτσι και τον ενοχλήσει η σκιά τους. “Αν μπορείτε να επινοήσετε ένα δικαίωμα και να αποδείξετε πως σας το στέρησαν, τότε αποκτάτε την ιδιότητα του θύματος” (Τζον Τέιλορ). Το φαινόμενο διευρύνεται στις περιπτώσεις των ομάδων ή των κοινοτήτων, που εν ονόματι της υπεράσπισης της εικόνας τους, εξεγείρονται ενάντια σε κάθε μειωτικό υπαινιγμό εις βάρος τους…
Όλες οι αιτιάσεις, ακόμα και οι πιο παράλογες, γίνονται κατηγορητήρια, το δικαστικό σύμπαν υποβαθμίζεται σε ένα τεράστιο παζάρι, όπου οι δικηγόροι ψωνίζουν πελάτες, τους πείθουν για τη δυστυχία τους, κατασκευάζουν υλικό για μια δίκη και τους υπόσχονται αξιόλογα κέρδη έτσι και βρουν κάποιον που θα πληρώσει.

© Clarence Holbrook Carter

Πρόκειται για αμερικάνικες εκκεντρικότητες, για τις εκτροπές του συστήματος όπου τα προνόμια της υπεράσπισης είναι πιο εξασφαλισμένα απ’όσο σε μας; Αναμφίβολα ναι. Στη Γαλλία δείχνουμε προφυλαγμένοι από αυτές τις υπερβολές στο μέτρο που παραμένουμε μια πολιτική δημοκρατία με επίκεντρο το Κράτος, ενώ η Αμερική είναι μια δικαστική δημοκρατία όπου ο νόμος περιορίζει και πλαισιώνει το Κράτος. Τέλος, εδώ απολαμβάνουμε μια κοινωνική προστασία, ανύπαρκτη πέραν του Ατλαντικού όπου η δικαστική έξαρση καλύπτει τα κενά του Κράτους Πρόνοιας. Όμως η Αμερική στέκει απέναντι στην Ευρώπη σαν μια τεράστια πρόκληση στην οποία η τελευταία δεν μπορεί να απαντήσει παρά με την πιο ριζοσπαστική άρνηση ή τον πιο δουλικό μιμητισμό· η Αμερική διαθέτει τη συναρπαστική ικανότητα να επισημαίνει πρώιμα τις ασθένειες της σύγχρονης εποχής, σαν ένας μεγεθυντικός φακός που κάνει εμφανείς κάποιες παθολογίες που εμείς δεν μπορούμε να διακρίνουμε. Επειδή υπήρξε πρωτοπόρα στον αγώνα κατά των διακρίσεων, αποτελεί πρότυπο και ταυτόχρονα αρνητικό παράδειγμα: αποκαλύπτοντας μας τα αδιέξοδα της, μας επιτρέπει να τα αποφύγουμε. Όμως θα ήταν σφάλμα να επαφεθούμε στην απόσταση ή στις διαφορετικές παραδόσεις για να πιστέψουμε πως είμαστε άτρωτοι από παρόμοιες παρεκτροπές.

Σε γενικές γραμμές, για να κερδίσει κάποιος την κοινή γνώμη, πρέπει να εμφανιστεί σαν τυραννισμένος, να επιβάλει μια μιζεραμπιλίστικη εικόνα του εαυτού του γιατί μόνο αυτή προκαλεί την άμεση συμπάθεια. Κάτω από το πρίσμα αυτής της σκοπιμότητας, καμιά φόρμουλα δεν είναι αρκετά υπερβολική, η λεκτική διατύπωση φτάνει στα άκρα, η παραμικρή ενόχληση παρουσιάζεται σαν θανάσιμη προσβολή. …Γιατί οι εγκληματίες να νιώθουν υπόλογοι για τα κρίματα τους, όταν ολόκληρο το έθνος απεμπολεί κάθε ιδέα περί σφάλματος και δεν προτείνει παρά πρότυπα μακάριας ανευθυνότητας; Πώς να πιστέψεις στην τιμωρία όταν κανείς δεν έχει πια το αίσθημα της παραβίασης του νόμου και γιατί να τιμάς μια αρετή που γελοιποιούν οι πάντες;

Δεν είναι πια καιρός να ξαναμάθουμε να ζυγίζουμε σωστά τις λέξεις για να σκεφτόμαστε σωστά τον κόσμο, αντί να θεωρούμε ακόμα και την πιο μικρή εναντίωση σαν ένα αίσχος και να φθείρουμε ύπουλα τη γλώσσα;

© Gemma Correll

…Το σύγχρονο ρεύμα του σχετικισμού: αν το μόνο που μετράει είναι η αυθεντικότητα, ο καθένας μπορεί εν ονόματι του εγώ του να εξαιρεθεί από τους κοινούς νόμους που τον αλλοτριώνουν από την πιστότητα στον εαυτό του. Μη με κρίνετε: θα έπρεπε να είστε εγώ για να με κατανοήσετε! Ο καθένας γίνεται μια εξαίρεση στην οποία ο κανόνας οφείλει να προσαρμοστεί, ο καθένας βρίσκει το δίκαιο που διέπει την ύπαρξη του. Αντί να περιορίζει τις ορέξεις ενός άμετρου εγώ, ο νόμος υποχρεούται να ακολουθήσει από κοντά τους μαιάνδρους του.

© OneQ

…Από αυτή την άποψη η θυματοποίηση είναι η οδυνιστική εκδοχή του προνομίου, επιτρέπει την αποκατάσταση της αθωότητας έτσι καθώς αποκαθιστούμε μια παρθενία· υπονοεί πως ο νόμος ισχύει για όλους εκτός εμού, και σκιαγραφεί μια κοινωνία χωρισμένη σε κάστες – αλλά κατά αντίστροφο τρόπο – όπου το γεγονός πως έχεις υποστεί μια βλάβη αντικαθιστά τα πλεονεκτήματα της ευγενικής καταγωγής. Η άσχημη συμπεριφορά των άλλων απέναντί μου είναι ένα έγκλημα, και οι δικές μου ατασθαλίες ασήμαντες αβλεψίες, ελαφρά παραπτώματα που η αναφορά τους θα συνιστούσε ατόπημα. Στο εξής η δημοκρατία συνοψίζεται στην άδεια να κάνουμε ό,τι θέλουμε (αρκεί να εμφανιστούμε ως αδικημένοι) και ο νόμος της προστασίας των αδύναμων εξαφανίζεται πίσω από το δίκαιο της προώθησης των ικανών, εκείνων που διαθέτουν το χρήμα και τις διασυνδέσεις να υποστηρίξουν τα πιο απίθανα πράγματα.

Να ποιος είναι ο κίνδυνος: μήπως η ιδιότητα του θύματος καταστεί αναξιόπιστη, μήπως οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι εκπαραθυρωθούν προς όφελος κάποιων ισχυρών που ξέρουν να φορούν τέλεια το προσωπείο του αδικημένου. Κάτω από τις πιο εξεζητημένες μορφές του Κράτους δικαίου μπορεί να επανεμφανιστούν οι απανθρωπίες της αυθαιρεσίας, και το κίνημα που αγωνίζεται να δώσει περισσότερες ευκαιρίες στους στερημένους να μεταλλαχθεί σε μια διεστραμμένη ενίσχυση του ισχυρού.

…Όταν οι ελίτ τίθενται υπεράνω του καλού και του κακού, και απορρίπτουν την οποιαδήποτε κύρωση, τότε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα καλείται να απορρίψει την ίδια την έννοια της υπευθυνότητας (αυτός ακριβώς είναι ο κίνδυνος της διαφθοράς: να γελοιοποιήσει την εντιμότητα, να την καταστήσει μια άχρηστη και ξεπερασμένη εξαίρεση).

Είναι αλήθεια πως η μεγάλη περιπέτεια των σύγχρονων καιρών, είναι η ανάδυση των κατατρεγμένων στη δημόσια σκηνή, η δυνατότητα τους να αποκτήσουν όλα τα προνόμια ου κανονικού πολίτη.
…Όμως ο αγώνας ενάντια στις διακρίσεις πρέπει να γίνεται εν ονόματι της αρχής που ορίζει πως ο νόμος επιβάλλει σε όλους τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Αν αναγνωρίζει εκ προοιμίου πως ορισμένες ομάδες μπορούν να απολαμβάνουν μια ιδιαίτερη μεταχείριση επειδή είναι αδικημένες, οι τελευταίες, ακολουθούμενες σύντομα και από άλλες, θα μπουν στον πειρασμό να εξελιχθούν σε νέες φεουδαρχίες, τις φεουδαρχίες των καταπιεσμένων. Αν αρκεί να επονομασθείς θύμα για να έχεις δίκιο, όλος ο κόσμος θα αγωνίζεται να κερδίσει αυτή την επίζηλη ιδιότητα. Το να είσαι θύμα θα γίνει μια κλίση, μια πλήρης απασχόληση.

© Franz Lang

…Επειδή, κατά τη διάρκεια της ιστορίας τους, ορισμένοι λαοί υπήρξαν υπόδουλοι, αυτό δεν σημαίνει πως δικαιούνται στον αιώνα τον άπαντα μια πίστωση κακουργημάτων, μια πλήρη δικαστική ασυλία.
…Τι απομένει από τη νομιμότητα όταν αναγνωρίζει σε ορισμένους το προνόμιο της ατιμωρησίας, όταν γίνεται συνώνυμη με την άφεση και μεταβάλλεται σε μηχανισμό που πολλαπλασιάζει τα δικαιώματα στο διηνεκές και μάλιστα δίχως την προϋπόθεση κάποιων αντίστοιχων υποχρεώσεων;

© Waldemar von Kozak

Οι μικροαποτυχίες και οι αναποδιές της καθημερινότητας δεν θα θεωρούνται πια σαν φυσιολογικά περιστατικά της ζωής, αλλά σαν σκάνδαλα που δικαιούνται αποζημίωση.
Η δυσφορία του ζην θα απαιτεί μια πληρωμή.
Στην εποχή μας αφθονούν οι ψευδοεσταυρωμένοι, οι παρίες πολυτελείας, επειδή ακριβώς μπορούν να εκμεταλλευτούν οικονομικά τις δυσαρέσκειες τους. Ο κατάλογος των θλίψεων συντάσσεται με εισοδηματικούς όρους.
…Και μέσα από την ξέφρενη συγκινητικότητα αναδύεται μια εμπορική άποψη της οδύνης που εκφράζεται με όρους που υποδηλώνουν συμφέρον, κέρδος.

Υποφέρω άρα αξίζω. Αντί να συναγωνίζονται σε αρετή, σε ενθουσιασμό, άντρες και γυναίκες συναγωνίζονται στην προβολή των δυστυχιών τους, ανάγουν σε θέμα τιμής τη διεκτραγώδηση των ιδιαίτερων και φοβερών μαρτυριών που κατά τη γνώμη τους υφίστανται.
Όμως αυτή η ειδωλολατρεία μας απέναντι στην οδύνη συνδυάζεται και με τον τρόμο της αντιξοότητας· δεν είναι ένα σχολείο σκληραγώγησης αλλά μαλθακότητας. Και τι άλλο είναι το τηλεοπτικό reality show αν όχι η προαγωγή του θύματος σε εθνικό ήρωα με τον οποίο καλούμαστε όλοι να ταυτιστούμε, η ιδέα πως οι μόνοι άξιοι να λέγονται άνθρωποι είναι αυτοί που υποφέρουν;
…Οι σταρ της δυστυχίας κραδαίνουν το δίπλωμα της κακοτυχίας τους σαν έναν τίτλο ευγενείας, ένα σκοτεινό βασιλικό αξίωμα που τους τοποθετεί στην μεγαλόπρεπη κάστα των απόβλητων. Η δίψα του διωγμού είναι η διεστραμμένη επιθυμία μου να διακριθώ, να ξεφύγω από την ανωνυμία και, ασφαλισμένος μες στο κάστρο της οδύνης, να κερδίσω τον σεβασμό των ομοίων μου.
…Η δυστυχία είναι το ισοδύναμο μιας εκλεκτικότητας, εξευγενίζει αυτόν που την υφίσταται· διεκδικώντας την αποσπώμαι από την κοινή ανθρωπότητα, μεταστρέφω τη συμφορά μου σε δόξα.

…Από μια αλλόκοτη αντιστροφή, οι ευτυχισμένοι και ισχυροί θέλουν να ανήκουν επίσης και στην αριστοκρατία του περιθωρίου. Αποκτούν μια ιδιαίτερη αίγλη, θεωρούμενοι ως αποδιοπομπαίοι, δεν εκφέρουν το λόγο του κυρίαρχου αλλά του καταπιεσμένου: σήμερα ο πραγματικός ιθύνων είναι αυτός που ποζάρει σαν αμφισβητίας· ο αληθινός αφέντης, αυτός που για να κυριαρχήσει παριστάνει το σκλάβο, κηρύσσει το θάνατο των αφεντικών (λόγου χάρη, βλέπουμε πολύ καλά πώς η καταγγελία της κοινωνίας του θεάματος από την τηλεόραση, αυτή η μέθοδος να κατηγορούμε τα μίντια μέσα από τα μίντια, μας επιτρέπει να αποκτούμε μεγαλύτερη εξουσία στον τηλεοπτικό χώρο).

© Juarez Machado 

…Όμως γιατί να θέλουμε πάση θυσία να δείχνουμε κατατρεγμένοι ενώ είμαστε ευνοημένοι; Από την κακή συνείδηση του πλούσιου; Ή, μάλλον, για να κερδίσουμε σε όλα τα ταμπλό, να συνδυάσουμε την άνεση του αστού με τη θειάφινη γοητεία του κολασμένου, να προσδώσουμε στην πεζότητα μας ένα τραγικό βάθος;

…Η παραμικρή εναντιότητα παίρνει τις διαστάσεις ενός μείζονος γεγονότος, μεταμορφώνεται σε προπύργιο απ’ όπου δίνουμε μαθήματα στους άλλους, ενώ ταυτόχρονα εξαιρούμε τον εαυτό μας από κάθε κριτική. Ένας υπερφίαλος τρόπος να τοποθετούμαστε στο περιθώριο όλων των περιθωρίων, σε μια απόλυτη εξωτερικότητα όπου η διεκδίκηση της δυστυχίας συμπλέει με την υπέρτατη αυθάδεια και μεταμορφώνεται σε στρατηγική κυριαρχίας.
Το να αυτοαποκαλείσαι καταδιωκόμενος γίνεται μια επιτήδεια μέθοδος καταδίωξης του άλλου.

© Lui Ferreyra

© Shannon Cartier Lucy

Αυτό είναι το μήνυμα της εποχής μας: είστε όλοι σας απόκληροι και δικαιούσθε να θρηνείτε τη μοίρα σας. Επιβιώσατε της γέννησης σας, της εφηβείας σας, είστε οι επιζήσαντες από αυτή την κοιλάδα των δακρύων που λέγεται ζωή (στις ΗΠΑ αναπτύσσεται μια πραγματική φιλολογία της επιβίωσης όπου ο οποιοσδήποτε έχει περάσει κάποια δοκιμασία, ακόμα και την πιο μηδαμινή, σπεύδει να την αφηγηθεί στους άλλους). Η θυματεμπορία είναι ανοιχτή σε όλους αρκεί να μπορούν να επιδείξουν μια όμορφη χαίνουσα πληγή και το υπέρτατο όνειρο είναι να γίνεις μάρτυρας δίχως να έχεις υποφέρει ποτέ από τίποτα, πέρα από τη δυστυχία του να έχεις γεννηθεί.

Ο σκοπός της ζωής δεν είναι πια η ανάπτυξη και το ξεπέρασμα του εαυτού αλλά η μίζερη προφύλαξη του. Αντί να εξαίρουμε αυτά που ανυψώνουν τον άνθρωπο και προπάντων την εξημέρωση των ίδιων του των φόβων, βυθιζόμαστε στον κονφορμισμό της οιμωγής, που έχει ως κύριο μέλημα του την απλή επιβίωση, την ευτυχία μες στη μικρότητα, κεκλεισμένων όλων των θυρών. Η θυματοποίηση είναι το καταφύγιο εκείνου που, έρμαιο του φόβου, προτιμά να γίνει αντικείμενο οίκτου παρά να αντιμετωπίσει ό,τι τον τρομάζει.

Πηγή: Pinterest

Η αναγνώριση της ευθραυστότητας μας δεν πρέπει να σκοτώσει μέσα μας το πνεύμα της αντίστασης. Και σήμερα έχουμε ανάγκη από σκέψεις που ενισχύουν την ενεργητικότητα, την ευφροσύνη, τη χαρά. Έχουμε ανάγκη από ευθυμία, ιλαρότητα, ευδία. Απέναντι στη θυματική ρητορική που εξαντείται στην ίδια την έκφραση της, οφείλουμε να αντιτάξουμε τον πολιτικό λόγο που προσανατολίζει τα παράπονα μας προς μια λογική έκβαση, μια βιώσιμη διέξοδο, και μας επιτρέπει να διατυπώσουμε τη δυστυχία μας με μετρημένα λόγια για να μπορέσουμε να την ξεπεράσουμε. Το χαυνωτικό αναμάσημα των προβλημάτων μας, αυτός ο νοητικός αυνανισμός μας απαγορεύει να διακρίνουμε ανάμεσα στο μεταβλητό που εξαρτάται από τη θέληση μας, και το αμετάβλητο που δεν εξαρτάται από εμάς· κάθε ατυχία βιώνεται σαν ένα αναπόδραστο πεπρωμένο.

© Martta García Ramo

© Monica Garwood

Αυτός που ήθελε να κυριαρχήσει στον εαυτό του και στον κόσμο, γίνεται σκλάβος των ίδιων του των τρόμων και δεν βρίσκει άλλη διέξοδο από το να καλεί σε βοήθεια και να επιβιώνει στηριγμένος σε κάθε είδους δεκανίκια.
Όμως το να είμαι ελεύθερος σημαίνει καταρχήν να απολαμβάνω τους δεσμούς στοργής και αμοιβαιότητας που με ενώνουν με τους ομοίους μου και με κάνουν ένα πρόσωπο φορτωμένο με υποχρεώσεις και ευθύνες που, μόλο που αναχαιτίζουν την ανεξαρτησία μου, την ανανεώνουν και την εμπλουτίζουν.»

(Αποσπάσματα από το βιβλίο “Ο πειρασμός της αθωότητας” του Πασκάλ Μπρυκνέρ – μετάφραση: Λόισκα Αβαγιανού, εκδόσεις Αστάρτη) 

© Street-Life.gr

*Υστερόγραφο

“When You’re Smiling” – Billie Holiday