Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

© Juniper Briggs

«ΟΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ ΛΙΜΠΙΝΤΟ»

© Nick Taggart

«Είναι ευτυχές γεγονός το ότι ένας καινούργιος ηδονισμός ενσκήπτει στον δυτικό κόσμο διευκολύνοντας την κυκλοφορία των σωμάτων· θα ήταν αφελές να μην αποδώσουμε αυτή την εξέλιξη στις μεταλλάξεις της αγοράς που, στο όνομα των συμφερόντων της, εξεγείρεται κατά της ηθικής τάξης. Το περίφημο σύνθημα των καταστασιακών “να ζούμε χωρίς νεκρούς χρόνους και να απολαμβάνουμε χωρίς εμπόδια” ήταν ένα ιδανικό καταναλωτισμού. Πρέσβευε την ελευθεριότητα αλλά κατέληγε διαφημιστικό.

Στον χώρο της εμπορικής στοάς του ίντερνετ, στις οθόνες, η ζωή κυλά χωρίς νεκρούς χρόνους, 24 ώρες το 24ωρο: μπορώ να κάνω ψώνια, να αλλάξω κανάλια, να επικοινωνήσω με τον πλανήτη ολόκληρο. Η ερωτική μας ζωή και οι παρορμήσεις μας προϋποθέτουν καθυστερήσεις, διαλείμματα, διακοπές, απορρυθμίσεις, όχι αυτή την αδιάρρηκτη συνέχεια που παρουσιάζει το παγκόσμιο σουπερμάρκετ.

© Waldemar von Kozak

Δεν έχω πρόθεση να τον καταδικάσω με το να διαπιστώνω σε ποιο βαθμό ο ηδονισμός, “ο ξεσηκωμός της ζωής” (όπως τον ονομάζει ο Ραούλ Βανεγκέμ), όποια και να είναι η σάλτσα με την οποία τον σερβίρουμε -επικούρεια, αναρχική, ανατρεπτική-, έχει γίνει ο νέος κονφορμισμός που κραδαίνει τη σημαία της παραβίασης των κανόνων κολακεύοντας τον παραβάτη. Το σεξ είχε επιτρέψει τη συμφιλίωση έκστασης και αμφισβήτησης· σήμερα είναι το κυρίαρχο προϊόν της εμπορευματικής κοινωνίας.

© Kirsten Sims

Η απελευθέρωση της επιθυμίας γίνεται μέσα σε πολεμική ατμόσφαιρα: οι νέοι διονυσιακοί ξαναντύνονται επαναστάτες λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα από την εποχή της βικτοριανής ηθικής. Επινοούν τρομερούς εχθρούς, σκαρώνουν χάρτινα οδοφράγματα και πουλάνε ανυπακοή με το μέτρο, σαν να επρόκειτο για ύφασμα. Ακόμα και οι πιο ταλαντούχοι παραβιάζουν ανοιχτές θύρες: τι ταμπούρλα, τι κανονιές!

Αν τους ακούσουμε, δεν απολαμβάνουμε το σεξ παρά μόνον όταν υπάρχει αντίπαλος: η κοινωνία, το μεγάλο κεφάλαιο, ο ιουδαιο-χριστιανισμός. Η ηδονή είναι ένα όπλο στραμμένο στον κόσμο, όχι μια στιγμή ευτυχίας που μοιραζόμαστε με κάποιον. Η ελευθεριότητα τους είναι ένα μέλι χαλασμένο και πικρό: τόσες δοκιμές στην τέχνη της απόλαυσης αποδεικνύονται τελικά τόσο λίγο απολαυστικές, καθώς τις κατατρώγει η λύσσα, το πείσμα…

© Gabriel Mark Lipper

Κι όμως, εξ ορισμού, η απόλαυση δεν διδάσκει τίποτα, ούτε βελτιώνει, ούτε εκπαιδεύει τον άνθρωπο – είναι αυτοσκοπός κι αυτό αρκεί. Για τους πολιτικούς κομισαρίους, ωστόσο, η απόλαυση δεν είναι μια τύχη, είναι μια τάξη πραγμάτων. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που η λατρεία του σώματος εμφανίζεται απαίσια δογματική. Πρέπει κάποτε να μας εξηγήσουν γιατί οι πρωτοπορίες – ο σουρεαλισμός, οι καταστασιακοί μεταξύ άλλων – εκφυλίστηκαν σε ολοκληρωτικά μοναστήρια που παρήγαν μικροποντίφικες με την έμμονη ιδέα του αφορισμού και της κατάρας. Το αποστειρωμένο, λείο σύμπαν που μας υποσχόταν ο Βίλχεμ Ράιχ και οι μαθητές του έχει τη χαρά ενός στρατώνα…

Επιπλέον, το ερωτικό πεδίο έχει δομηθεί εδώ και μισό αιώνα ως ένα πεδίο σχισματικό.
…Ανάμεσα στους μεγάλους μεταρρυθμιστές, οι προμηθευτές της σαρκικής ευδαιμονίας δεν είναι λιγότερο παραληρηματικοί: είναι οι ιεροεξεταστές του υπογαστρίου, έχουν στα χέρια τους το κλειδί της σωτηρίας μας -και μας απειλούν με το φάσμα του θανάτου αν δεν το υιοθετήσουμε.

© Jonathan Viner

Ευαγγελιστές ομοφυλόφιλοι, αντιφρονούσες φεμινίστριες, οπαδοί του ομαδικού σεξ, σαδομαζοχιστές, επιθετικοί μονογαμικοί, ομοφυλόφοβοι και ετεροφυλόφοβοι, εφημέριοι της απόλαυσης: υπάρχουν τόσα καινούργια ρεύματα και κλίκες που εκθειάζουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις εκθέτοντάς τες με τον πιο προσβλητικό τρόπο.

“Οι φανατικοί της επιθυμίας” (όπως τους αποκαλεί ο Κριστόφ Μπουρσεγιέ) είναι πρώτα πρώτα φανατικοί των κατηγοριοποιήσεων που κλείνονται στο γκέτο της ιδιαιτερότητάς τους, απ’όπου εξαπολύουν πύρινους μύδρους εναντίον της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Όλοι όσοι καταριούνται τις επίπλαστες διαιρέσεις που επιβάλλει η φύση, η φαλλοκρατία, η Εκκλησία, η μπουρζουαζία, αιχμαλωτίζονται στον ναρκισσισμό της μικρής διαφοράς και επιτίθενται σε οποιονδήποτε δεν συμφωνεί μαζί τους. Η άρνηση κάθε κατηγοριοποίησης μεταφράζεται σε μια καινούργια – για παράδειγμα οι τρανσεξουαλικοί – που αναπαράγει τα στεγανά που κατήγγελε.

© Helen Beard

Η οξύτητα των κοινωνικών αγώνων μεταφέρθηκε, μέσω των υπερατλαντικών επιρροών, στους αγώνες περί ταυτότητας και σεξουαλικότητας: εμφανίζονται ως “πολιτικώς ορθές” υπερβολές όπως, λόγου χάρη, προτάσεις να μην χαρακτηρίζεται μια γυναίκα “γυναίκα”, αλλά “θηλυκό άτομο”, μιας και το φύλο συρρικνώνει την προσωπικότητα!…
Η επανάσταση περνάει μέσα από διαφορετικά σύμβολα.

© Helmut Newton

© Helmut Newton

 Μια ολόκληρη γενιά σπαταλά την ενέργεια της σε αξιολύπητα νάζια…

Δηλώνουν μεγαλοφώνως τις λεπτομέρειες της ιδιωτικής τους ζωής μέσα από ομάδες πίεσης κι από εκδηλώσεις “υπερηφάνειας”, διεκδικώντας αγωνιστικά την ίδια τους την επιθυμία (η οποία μοιάζει με την επιθυμία όλων των υπολοίπων) προκειμένου να περιφρονήσουν πιο έντονα την επιθυμία των άλλων. Όσο περισσότερο μοιάζουμε, τόσο θέλουμε να υποβιβάσουμε αυτούς με τους οποίους μοιάζουμε. Ακόμα και το outing, όταν επιβάλλεται στο όνομα μιας ιδεολογίας της αλήθειας, έχει κάτι από αστυνομική διαδικασία. Η αναποφασιστικότητα απαγορεύεται. Πρέπει να κάνουμε σοβαρές δηλώσεις για την ταυτότητα μας και να μπούμε εθελοντικά σ’ ένα συρτάρι με μια ταμπέλα.

© Todd Schorr

Παράξενη κατάληξη μιας απελευθέρωσης που γίνεται επίθεση -σαν τα διατάγματα του τσάρου. Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο, λέγαμε στη δεκαετία του ’60· σήμερα, το να κάνεις έρωτα συνεπάγεται να ανοίγεις πολεμικά μέτωπα εναντίον όλων. Η ιδέα ότι η χαρά προκύπτει από την επαφή των δερμάτων σβήνει: το σεξ δεν είναι μια δραστηριότητα, αλλά ένα ρόπαλο που καταφέρνουμε στο κεφάλι των άλλων.»

(Αποσπάσματα από το βιβλίο “Το παράδοξο του έρωτα” του Πασκάλ Μπρυκνέρ, μετάφραση – Σώτη Τριανταφύλλου, εκδόσεις Πατάκη)

© Matt W. Moore

*Υστερόγραφο

“That Loving Feeling” – Isaac Hayes