ΜΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΖΩΗΣ

Τολμάμε τελικά να ζήσουμε μια αυθεντική, γεμάτη ζωή και να είμαστε σε άμεση επαφή με τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας; Πως μπορούμε πραγματικά να απολαύσουμε τις μικρές χαρές της καθημερινότητας, να διατηρήσουμε την ελπίδα και τη λαχτάρα για ζωή μέσα σε αντίξοες συνθήκες;

“Δεν θέλω να ξέρω πόσων χρονών είστε. Η ηλικία σας μου λέει πόσο καιρό έχετε διαρκέσει, αλλά όχι πως αξιοποιήσατε τον πολύτιμο χρόνο που σας δόθηκε. Η διάρκεια δεν είναι αρκετή. Πείτε μου για τις στιγμές που πήρατε κάποιο ρίσκο, και πως αντιμετωπίζετε το φόβο σας. Αντιδράτε ή ντρέπεστε, χαϊδεύεστε, το αναλύετε λογικά ή απλά προσπαθείτε να ξεχαστείτε στις υπερωρίες, το αλκοόλ ή το χάος ενός συναισθηματικού δράματος…”

Το μήνυμα της Οράια Μάουντεν Ντρίμερ αποτελεί μια ισχυρή πρόσκληση και πρόκληση ταυτόχρονα για μια πιο αισθαντική ζωή και μας αφορά όλους.

“Δεν με ενδιαφέρει τι επάγγελμα κάνεις. Θέλω να ξέρω για ποιο πράγμα πονάς, κι αν τολμάς να ονειρευτείς ότι θα συναντήσεις αυτό που λαχταρά η καρδιά σου.

Δεν με ενδιαφέρει πόσων χρόνων είσαι. Θέλω να ξέρω αν θα διακινδυνέψεις να γελοιοποιηθείς για την αγάπη, για το όνειρο σου, για την περιπέτεια του να είσαι ζωντανός.

Δεν με ενδιαφέρει ποιοι πλανήτες πλαισιώνουν τη σελήνη σου. Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το κέντρο της ίδιας σου της θλίψης, αν οι προδοσίες της ζωής σ’έχουν κάνει ανοιχτό ή αν έχεις ζαρώσει και κλειστεί στον εαυτό σου από το φόβο περισσότερου πόνου. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να μείνεις με τον πόνο, το δικό μου ή το δικό σου, χωρίς να κινηθείς για να τον κρύψεις ή να τον εξασθενίσεις ή να τον θεραπεύσεις.

Θέλω να ξέρω αν μπορείς να ζεις με τη χαρά, τη δική μου ή τη δική σου, αν μπορείς να χορέψεις έξαλλα και να αφήσεις την έκσταση να σε γεμίσει ως τις άκρες των δαχτύλων σου, χωρίς να μας προειδοποιείς να προσέχουμε, να είμαστε ρεαλιστές, να θυμόμαστε τους περιορισμούς της ανθρώπινης φύσης.

Δεν με ενδιαφέρει αν η ιστορία που μου διηγείσαι είναι αληθινή. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να απογοητεύσεις κάποιον άλλο για να φανείς αληθινός στον εαυτό σου· αν μπορείς να αντέξεις την κατηγορία της προδοσίας και να μην προδώσεις την ίδια την ψυχή σου· αν μπορείς να είσαι άπιστος και γι’αυτό αξιόπιστος.

Θέλω να ξέρω αν μπορείς να δεις την ομορφιά, ακόμα κι όταν δεν είναι όμορφη, κάθε μέρα, κι αν την παρουσία της μπορείς να την κάνεις πηγή της ίδιας της ζωής σου.

Θέλω να ξέρω αν μπορείς να ζήσεις με την αποτυχία, τη δική σου και τη δική μου, κι όμως να στέκεσαι στην άκρη της λίμνης και να φωνάζεις στην ασημένια πανσέληνο “Ναι!”.

Δεν με ενδιαφέρει να ξέρω που μένεις ή πόσα χρήματα έχεις. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σηκωθείς, μετά από μια νύχτα θλίψης και απόγνωσης, εξαντλημένος και πληγωμένος μέχρι το κόκαλο και να κάνεις ότι χρειάζεται για να θρέψεις τα παιδιά.

Δεν με ενδιαφέρει ποιον ξέρεις ή πως έφτασες μέχρι εδώ. Θέλω να ξέρω αν θα σταθείς στη μέση της φωτιάς μαζί μου, χωρίς να ζαρώσεις προς τα πίσω.

Δεν με ενδιαφέρει που, τι ή με ποιον έχεις σπουδάσει. Θέλω να ξέρω τι σε στηρίζει από μέσα, όταν όλα τ’άλλα καταρρέουν.

Θέλω να ξέρω αν μπορείς να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου και αν στ’αλήθεια σου αρέσει η συντροφιά που κρατάς τις άδειες στιγμές.”

Απόσπασμα από το βιβλίο “Η πρόσκληση” της Oriah Mountain Dreamer, εκδόσεις Διόπτρα.