Ζούμε το τέλος των έντυπων εκδόσεων, όπως τις ξέραμε;

Το Χαρτί δεν πεθαίνει. Στο δεδομένο περιβάλλον ανασυντάσσει τις δυνάμεις του, κάνει τα ρεκτιφιέ του και θα επανακάμψει δριμύτερο.

Η γοητεία του Χαρτιού είναι διαχρονική, αδιαμφισβήτητη και παρά τις αδιάκοπες τεχνολογικές εξελίξεις, θα υπάρχει πάντοτε μια μερίδα κοινού με έντονο ενδιαφέρον για τις έντυπες εκδόσεις και το συγκεκριμένο κοινό θα είναι εξίσου διατεθειμένο να πληρώσει για να τις αποκτήσει.

Το Έντυπο στο μέλλον θα είναι πιο φίνο, πιο εκλεπτυσμένο, πιο sur mesure και λιγότερο supermarket ή δήθεν “μπουτίκ” κρυφό-φασόν και χύμα ή “über-δήθεν-κάτι” γενικότερα, χωρίς κάποιο ουσιαστικό περιεχόμενο και αξία για τους αναγνώστες, αλλά με μπόλικη φανφάρα και με πρωταρχικό στόχο την προσέλκυση διαφημίσεων.

Όχι πιο ελιτίστικο, αλλά με πιο ξεκάθαρη ταυτότητα ως προς αυτό που προσφέρει και ως προς το κοινό που απευθύνεται, πιο niche (με όρους marketing) ώστε το κοινό-στόχος να το αναζητάει από μόνο του. Φτιαγμένο από ανθρώπους που σέβονται πρωτίστως τον εαυτό τους και κατ’ επέκταση τους αναγνώστες τους.

Το Χαρτί μεταμορφώνεται για να ανακτήσει την αξία του.

“Μετά από ένα χαλασμό, μένει αυτό που αξίζει να μείνει. Το μόνο που χάνεται είναι οι ψευδαισθήσεις.”, ισχυρίζονται κάποιοι.

Σε βάθος χρόνου – όπου ο χρόνος είναι πάντα μια σχετική έννοια – το ζήτημα δεν είναι μόνο το σκορ, αλλά πως διαχειρίζεται ο καθένας τα φύλλα που του μοιράζονται.

‘Ισως κάποια στιγμή φτάσουμε στο σημείο να λέμε για κάποια ψηφιακή, μη έντυπη έκδοση “Αυτό που διαβάζουμε, θα άξιζε να τυπωθεί σε χαρτί;” ως κριτήριο αξιολόγησης ενός περιεχομένου προς εκτύπωση.

Οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι δεδομένες και αναπόφευκτες, αναζωπυρώνουν τον ενθουσιασμό, τη διάθεση για δημιουργία και προσφέρουν μια “μαγική” διέξοδο στην απόγνωση της κρίσης που βιώνουμε όλοι, όμως παράλληλα απαιτείται νηφαλιότητα και σύνεση ώστε να αποφευχθούν λάθη του παρελθόντος. Ότι μένει στάσιμο, πεθαίνει.