ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ – ΙΟΥΛΙΟΣ 2016

Το Street-Life.gr συγκέντρωσε για λογαριασμό των πολυάσχολων αναγνωστών του μερικές από τις πιο αξιόλογες και ενδιαφέρουσες αναλύσεις, απόψεις και συνεντεύξεις από την επικαιρότητα κατά το μήνα Ιούλιο του 2016, έτσι όπως εμφανίστηκαν στα ελληνικά και ξένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Η χρεοκοπία της κριτικής – Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο | LIFO

…φτάσαμε σε ένα στάδιο που η επίσημη κριτική είναι νεκρή, σε όλα τα επίπεδα. Φυτοζωεί, ένθεν κακείθεν, σε λίγες φωνές που παρότι θα μπορούσαν να εξαγοραστούν, δεν εξαγοράστηκαν. Διότι έχεις να παλέψεις και με τούτο: Οι πλείστοι από τους επαναστάτες κριτικούς, το βουλώνουν με το πρώτο ξεροκόμματο που θα τους πετάξουν― είτε αυτό είναι ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ του Υπουργείου, είτε ένα ζευγάρι παπούτσια (που πρέπει όμως να φωτογραφηθεί και ανεβεί στο instagram), είτε μια εμφάνιση στην κρατική TV, είτε μια αποκλειστική συνέντευξη διπλοτσεκαρισμένη), είτε ένα τραπεζικό δάνειο που μετά θα το “ξεχάσουμε”, είτε… είτε… είτε… Στην αντίπερα όχθη, στην ανεπίσημη κλωτσοπατινάδα των social media (που κι αυτά μπήκαν εσχάτως στην ομερτά του δούναι/ λαβείν/ σιωπάν) οι τολμηρές, ελεύθερες φωνές πνίγονται μέσα στις κραυγές, τις απειλές και τις κατάρες του πλήθους ή των μισθοφόρων.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/opinions/107114

Είναι ο Ιμπεριαλισμός, ηλίθιε! – Από τον Νίκο Μπογιόπουλο | ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Ναι, λοιπόν, πράγματι. Έχουμε πόλεμο. Αλλά καθώς το έγκλημα είναι πολύ μεγάλο για να αντέξει κανείς την υποκρισία των δακρυσμένων κροκόδειλων του ιμπεριαλισμού, ας είμαστε σαφείς: Οι πόλεμοι είναι δικοί τους. Δικά μας είναι μόνο τα θύματα.
Ο πόλεμός τους για τα πετρέλαια, για την ενέργεια, για τον έλεγχο των αγορών, για την επέκταση και την ανακατανομή της οικονομικής και γεωστρατηγικής ισχύος τους, είναι οι νεκροί μας.
…Για τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές του πετρελαίου, για τους εργολάβους της ενέργειας και τους πολιτικούς ιθύνοντες της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας, οι νεκροί στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στη Νέα Υόρκη, λογίζονται σαν μια «παράπλευρη απώλεια» από την οποία οι Φρανκενστάιν κερδίζουν και πάλι, αξιοποιώντας πολιτικά και οικονομικά τον τρόμο, ρίχνοντας λίπασμα στον φασισμό και στην άκρα δεξιά, φαλκιδεύοντας ελευθερίες, κάνοντας διασύνδεση του προσφυγικού – μεταναστευτικού με την τρομοκρατία, πουλώντας «ασφάλεια» και βρίσκοντας άλλοθι για νέες ιμπεριαλιστικές επιδρομές.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.imerodromos.gr/einai-o-imperialismos-hlithie/

Η… ενάρετη αστική τάξη – Από τον Τάσο Παππά | ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Βεβαίως, και παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ο κυρίαρχος σχεδόν παντού νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές ελίτ που τον πλαισιώνουν έχουν καταφέρει να πετύχουν την πλήρη ελευθερία (ασυδοσία είναι η σωστή λέξη) στην κίνηση των κεφαλαίων, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση όλων των ελέγχων, η κατάσταση επιδεινώνεται.
Σε πολλές χώρες η ανεργία και η φτώχεια έχουν αυξηθεί, οι ανισότητες είναι προκλητικές, ενώ οι πλούσιοι παρκάρουν την αδάμαστη απληστία τους σε φορολογικούς παραδείσους χωρίς καμία συνέπεια.
Οι κυβερνήσεις, άλλες με ενθουσιασμό, άλλες εκβιαζόμενες, άλλες «τραβάτε με κι ας κλαίω», εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας (δημοσιονομική ισορροπία είναι ο κομψός και ουδέτερος όρος), ενώ οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος σε συνεργασία με τα καθεστωτικά κόμματα και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης διακηρύσσουν την πυώδη θεωρία ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αυτή είναι η συνταγή, υποστηρίζουν, και πρέπει να υλοποιηθεί με αυστηρότητα, χωρίς εκπτώσεις και περιττές αντιρρήσεις για να επιστρέψουν οι οικονομίες στον ενάρετο κύκλο.
Κρατήστε τη λέξη «ενάρετος» για να δούμε πώς την αντιλαμβάνονται ορισμένοι εκπρόσωποι της εγχώριας αστικής τάξης.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.efsyn.gr/arthro/i-enareti-astiki-taxi

Η Κιβωτός του Κόσμου αναδείχθηκε κορυφαία ΜΚΟ για το 2016 – Από τον Θανάση Καρατζά | ATHENS VOICE

Kορυφαίος μη κερδοσκοπικός οργανισμός στην Ελλάδα, για το 2016, αναδείχθηκε ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Κιβωτός του Κόσμου», στο πλαίσιο του παγκόσμιου θεσμού των «Superbrands», που πραγματοποιείται στη χώρα μας για πέμπτη φορά. Με κριτήριο το έργο υψηλού επιπέδου, άξιο ειδικής μνείας, ο διεθνής οργανισμός απέστειλε τα συγχαρητήριά στον πατέρα Αντώνιο, εμπνευστή και ιδρυτή της «Κιβωτού του Κόσμου». Στην Ελλάδα, ο διαγωνισμός διενεργείται από το 2005, ενώ φέτος ήταν η πρώτη φορά που συμπεριελήφθησαν ΜΚΟ στην ψηφοφορία. Ο οργανισμός επελέγη ως «Superbrand» στην κατηγορία «Μη Κερδοσκοπικοί Οργανισμοί», απο σύνολο 68 Οργανισμών.
Η επιλογή του ως μία από τις κορυφαίες επωνυμίες στην Ελλάδα για το 2016 είναι το αποτέλεσμα σχετικής ψηφοφορίας από κριτική επιτροπή εμπειρογνωμόνων και από το καταναλωτικό κοινό, που βαθμολόγησε κατά τη διενέργεια έρευνας κοινής γνώμης.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/%CE%B7-%CE%BA%CE%B9%CE%B2%CF%89%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%BA%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-2016

«Τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες» – Από τον Άρη Χατζηστεφάνου | ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σήμερα καθώς ο καπιταλισμός αδυνατεί να ξανασταθεί στα πόδια του και ενώ το εγχείρημα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στο στόχαστρο των λαών της Ευρώπης και της Αμερικής, η δημοκρατία μετατρέπεται στον απόλυτο εχθρό.
Η μάχη ξεκινά με πρόσχημα τον κίνδυνο επικράτησης ανθρώπων όπως ο Νάιτζελ Φάρατζ στην Αγγλία, ο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και η Μαρίν Λεπέν στο Παρίσι – πολιτικοί δηλαδή που αποθεώθηκαν από το ίδιο οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο που σήμερα τους παρουσιάζει ως απειλή για την οποία αξίζει να θυσιάσουμε τη δημοκρατία.
Σε αρκετές περιπτώσεις αυτή η ολομέτωπη επίθεση απέναντι στο δικαίωμα των πολιτών να εκφράζουν τη βούλησή τους –έστω και με την παρωδία δημοκρατίας των εκλογών που πραγματοποιούνται κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια– έρχεται με αριστερό και αμεσοδημοκρατικό μανδύα.
«Οι εκλογές είναι επικίνδυνες για τη δημοκρατία», ήταν ο τίτλος σε μακροσκελέστατο άρθρο του Ντέιβιντ βαν Ρέιμπρουκ στη βρετανική εφημερίδα Guardian, λίγες ημέρες μετά το δημοψήφισμα του Brexit.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.efsyn.gr/arthro/tora-dimosia-tha-ehoyn-mikrofono-mono-oi-gnorizontes

Hell, Νo – Aπό την Σώτη Τριανταφύλλου | ATHENS VOICE

Η δική μου απορία ήταν και παραμένει η εξής: Πώς το Grand Old Party, το κόμμα του Λίνκολν και του Θίοντορ Ρούσβελτ, δεν μπορεί να αναδείξει σοβαρότερους υποψηφίους από τον Μάρκο Ρούμπιο, τον Τεντ Κρουζ, τον Tζoν Κάζιτς και αυτό το τέρας της φύσεως που λέγεται Ντόναλντ Τραμπ; Τα ψέματα, ο κυνισμός, η άγνοια, οι βλακώδεις δηλώσεις και πράξεις συνοδεύουν τους περισσότερους πολιτικούς – αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ηλίθιο που περνιέται για έξυπνος, με έναν αμετροεπή που χρησιμοποιεί δήθεν αντισυστημικό ιδίωμα και δεν μασάει τα λόγια του. Όμως, δεν είναι όλοι Ρεπουμπλικανοί αήθεις δισεκατομμυριούχοι, ούτε κατακάθια της λευκής κοινωνίας: πολλοί εξ αυτών είναι ευπρεπείς πολίτες (με διάφορες αυταπάτες για την αμερικανική υπεροχή, τη θρησκεία και τα τοιαύτα) που αποτροπιάζονται μπροστά στην παρούσα έκπτωση της πολιτικής και της αισθητικής.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/hell-%CE%BDo

Δογματισμός, πολιτικό κιτς και οι προκλήσεις της επόμενης μέρας – Από τον Σεραφείμ Σεφεριάδη | HUFFPOST GREECE

Βρισκόμαστε σε περιστάσεις που, με ευθύνη των κυβερνώντων, βιώνουμε έναν παραλογισμό που η φαιδρή σοβαροφάνεια, η ανερυθρίαστη (και τόσο βλαπτική) αντιποίηση αριστερών συμβόλων, και η υποκρισία δίνουν νέες διαστάσεις και περιεχόμενο στον όρο «πολιτικό κιτς» -όταν βέβαια δεν διαστρέφονται (και διαστρέφονται σχεδόν κατά κανόνα) η ίδια η λογική, οι ίδιες οι λέξεις. Και δε χρειάζεται να τονίσει κανείς ότι αυτό συνιστά τεράστιο κίνδυνο: όταν εξοικειωνόμαστε με πρακτικές που βαφτίζουν τη νύχτα μέρα, το μαύρο άσπρο και την ολοκληρωτική υποταγή σε σθεναρή αντίσταση, τότε απειλείται και η ίδια η δυνατότητά μας να σκεπτόμαστε.
Όμως σε πείσμα των καιρών δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση όλα αυτά να μας απογοητεύουν -η ιστορία δεν προχωρά ποτέ σε ευθεία γραμμή∙ έχει πισωγυρίσματα και ήττες που όμως κυοφορούν κρίσιμα συμπεράσματα δείχνοντας το δρόμο για το αύριο -αρκεί, βέβαια, τα συμπεράσματα αυτά πράγματι να εξάγονται. Κι αυτό προϋποθέτει αγώνα, δεν είναι επ’ ουδενί κάτι αυτόματο, πρέπει να διεκδικηθεί.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.huffingtonpost.gr/seraphim-seferiades/-_6488_b_10918684.html

Έρευνα: Η βρώμικη Αθήνα – Από τον Γιάννη Πανταζόπουλο | LIFO

Κατσαρίδες, αρουραίοι, αμάζευτα σκουπίδια, έντονη αποφορά― είναι κοινή διαπίστωση ότι η Αθήνα έγινε μια εξαιρετικά βρόμικη πόλη. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Και τι απαντούν οι υπεύθυνοι; Μια έρευνα του LIFO.gr σε δύο μέρη.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/athens_articles/108544

Οι κληρονόμοι του μοντέλου «Εσκομπάρ» – Από τον Νίκο Γεωργιάδη | ATHENS VOICE

Το πολιτικό σκηνικό στη μεταπολεμική-μετεμφυλικαή Ελλάδα δομήθηκε στη βάση μιας αέναης και ανομολόγητης σχέσης μεταξύ των πολιτικών ελίτ και μίας εναλλασσόμενης ως προς την επιρροή ολιγάριθμης ομάδας επιχειρηματιών-θεσμικών παραγόντων, επί το λαϊκότερον «Κοτζαμπάσηδων» που κινούνταν και κινούνται στα όρια μεταξύ θεσμικής νομιμότητας και υποκόσμου και που δημιούργησαν το κολομβιανό μοντέλο διαχείρισης εξουσίας που κοινωνιολογικά αποκαλείται «Θεσμικός υπόκοσμος». Το μοντέλο ιδρύθηκε επί Δεξιάς, εκσυγχρονίστηκε και ανδρώθηκε επί Παπανδρέου, ανανεώνεται και προωθείται επί ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε να αποτελέσει τον πυρήνα διαμόρφωσης των μελλοντικών συσχετισμών.
Βασική προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία αυτού του μοντέλου είναι η σιωπηρή αποδοχή του αλλά και η ενεργή «συμμετοχή» στο μηχανισμό εξέλιξής του μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό επιτυγχάνεται με τη μοναδική συνταγή παγκοσμίως η οποία αποτέλεσε και αποτελεί την κινητήρια δύναμη των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα, που δεν είναι άλλη από το επιτυχές μείγμα του αργεντίνικου περονισμού εμβαπτισμένου στην κολυμβήθρα του βαλκανικού εθνικολαϊκισμού.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85-%C2%AB%CE%B5%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%81%C2%BB

Τουρκία – Το αύριο, μια μαύρη χώρα: δάκρυα, φόβος και βαλίτσες στην Πόλη – Από τον Αλέξανδρο Μασσαβέτα | INSIDE STORY

Μπροστά στα μάτια μας ετοιμάζεται ο διωγμός και η έξοδος, που θα αφήσει την Τουρκία πνευματικά και κοινωνικά πολύ φτωχότερη. Αμέτρητοι νέοι Τούρκοι ασφυκτιούν, αισθάνονται πια ξένοι στη χώρα τους και βλέπουν το μέλλον της ζοφερό. Συζήτησα μαζί τους για το τι προβλέπουν, τι φοβούνται και γιατί θέλουν να φύγουν. Για την δική τους ασφάλεια, παραθέτω μονάχα τα μικρά τους ονόματα. Αυτές είναι οι φωνές τους.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://insidestory.gr/article/ayrio-mia-mayri-hora-dakrya-fovos-kai-valitses-stin-poli?token=VZW2Z9WRZS&utm_source=insideStory&utm_campaign=b77c0a6984-unsubscribed20160723&utm_medium=email&utm_term=0_52e9cf69f7-b77c0a6984-125885477

Πώς Φτιάχνονται Οι Νόμοι Στην Ελλάδα – Από τον Λεωνίδα Χριστόπουλο | ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ (Oργανισμός Έρευνας & Ανάλυσης)

Το ρυθμιστικό πλαίσιο στην Ελλάδα, δηλαδή όλοι οι νόμοι που διέπουν τις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις, αποτελεί βασική παθογένεια του πολιτικού και διοικητικού συστήματος της χώρας. Η ποσότητα της παραγόμενης νομοθεσίας καθώς και η ποιότητά της, παρεμποδίζουν την απρόσκοπτη δημοκρατική λειτουργία καθώς και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας1. Αλλά πώς σχεδιάζονται, πώς ψηφίζονται και πώς εφαρμόζονται οι νόμοι στην Ελλάδα; Το άρθρο αυτό παραθέτει μια εμπειρική ματιά στη διαδικασία παραγωγής νόμων στην Ελλάδα και προσπαθεί, με συνοπτικό τρόπο, να ρίξει φως στις εσωτερικές διεργασίες παραγωγής της νομοθεσίας, ώστε να γίνει πιο κατανοητή η φύση του προβλήματος.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.dianeosis.org/2016/07/lawmaking_polynomia/

Helen Gurley Brown, Terry McDonell, and the Glossy Glory Days of Magazines – By James Wolcott | VANITY FAIR

Magazine editors have to conduct a magic show every week or month, juggling a battery of tender or prickly egos—not just authors’ but also those of art directors, photographers, illustrators, the advertising department, and editorial staffers—and avoiding burnout from the constant churn while staying in tempo with the times. To fall out of fashion may be professionally fatal. The subjects of the biographies and memoirs of magazine editors earning a spot on the Wall of Fame tend to divide into the long-haulers and the blazing comets—the institution builders and the rebel iconoclasts.
Long-haulers are often the founders of publications that they infused with their personalities, ambitions, and pioneer spirit from the spark of conception.
…Some editors didn’t linger in the saddle but made their moment in the sun the emblem of an era and an undimmed inspiration. 

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.vanityfair.com/culture/2016/07/helen-gurley-brown-terry-mcdonell-and-the-glossy-glory-days-of-magazines

A Decade of Evidence Demonstrates The Dramatic Failure Of Globalisation – By Graham Vanbergen | TRUEPUBLICA

Democracy, economic growth, freedom and an interchange of world views and culture has all but been abandoned to a vice like grip of globalisation driven more  by the corporate principles of power and greed resulting in war, terrorism, a biblical refugee crisis, fear and a fully co-opted media.
…In an environment or war and fear other distasteful acts of human depravity unfolds. The 2016 Global Slavery Index estimates that 45.8 million people are now subject to some form of modern slavery in the world today. This number is greater than at any time in history, let alone the last decade. There are now many more slaves in the world than at the height of the slave trade in the 1800’s.
…The world is being battered by wave after wave of crisis that has taken the form of aggression and fear resulting in a battle of states and corporations dependent on the acquisition and sale of natural resources. The principle of globalisation is now a win-at-all-costs scenario. This is globalisation at its shiniest.
The result of the sheer scale of conflict of interest, a piratical banking system, a fully controlled media and the creeping colonisation of nations by corporate domination is that over 70 per cent of the entire adult population of continental Europe now believes corruption by their government is endemic not just to their own country but that of the entire European Union.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://truepublica.org.uk/global/decade-evidence-demonstrates-dramatic-failure-globalisation/