ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ – ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017

To Street-Life.gr συγκέντρωσε για λογαριασμό των πολυάσχολων αναγνωστών του μερικές από τις πιο αξιόλογες και ενδιαφέρουσες αναλύσεις, απόψεις και συνεντεύξεις από την επικαιρότητα κατά το μήνα Σεπτέμβριo του 2017, έτσι όπως εμφανίστηκαν στα ελληνικά και ξένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Στο τείχος των δακρύων – Από τον Διονύση Χαριτόπουλο | LIFO

Όταν πρόκειται να μιλήσουμε για τον Εμφύλιο πρώτα προσευχόμαστε, νηστεύουμε, μεταλαμβάνουμε και μετά πιάνουμε στο στόμα μας τους νεκρούς μας. Ή στήνουμε ένα δικό μας «τείχος των δακρύων».

Ο Εμφύλιος πόλεμος σε μια χώρα σαν την Ελλάδα με τη συμπαγή εθνοτική ομοιογένεια είναι παντελώς ακατανόητος. Το δίκιο έχει περιορισμένη σημασία. Δεν το κερδίζεις καταστρέφοντας την πατρίδα σου. Υπάρχει μόνο η οδός του συμβιβασμού. Εξαντλητική, συμβιβαστική, άδικη, ταπεινωτική αλλά αναίμακτη.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/opinions/159366

Για να μην λέμε κάποτε «Αν είχες δώσει σημασία στη δίκη της Χρυσής Αυγής…» – Από τις Τζένη Τσιροπούλου & Νάντια Ρούμπου | ΤΗΕ PRESS PROJECT

«Χρειάστηκε τελικά να πεθάνει ένας Έλληνας για να κινητοποιηθούν οι θεσμικοί μηχανισμοί» έλεγαν πολλοί τότε. Είχαν δίκιο γιατί στις 17 Γενάρη του 2013, δύο χρυσαυγίτες είχαν σκοτώσει τον 27χρονο Πακιστανό, Σαχζάντ Λουκμάν. Είχε την ατυχία να φέρει ένα όνομα δυσπρόφερτο. Τη Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου κλείνουν τέσσερα χρόνια από τη νύχτα που το μαχαίρι με τα χιλιάδες χρυσαυγίτικα αποτυπώματα που κρατούσε ο καθ΄ ομολογία δολοφόνος Γιώργος Ρουπακιάς σκότωσε τον αντιφασίστα ράπερ Παύλο Φύσσα. Λίγες μέρες αργότερα, η ποινική δίωξη της Χρυσής Αυγής ήταν πλέον γεγονός. Κι ας είχε καθυστερήσει δύο δεκαετίες. «Αν είχες αντιδράσει στις δολοφονίες μεταναστών, ο Παύλος ίσως να ήταν ζωντανός» λέει το σύνθημα στον τοίχο. Ας μην φτάσουμε να λέμε κάποτε «Αν είχες δώσει σημασία στη δίκη της Χρυσής Αυγής…»

…Σήμερα, 179 δικάσιμους αργότερα, πολλοί έχουν ξεχάσει ότι η Χρυσή Αυγή βρίσκεται στο εδώλιο με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης, ενώ τα μέλη και οι βουλευτές της κατηγορούνται για 4 μεγάλες υποθέσεις: τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, την επίθεση σε βάρος των Αιγύπτιων αλιεργατών και την επίθεση κατά μελών του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, και τέλος την ένταξη και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.

…”Συμφέρει τους περισσότερους μια αποδόμηση της διαδικασίας. Στην αρχή και οι υπερασπιστές της Χρυσής Αυγής έλεγαν ότι θέλουν να γίνονται όλα όπως πρέπει και να έρθουν τηλεοπτικές κάμερες για να δει ο κόσμος τις πολιτικές διώξεις, αλλά τώρα δε μιλάνε ούτε καν στα μικρόφωνα και μετά βίας ακούμε τι λένε. Τελικά, όταν τέθηκε το θέμα της ηχογράφησης και βιντεοσκόπησης της δίκης, διαμαρτυρήθηκαν και ζητήσαν να μην υπάρξει καταγραφή με οποιοδήποτε μέσο. Έτσι, δεν υπάρχουν ούτε κάμερες ούτε φωνοληψία, τίποτα απολύτως. Το θέαμα είναι αρκετά τριτοκοσμικό δε, γιατί οι φυλακές Κορυδαλλού έχουν κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, αλλά κάλυψαν τις κάμερες με λευκές κόλλες και κόκκινες μονωτικές ταινίες. Ακόμα και στο ειρηνοδικείο να πας για μια απλή ρύθμιση χρέους, η διαδικασία ηχογραφείται. Η δίκη της Χρυσής Αυγής, όμως, δεν ηχογραφείται.
Η μόνη καταγραφή γίνεται είτε από το Παρατηρητήριο-Golden Dawn Watch που μεταδίδει πληροφορίες για την κάθε δικάσιμο σε πραγματικό χρόνο είτε από λίγους, δυστυχώς, δημοσιογράφους που βρισκόμαστε στην αίθουσα.”

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thepressproject.gr/article/116831/diki-xrusis-augis–dolofonia-paulou-fussa

Βία, πρόκληση και δημοκρατική πλήξη – Από τον Νικόλα Σεβαστάκη | LIFO

Οι αιτίες ανόδου των δεξιών λαϊκισμών στη Δύση.

…Τα τελευταία χρόνια έχουν δοθεί σοβαρές απαντήσεις για τα κίνητρα και το προφίλ των εκλογέων της νέας ριζοσπαστικής Δεξιάς. Άλλοι τονίζουν τα κοινωνικοοικονομικά τραύματα των λαϊκών και μεσαίων τάξεων, άλλοι τις αγωνίες ταυτότητας και την πολιτισμική ανασφάλεια των γηγενών απέναντι στους ξένους.

…Τι συμβαίνει λοιπόν; Η συμπονετική ρητορική των «καλών» (των πολιτικών παραφυάδων του εξισωτικού, ανθρωπιστικού Διαφωτισμού) γίνεται απεχθής και βαρετή. Σε ποιους; Κυρίως σε άνδρες νεότερων ηλικιών που αισθάνονται ευάλωτοι και ριγμένοι ανάμεσα σε ένα ένδοξο παρελθόν, με το οποίο τους έχουν πάρει τ’ αυτιά, και σ’ ένα άδοξο μέλλον που το γεύονται ήδη από τώρα.
…Tο αίσθημα της κόπωσης από τις συμβάσεις της καθιερωμένης πολιτικής μπορεί να κάνει τη βία επιθυμητή ως μια έσχατη ειλικρίνεια. Γι’ αυτό και οι ψηφοφόροι της ακροδεξιάς απαντούν, δικαιολογώντας την επιλογή τους, πως «αυτοί, τουλάχιστον, μας λένε την αλήθεια». Δεν εννοούν, φυσικά, ότι με τη συγκεκριμένη εκλογική τους επιλογή θα βρουν τις πιο ορθολογικές και πειστικές απαντήσεις στα προβλήματά τους αλλά ότι από «αυτούς τουλάχιστον» ακούν αυτά που κουβεντιάζουν μεταξύ τους.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/print/second_thoughts/161661

Πρόοδος και προοδευτικοί – Από την Σώτη Τριανταφύλλου | ATHENS VOICE

Οι ορισμοί έχουν αποκτήσει ευελιξία – ο καθένας από μας προσδίδει στις λέξεις το δικό του νόημα.

Ταυτοχρόνως, στη Δύση, η πρόοδος εξισώθηκε με μια πορεία προς μια και μοναδική κατεύθυνση, προς όλο και περισσότερη «ελευθερία», μια έννοια αμφίσημη: η απόλυτη ελευθερία τείνει στην άρνηση του πολιτισμού. Έτσι, πριν από λίγα χρόνια, η εφημερίδα Libération, σε μια νεκρολογία ενός καλλιτέχνη που τύγχανε παιδόφιλος, έπλεκε το εγκώμιο της παιδεραστίας: λιγοστοί διαμαρτυρήθηκαν· οι Γάλλοι φοβούνται μήπως τους χαρακτηρίσουν συντηρητικούς. Ο συντηρητισμός δεν είναι σέξι. Ωστόσο, η παιδεραστία, αντίθετα από τις επαναστατικές εξαγγελίες της Libération περί καταστροφής της πατριαρχίας, καταστρέφει τον πολιτισμό· επιστρέφουμε στα δάση· στον κανιβαλισμό, στην αιμομιξία, στις ανθρωποθυσίες, στον ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων.

Η θρησκεία του νέου είναι η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού (καινούργια προϊόντα που εξυπηρετούν καινούργιες ιδέες και ανάγκες) καθώς και η συγκολλητική ουσία που εξασφαλίζει τον συλλογικό κομφορμισμό. Για παράδειγμα, ο σύγχρονος αντισημιτισμός και αντιαμερικανισμός (προσφάτως και η γερμανοφοβία) είναι χαρακτηριστικό του επιλεγόμενου προοδευτικού ο οποίος κατά τα άλλα περιγράφει τον εαυτό του ως αντιρατσιστή.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.athensvoice.gr/politiki/proodos-kai-proodeytikoi

Μια κοινωνία που σιωπά στην έμφυλη βία είναι μια κοινωνία σε κρίση – Από την Αλεξάνδρα Τάνκα | ΤΗΕ PRESS PROJECT

Η χρήση του όρου «έμφυλη βία» δεν είναι τυχαία. Ο όρος αυτός θέλει να καταδείξει το γεγονός πως πολλά από τα περιστατικά βίας κατά των γυναικών επικεντρώνονται στην ανισότητα των φύλων, μια ιδεολογία που εντοπίζεται μέχρι και σήμερα, ανεξαρτήτως ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Τα περιστατικά αυτά τείνουν να φοράνε την ταμπέλα της «οικογενειακής τραγωδίας», των «εν θερμώ περιστατικών» ή ακόμα και να βρίσκουν κάποιες φορές το πρόσχημα της «επήρειας του αλκοόλ». Κοινό γνώρισμα όλων αυτών των «τραγικών περιστατικών», όπως τείνουν να τα ονομάζουν τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι πως τα θύματα, αν όχι σε όλα τότε στην πλειοψηφία τους, είναι γυναίκες.

…Ο βιασμός, η σεξουαλική παρενόχληση, το stalking, ο ψυχολογικός πόλεμος και η ψυχική βία, αποτελούν επίσης περιστατικά κακοποίησης.
Στην Ελλάδα το 25% των γυναικών δήλωσε πως έχουν υποστεί σωματική και/ή σεξουαλική βία από νυν ή τέως σύντροφο, ή από άλλο πρόσωπο από την ηλικία των 15 ετών και άνω, σύμφωνα με την έκθεση του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA), εκ των οποίων μόλις το 14 % των γυναικών κατήγγειλαν στην αστυνομία το πιο σοβαρό περιστατικό βίας από στενό σύντροφο.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thepressproject.gr/article/116510/Mia-koinonia-pou-siopa-stin-emfuli-bia-einai-mia-koinonia-se-krisi

Τα δικαιώματα των παιδιών σε ιδρύματα – Συνέντευξη με τον «Συνήγορο του παιδιού» Γιώργο Μόσχο – Από την Αγγελική Καρδαρά | POSTMODERN

«Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει μια παιδική ψυχούλα;» είναι το πρώτο που αναρωτήθηκα όταν ενημερώθηκα από το αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ για την υπόθεση κακοποίησης ανήλικων αγοριών σε οικοτροφείο στον Πειραιά.

…Μια σημαντική πτυχή της συγκεκριμένης υπόθεσης που αναδείχθηκε από το ρεπορτάζ αφορά το γεγονός ότι ο δράστης ήταν ένας «επιφανής» συμπολίτης μας και μάλιστα προτού αναπτύξει την εγκληματική του δράση εργαζόταν κοντά στα παιδιά ως επιμελητής ανηλίκων. Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να αναφερθεί ότι η εγκληματολογική έρευνα έχει καταγράψει υποθέσεις ατόμων που καλύπτουν την εγκληματική τους δράση με τη «μάσκα» του φιλάνθρωπου. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ενασχόλησή τους με επαγγέλματα ή με δράσεις που σχετίζονται με παιδιά -ή ηλικιωμένους σε άλλες υποθέσεις- αποσκοπεί στο να βρίσκονται κοντά στα θύματά τους για να μπορούν να διαπράξουν ανενόχλητοι τα ειδεχθή εγκλήματά τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απαιτείται μεγάλη μέριμνα από την πλευρά της οργανωμένης Πολιτείας σχετικά με την προστασία των παιδιών που βρίσκονται σε ιδρύματα και ενίσχυσης των μηχανισμών εποπτείας και εξωτερικού ελέγχου των ιδρυμάτων.
Ένα άλλο σοβαρό θέμα αφορά την ευαισθητοποίηση και άμεση κινητοποίηση των πολιτών που γνωρίζουν ή έχουν βάσιμες υποψίες για την κακοποίηση των παιδιών, ώστε να μη χάνεται πολύτιμος χρόνος για τα παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο. Είναι ευθύνη όλων μας και αυτό πρέπει οπωσδήποτε να γίνει κατανοητό στο ευρύ κοινό.

…Ο Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού κ. Γιώργος Μόσχος, στη συνέντευξη που μου παραχώρησε, φωτίζει πολύ σημαντικά ζητήματα για την υπόθεση της κακοποίησης ανηλίκων που εξετάζουμε σήμερα στο postmodern.gr καθώς και για τα δικαιώματα των παιδιών σε ιδρύματα.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.postmodern.gr/ta-dikeomata-ton-pedion-se-idrymata-synentefxi-me-ton-synigoro-tou-pediou-giorgo-moscho/

Αλήθειες κι αρλούμπες για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου – Aπό τον Θοδωρή Αντωνόπουλο | LIFO

Το ότι υπάρχουν άνθρωποι –άνδρες, αλλά και γυναίκες, με τις δεύτερες συχνά να μένουν ακόμα και στο κινηματικό περιθώριο– το βιολογικό φύλο των οποίων δεν συμβαδίζει με το «προκάτ» κοινωνικό ή με αυτό στο οποίο, τέλος πάντων, οι ίδιοι νιώθουν ότι ανήκουν είναι τόσο πραγματικό όσο και το αυτονόητο δικαίωμά τους να διεκδικούν την αναγνώριση αυτή. Η προσωπικότητα, οι επιλογές και η ιδιωτική τους ζωή οφείλουν να είναι απόλυτα σεβαστά σε πολιτείες δημοκρατικές – προσβλητικά, ειρωνικά ή απαξιωτικά βλέμματα ή/και χειρονομίες είναι φαινόμενα εντελώς απαράδεκτα και ποινικά ελέγξιμα, πόσο μάλλον όταν συμβαίνουν σε συναλλαγές με δημόσιες υπηρεσίες ή φορείς. Δίκαιη, ακομπλεξάριστη και απολύτως ισότιμη οφείλει να είναι η αντιμετώπισή τους στην αγορά εργασίας, δημόσια ή ιδιωτική.

…Στο αφελές ερώτημα «μα, ποιον αφορούν τελικά όλα αυτά, ενώ έχουμε τόσα άλλα προβλήματα» ας σημειωθεί ότι καταρχάς αφορά μερικές χιλιάδες συμπολίτες μας, ότι κατά δεύτερο στην ακροαματική διαδικασία μίλησαν, μεταξύ άλλων, τρανς και ίντερσεξ σύζυγοι και γονείς και ότι κατά τρίτο –και κυριότερο– η ποιότητα και το εύρος μιας δημοκρατίας κρίνεται από το πώς αντιμετωπίζει τους πιο αδύναμους, τους πιο περιθωριοποιημένους, τους πιο καταφρονεμένους πολίτες της, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, χρώμα, εθνικότητα, πίστη, ερωτικές ή άλλες προτιμήσεις. Γιατί μπορεί να είναι το φύλο μου ρευστό, που λέει και το σύνθημα, η ιδιότητα του πολίτη όμως όχι!

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/lgbt_articles/161970

Γιατί δεν καταστράφηκαν ακόμα οι περισσότερες επιχειρήσεις; – Aπό τον Στάθη Χαϊκάλη | LIFO

Ανιχνεύονται σκιρτήματα ζωής, παρόλο που σε ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας και της κοινωνίας οι πιέσεις εντείνονται.

…Είναι ευρύτερα τα σημάδια που δείχνουν ότι σε κάποιους χώρους ορισμένες επιχειρήσεις βλέπουν αύξηση στη ζήτηση. Δεν γενικεύουμε, αλλά δεν πρόκειται για αμελητέες εξαιρέσεις ούτε για περιστασιακά φαινόμενα. Για τη μεγάλη μάζα των επιχειρήσεων ισχύει αυτό που είναι γνωστό: η κρίση τις πιέζει συνεχώς, η ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών πέφτει (χαρακτηριστική είναι η πορεία της λιανικής και των σούπερ-μάρκετ), η πλημμελής εφαρμογή των νόμων ευνοεί τον αθέμιτο ανταγωνισμό και ενισχύει την αναρχία στην αγορά. Η κατάσταση αυτή έχει αρκετούς χαμένους, όχι πάντως όσους αναφέρουν κάθε μέρα ορισμένα μέσα που διατυμπανίζουν ότι ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις κλείνουν.
Tι αλλάζει τότε; Δύο είναι οι κύριοι παράγοντες μάλλον. Ένας αξιοσημείωτος αριθμός εταιρειών, που δεν είναι βεβαίως η πλειονότητα, έχει προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της κρίσης. Έχουν πιεστεί να γίνουν εξωστρεφείς, έχουν βελτιώσει το σύστημα της οργάνωσής τους, σε αντίθεση με τη μάζα, που κινείται με βάση το «βλέπουμε και κάνουμε». Είπαν «αυτό είναι, έτσι θα πάμε» και έκαναν πλάνο.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/opinions/159084

Στα άδυτα της Διαύγειας, των δημοσίων συμβάσεων και του εμπορικού μητρώου – Από την Ελίζα Τριανταφύλλου | INSIDE STORY

Πόσο εύκολο είναι να παρακολουθήσει κανείς την πορεία του δημόσιου χρήματος, να εντοπίσει αν κάποιος διαγωνισμός έχει παρατυπίες και να βρει αν οι μέτοχοι μιας ιδιωτικής εταιρείας έχουν άλλα συμφέροντα; Καθόλου, όπως ανακαλύψαμε κάνοντας «βουτιά» στις τρεις σημαντικότερες βάσεις ανοικτών δεδομένων της χώρας.

…Παρότι στην Ελλάδα υπάρχει το σχετικό θεσμικό πλαίσιο, η έλλειψη κεντρικής πολιτικής βούλησης και η απροθυμία μεγάλων διοικητικών σχηματισμών, όπως τα υπουργεία, να υιοθετήσουν θεμελιώδη στοιχεία κουλτούρας ανοικτής διακυβέρνησης, καθιστά πλημμελή και αποσπασματική την παροχή πραγματικά ανοικτών δεδομένων στη χώρα μας.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://insidestory.gr/article/sta-adyta-tis-diaygeias

Η αφήγηση της ελληνικής κρίσης από τον Γιάνη Βαρουφάκη: Miα συντριπτική μαρτυρία κατά του ίδιου του εαυτού του (Μέρος 2ο) – Από τον Eric Toussaint | ΤΗΕ PRESS PROJECT

Στο τελευταίο του βιβλίο Adults in the Room, ο Γιάνης Βαρουφάκης δίνει την δική του εκδοχή των λόγων που οδήγησαν στην ντροπιαστική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα, τον Ιούλιο του 2015. Αναλύει ουσιαστικά την περίοδο 2009-2015 ενώ κάνει και αναφορές σε πιο μακρινές εποχές.

…Ο Βαρουφάκης διηγείται με τρόπο πολύ αμφισβητήσιμο την αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν στην επιβολή του πρώτου μνημονίου τον Μάη του 2010. Ενώ το αρνείται, στηρίζει το επίσημο αφήγημα σύμφωνα με το οποίο η αιτία της κρίσης βρίσκεται στην ανικανότητα του ελληνικού Κράτους να αντιμετωπίσει το δημόσιο χρέος. Αν και καταγγέλλει την αξιοθρήνητη κατάσταση στην οποία είχαν θέσει εαυτές οι ιδιωτικές ελληνικές τράπεζες[1], τονίζει την ανικανότητα του ελληνικού Κράτος να αντιμετωπίσει την κατάσταση και δηλώνει ότι έπρεπε να κηρύξει πτώχευση. Βάζει στην άκρη την δυνατότητα που «προσφέρονταν» στο Κράτος να αρνηθεί να αναλάβει τις απώλειες των τραπεζών. Ο συλλογισμός του σχετικά με την πτώχευση του ελληνικού Κράτους βασίζεται στο γεγονός ότι, σύμφωνα με αυτόν, το παθητικό (=τα χρέη) των ιδιωτικών τραπεζών επιβάρυνε, είτε το θέλουμε είτε όχι, το ελληνικό Κράτος. Το παθητικό των ιδιωτικών τραπεζών ήταν τόσο υψηλό που το ελληνικό Κράτος ήταν ανίκανο να το αντιμετωπίσει. Κι όμως, σε άλλες ιστορικές στιγμές, υπήρξαν Κράτη που αρνήθηκαν να αναλάβουν τις απώλειες των ιδιωτικών τραπεζών. Η Ισλανδία το έπραξε από το 2008, όταν κατάρρευσε ο ιδιωτικός τραπεζικό τομέας, και τα κατάφερε μια χαρά. Μπόρεσε να αντιμετωπίσει νικηφόρα τις απειλές της Μεγάλης Βρετανίας και των Κάτω Χωρών [2].

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thepressproject.gr/article/116134/I-afigisi-tis-ellinikis-krisis-apo-ton-Giani-Baroufaki-2017-08-16-02-Eric-Toussaint2017-08-16-01-Varoufakismia-suntriptiki-marturia-kata-tou-idiou-tou-eautou-tou-Meros-2o

Η Eldorado «αναστέλλει» την καταστροφή – Από τον Θάνο Καμήλαλη | ΤΗΕ PRESS PROJECT

Για μία ακόμα φορά, όπως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, η Eldorado Gold απειλεί την ελληνική κυβέρνηση ότι θα αναστείλει την «επένδυση» της και θα αποχωρήσει από την Ελλάδα. Ένας ωμός εκβιασμός που δυστυχώς ενισχύεται από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ και σύσσωμη την αντιπολίτευση. Κι αν για όσους αναπαράγουν άκριτα τα επιχειρήματα της εταιρείας, το δόγμα «επενδύσεις με κάθε κόστος» είναι γνωστό, για την κυβέρνηση, που επί δυόμιση χρόνια επιτρέπει τη συνέχιση της καταστροφής στη Χαλκιδική, έχει έρθει η ώρα της κρίσης.

Η «απειλή» της Eldorado για αποχώρηση από την Ελλάδα δεν είναι καινούρια. Ανάλογες κινήσεις είχε κάνει η εταιρεία τον Αύγουστο του 2015 και τον Ιανουάριο του 2016, όταν και τότε είχε έρθει σε σύγκρουση με την κυβέρνηση. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει μια βασική διαφορά: Η πραγματική αιτία της διαμάχης είναι ο «πυρήνας» της «επένδυσης», η μέθοδος μεταλλουργίας. Μία παραβίαση των δεσμεύσεων από την πλευρά τής εταιρείας και ένα ζήτημα που θα ήταν σκανδαλώδες να αποσιωπηθεί από την όποια κυβέρνηση.

Αντί, όμως, η υπόθεση της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική να συζητείται με τα πραγματικά δεδομένα, τα υπέρ και τα κατά για το Δημόσιο, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από μύθους για ανάπτυξη, καταγγελίες περί «αριστερής ιδεοληψίας» και κάθε είδους πιέσεις.

Μύθοι και αλήθειες…

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thepressproject.gr/article/116591/I-Eldorado-anastellei–tin-katastrofi

Ναι ή όχι στην εξόρυξη του χρυσού; Μια απάντηση από έναν καθηγητή Εδαφολογίας – Από τον Γιάννη Πανταζόπουλο | LIFO

Ο Κυριάκος Παναγιωτόπουλος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και δημοτικός σύμβουλος στην περιοχή με την στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, απαντά για το θέμα της επεισοδιακής επένδυσης στην Χαλκιδική.

…Η επέκταση της μεταλλευτικής δραστηριότητας στις Σκουριές θα έχει σοβαρές και μη αναστρέψιμες επιπτώσεις είτε στον πρωτογενή τομέα παραγωγής (γεωργία, κτηνοτροφία, μελισσοκομία, υλοτομία, αλιεία) είτε στον δευτερογενή (μεταποίηση γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων), καθώς και στον τριτογενή, κυρίως στον τουρισμό.

…”Η επέκταση της μεταλλευτικής δραστηριότητας στις Σκουριές, πέρα από λίγες και προσωρινές θέσεις εργασίας, δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα θετικό στην περιοχή.
…Πράγματι μιλάμε για θέσεις εργασίας, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης, και λέγεται αρκετά συχνά ότι αυτές οι θέσεις εργασίας θα είναι περισσότερες από 5.000. Αλλά στη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της «Ελληνικός Χρυσός» αναφέρεται ότι θα απασχολούνται 1.300 άτομα από τον 9ο χρόνο λειτουργίας των μεταλλείων κι έπειτα. Δεν αναφέρεται όμως πουθενά, ούτε διατυπώνεται από κανέναν –από τους υποστηρικτές της επέκτασης της μεταλλευτικής δραστηριότητας–, πόσες θέσεις εργασίας θα χαθούν οριστικά από άλλες δραστηριότητες.”

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/greece_articles/159882

Πώς θα μας επηρεάσει η πετρελαιοκηλίδα του Σαρωνικού; – Από την Κατερίνα Λομβαρδέα | INSIDE STORY

Όταν οι παραλίες της πόλης σου είναι –κυριολεκτικά– κατράμι και μαζεύεις νεκρά καβούρια από εκεί που μέχρι χθες έπαιζαν παιδιά, είναι δύσκολο να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Βοηθάει όμως να γνωρίζεις τι ακριβώς είναι το φαινόμενο που απλώνεται μπροστά σου, πόσο θα διαρκέσει και πώς θα επηρεάσει τη ζωή σου. Η πρώτη συμβουλή που μας έδωσαν οι ειδικοί ήταν «μην πανικοβάλλεστε».

…Σύμφωνα με την Greenpeace, η περιοχή που κινδυνεύει περισσότερο από τη σημερινή πετρελαιοκηλίδα είναι η ΣαλαμίναΣαρωνικός SOS | Greenpeace, όπου έχει πληγεί σοβαρά μία ακτογραμμή 1,5 χιλιομέτρου. «Μέχρι πρότινος η Σαλαμίνα είχε δύο βυτιοφόρα απάντλησης πετρελαίου, τώρα βλέπω στην τελευταία ενημέρωση ότι έχει μείνει με ένα», λέει ο κ. Ιμπραήμ.

«Μόλις η κηλίδα πήγε στη Φρεαττύδα οι κάμερες στράφηκαν εκεί, το ίδιο και τα οχήματα. Το πρόβλημα είναι ότι έτσι χάνουμε χρόνο στη Σαλαμίνα, που είναι ήδη πολύ επιβαρυμένη. Από τη διέλευση πλοίων, από την πόντιση πλοίων, από τη βιομηχανική δραστηριότητα γύρω της και βέβαια από τα διυλιστήρια».

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://insidestory.gr/article/salamina-petrelaiokilida

Η παραίτηση ως λογοπαίγνιο – Από τον Κωνσταντίνο Πουλή | ΤΗΕ PRESS PROJECT

Για να αφήσει την καρέκλα του ένας υπουργός πρέπει να πιεστεί. Προφανώς τέτοια πίεση δεν ασκήθηκε επαρκώς για τον Παναγιώτη Κουρουμπλή, γι’ αυτό ο πρωθυπουργός δεν χρειάστηκε να τον αντικαταστήσει. Είναι πολύ απλό. Δηλαδή, αγαπητέ αναγνώστη, “πάλι εμείς φταίμε;” Θα με ρωτήσεις. Δεν θέλω να γίνομαι δυσάρεστος, αλλά ναι.

…Η αρχή της Ατομικής Υπουργικής Ευθύνης ορίζει πως ο υπουργός θα πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη για τις πράξεις και παραλείψεις του υπουργείου του, ακόμη και αν ο ίδιος δεν είχε άμεση γνώση.

…Όσο δεν υπάρχει ούτε κοινωνία που να πιέζει ούτε συνείδηση που να υποφέρει, ούτε ντροπή ούτε ενοχή, το υπουργιλίκι διατηρείται μέχρι νεωτέρας, ανεξαρτήτως συμφορών και ικανότητος. Η έλλειψη ευθιξίας είναι ένας απολιτίκ τρόπος για να περιγράψουμε το ουσιαστικό πρόβλημα της περιόδου που διανύουμε. Το ζήτημα είναι, όπως έλεγε ο Ρένος Αποστολίδης σε συνθήκες πολύ πιο δραματικές, “πόσο απαίσια αντέχουμε… πόσο αμείλικτα γερό είναι το τομάρι μας”.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thepressproject.gr/article/117189/I-paraitisi-os-logopaignio

Και φυσικά «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»… – Aπό τον Νίκο Μπογιόπουλο | ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Η Ελλάδα, η μεγαλύτερη εφοπλιστική δύναμη στον κόσμο, η χώρα με τους «οικειοθελώς» φορολογούμενους εφοπλιστές, που η διασωστική της υποδομή σε ό,τι αφορά ναυτικά ατυχήματα εκείνο που κυρίως έχει να επιδείξει είναι η αυτοθυσία, ο αλτρουισμός και η γενναιότητα των παιδιών που συμμετέχουν ως πληρώματα και ως διασώστες σε τέτοιες επιχειρήσεις, παρακολουθεί μια ακόμα καταστροφή γαρνιρισμένη με την γελοιότητα των πολιτικών προϊσταμένων.
Η καταστροφή στο Σαρωνικό έφερε ξανά στο προσκήνιο τα ήδη γνωστά: Πιστοποιητικά «αξιοπλοΐας» άνευ αξίας, σύστημα πρόληψης – αντιμετώπισης ναυτικών ατυχημάτων από ανεπαρκές έως ανύπαρκτο, πλήθος ερωτημάτων ανάμεσα στα οποία και εκείνα που εγείρονται για ενδεχόμενες «κομπίνες» και στη μέση ένα κράτος υπηρέτης των συμφερόντων του κεφαλαίου που οι ταγοί του – όταν γίνεται η… «στραβή» – πουλάνε επικοινωνιακή τρελίτσα.

Αυτή η μαύρη εικόνα, σε μια ακτογραμμή δεκάδων χιλιομέτρων στην Αττική, γίνεται ακόμα πιο «μαύρη»αν σκεφτεί κανείς ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που στις θάλασσές της εκατομμύρια άνθρωποι διακινούνται κάθε χρόνο. Που εκατοντάδες δεξαμενόπλοια με φορτία – βόμβα πηγαινοέρχονται στα λιμάνια της. Βέβαια κι αυτοί οι κυβερνώντες έδωσαν την συνήθη υπόσχεση: Θα διεξαχθούν ενδελεχείς έρευνες για τα αίτια της καταστροφής. Υποψιαζόμαστε, δε, ότι «το μαχαίρι θα μπει βαθιά στο κόκκαλο»…
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τι σημαίνει να «μπαίνει το μαχαίρι στο κόκκαλο», είτε το κράτος τουςυπηρετεί τους καπιταλιστές στη στεριά, είτε στον αέρα, είτε στη θάλασσα:

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.imerodromos.gr/ke-fysika-to-maxeri-tha-ftasi-sto-kokalo-tou-nikou-bogiopoulou/

Η τρικυμία στην Τράπεζα Πειραιώς – Από τον Τάσο Τέλλογλου | INSIDE STORY

Εδώ και δύο μήνες η τραπεζική πιάτσα μιλάει για τα προβλήματα που έχει η Τράπεζα Πειραιώς με έναν βασικό μέτοχό της. Όλοι περιγράφουν το πρόβλημα, αλλά ουδείς γνωρίζει ποιο ακριβώς είναι. Να τι βρήκαμε.

…Πρόσφατα, στα προβλήματα της Πειραιώς προστέθηκε ένα ακόμα: η Τράπεζα της Ελλάδος ολοκλήρωσε μία έρευνα που ρίχνει φως στις δοσοληψίες της με έναν από τους μεγάλους μετόχους της, στο διάστημα της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ –ιδιαίτερα στην περίοδο μετά τη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη και την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών.

Η ιστορία θα μπορούσε να έχει πολλούς δράκους. Το inside story την ερεύνησε το τελευταίο δίμηνο και βρήκε έναν: την παραβίαση των capital controls. Πρώην στελέχη της Τράπεζας λένε ότι το έκαναν για να σώσουν την Πειραιώς.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://insidestory.gr/article/trikymia-trapeza-peiraios

Φάκελος Fraport: Απαιτήσεις 74 εκατ. από το Δημόσιο – Από τον Θάνο Καμήλαλη | ΤΗΕ PRESS PROJECT

Το ThePressProject έχει στην κατοχή του και αποκαλύπτει έγγραφα που πιστοποιούν ότι η γερμανική Fraport, που έχει αναλάβει τη διαχείριση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, έχει προσφύγει σε «διαιτησία» κατά του ελληνικού Δημοσίου, ζητώντας 74 εκατ. ευρώ. Μια διαμάχη μάλιστα που ξεκινάει από τον Απρίλιο και γίνεται γνωστή μόλις σήμερα (με την πρώτη διαρροή της πληροφορίας από το γερμανικό Spiegel).

…Η προσφυγή της Fraport κατά του ελληνικού κράτους δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Από την διαρροή της σύμβασης παραχώρησης, φάνηκε ότι στις 292 σελίδες της συμφωνίας κρύβονται μικρές και μεγάλες ρήτρες, που μπορεί να φέρουν το Δημόσιο αντιμέτωπο με συνεχείς απαιτήσεις της εταιρείας. Πηγές του TPP σημειώνουν ότι «αυτή θα είναι μόνο η αρχή», και εμφανίζονται σίγουρες ότι σε συχνή (ίσως ετήσια) βάση θα προκύπτουν αιτήματα της εταιρείας για αποζημιώσεις.
Αυτό που σίγουρα προκαλέι έκπληξη όμως είναι η όλη μυστικοπάθεια της υπόθεσης. Το υπουργείο γνωρίζει από τα τέλη Απριλίου για τις απαιτήσεις της Fraport, ωστόσο το εξαιρετικά σημαντικό και πιθανότατα δαπανηρό γεγονός δημοσιοποιείται μόλις σήμερα, πέντε μήνες μετά.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thepressproject.gr/article/117405/Fakelos-Fraport-Apaitiseis-74-ekat-apo-to-Dimosio

Αποκαλύψεις για το Ταμείο Αλληλοβοήθειας Υπαλλήλων του υπουργείου Πολιτισμού – Από την Μαριλένα Αστραπέλλου | INSIDE STORY.

Όταν ιδρύθηκε το 1995, το ονόμασαν «μία από τις μεγαλύτερες συνδικαλιστικές κατακτήσεις στον χώρο του Υπουργείου Πολιτισμού & Τουρισμού». Σήμερα, δέχεται έκτακτο διαχειριστικό έλεγχο για τα τελευταία 12 χρόνια λειτουργίας του. Όπως φαίνεται, το Ταμείο Αλληλοβοήθειας κρύβει ένα σκάνδαλο που αγγίζει όλες τις κυβερνήσεις.

…Τι είναι το Ταμείο Αλληλοβοήθειας; Δεν είναι συνδικαλιστικός φορέας, αλλά μία ένωση προσώπων χωρίς νομική προσωπικότητα. Tα μοναδικά του μέλη είναι το πενταμελές ΔΣ, το οποίο διοικεί κατά την κρίση του, χωρίς να λογοδοτεί, σύμφωνα με όσα προκύπτουν από την προαναφερθείσα ερώτηση των βουλευτών. Διαχειρίζεται παρόλα αυτά χρήματα που εισπράττει ως τακτική και έκτακτη επιχορήγηση από το ΤΑΠ, κοινώς από τα έσοδα των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων. Δηλαδή, λαμβάνει και διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://insidestory.gr/article/apokalypseis-tap

Ισοπέδωση και στα ταξί – Από τον Σπύρο Βλέτσα | ATHENS VOICE

Η κυβέρνηση είναι με τους ταξιτζήδες που θέλουν τον πελάτη όμηρο.

…Ενοχλεί τους ταξιτζήδες εκείνους που έχουν συνηθίσει να μην αξιολογούνται και να μην επιλέγονται, αλλά ο πελάτης να μπαίνει υποχρεωτικά στο ταξί τους, μη έχοντας άλλη επιλογή. Με ανακοίνωσή της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ταξί και Αγοραίων στρέφεται κατά του επικεφαλής της Beat Νίκου Δρανδάκη (στην ανακοίνωση τον αναφέρουν ως Δανδράκη), αναφέροντας ότι «πλούτισε από τον ιδρώτα των ταξιτζήδων που τους έβαλε σε κοινή θέα για να επιλέγει ο πελάτης, όπως γίνεται με τις πόρνες στις βιτρίνες στα Red Lighths στο Άμστερνταμ».

…Η δύναμη των συντεχνιών στηρίζεται στην ικανότητά τους να συναλλάσσονται με την πολιτική εξουσία. Οι ταξιτζήδες και οι οικογένειές τους έχουν υπολογίσιμο αριθμό ψήφων για την κυβέρνηση, που ελπίζει στην υποστήριξή τους αν τους κάνει τα χατίρια. Οι επιβάτες, αν και περισσότεροι, είναι αδύναμοι επειδή δεν συγκροτούν ομάδα κοινού συμφέροντος και δεν ψηφίζουν με κριτήριο τι συμβαίνει με τα ταξί.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.athensvoice.gr/politiki/isopedosi-kai-sta-taxi

Η Μεγάλη Χαμένη Ευκαιρία Της Κρουαζιέρας – Από τον Θοδωρή Γεωργακόπουλο | ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ

Πώς τα ελληνικά λιμάνια μπορούν να διεκδικήσουν πολύ περισσότερα από την αγορά της κρουαζιέρας στη Μεσόγειο.

Η Ελλάδα είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς του κόσμου. Αυτό, πιθανότατα το ξέρατε. Αυτό που ενδέχεται να μη γνωρίζετε, όμως, είναι το ότι η χώρα μας είναι και ένας από τους δημοφιλέστερους προορισμούς μιας ειδικής, ραγδαία αναπτυσσόμενης κατηγορίας της τουριστικής βιομηχανίας: Της κρουαζιέρας. Τα ελληνικά νησιά είναι ανάμεσα τους δημοφιλέστερους προορισμούς στη Μεσόγειο, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά κρουαζιέρας στον κόσμο, μετά την Καραϊβική.

…Πριν από λίγους μήνες η διαΝΕΟσις αποκάλυψε τους βασικούς λόγους σε μια μεγάλη δημοσιογραφική έρευνα. Αναζητήσαμε τις αιτίες για τη μηδαμινή επίπτωση της άρσης του καμποτάζ στις ελληνικές θάλασσες, και διαπιστώσαμε πως το πρόβλημα της κρουαζιέρας στην Ελλάδα δεν είναι τόσο θεσμικό όσο πρόβλημα υποδομών, διαδικασιών και έλλειψης συνεργασίας: Τα ελληνικά λιμάνια και, σε ένα γενικότερο πλαίσιο, οι ελληνικοί τουριστικοί προορισμοί δεν είναι “φιλικά” προς την κρουαζιέρα. Οπότε τώρα προχωράμε στο επόμενο βήμα: Τι πρέπει να κάνουμε για να διεκδικήσει η χώρα μας το μερίδιο της αγοράς που της αξίζει;

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.dianeosis.org/2017/09/i-megali-proklisi-tis-krouazieras/

Ρένα Δούρου: Δημόσιες σχέσεις, πολλά status updates, έργο μηδέν – Από την Χριστίνα Γαλανοπούλου | LIFO

Πώς τα γεγονότα -μία οι φωτιές και τώρα μια εξέλιξη με το Πεδίο του Άρεως- εκθέτουν την Περιφερειάρχη Αττικής με μη αναστρέψιμο τρόπο.

…Δεν είναι κάτι που δεν έχει συμβεί ξανά με ανθρώπους αυτού του κομματικού σχηματισμού. Να ενθουσιάσουν στην αρχή –ειδικά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, πολλά τα ονόματα που πέρασαν το τεστ των εντυπώσεων, αλλά μετά ντράπηκε κόσμος πολύς για την εξέλιξη τους- και μετά να αποδειχθούν περιπτώσεις «Ντόριαν Γκρέι». Ωστόσο, το θέμα με την κυρία Δούρου δεν είναι εκεί.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/greece_articles/159476

Οι περικοπές στις συντάξεις και όλα όσα έρχονται με αναλυτικά παραδείγματα – Από τον Γιάννη Πανταζόπουλο | LIFO

Τι ψαλίδισε η κρίση από το πορτοφόλι των συνταξιούχων και τι άλλο να περιμένουμε.

…Οι συνταξιούχοι, πέρα από κάθε άλλη κοινωνική κατηγορία, είναι οι μεγάλοι χαμένοι της οικονομικής κρίσης και τα εύκολα «θύματα» που θυσιάστηκαν στον βωμό της γρήγορης εξοικονόμησης πόρων. Ο αντίκτυπος στην καθημερινότητά τους από τις συνεχείς μειώσεις είναι τεράστιος και η ανασφάλεια παραμένει, καθώς έχουν εγκλωβιστεί στα νέα δεδομένα. Από το 2010 που οι συντάξεις, σταδιακά, τείνουν να μετατραπούν σε επιδόματα και οι φόροι έχουν πάρει μορφή καταιγίδας, κάθε έννοια προοπτικής έχει χαθεί. Αναμφίβολα, το παρόν σύστημα χαρακτηρίζεται μη ανταποδοτικό. Ταυτόχρονα, από το 2019, με τον νόμο Κατρούγκαλου, οι συντάξεις θα μειωθούν ακόμη περισσότερο, με τους χαμηλοσυνταξιούχους να λαμβάνουν κατά μέσο όρο 300 ευρώ, ενώ όσοι πολίτες λάμβαναν ακόμη το ΕΚΑΣ, από 1/1/2020 θα σταματήσουν να το παίρνουν.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/greece_articles/159303

Ο Ανδρέας «απαντά» στον Αλέξη (κι ένα υστερόγραφο του Τσε…) – Aπό τον Νίκο Μπογιόπουλο | ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Θα σταθούμε στο τελευταίο σημείο του άρθρου του κ.Τσίπρα όπου «με υπερηφάνεια» – όπως δηλώνει – κάνει δεκτή την κατηγορία ότι ο ίδιος και το κόμμα του «έχει ξαναπιάσει το νήμα» των στόχων της «εθνικής ανεξαρτησίας», της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της «δημοκρατίας» που – κατά τον κ.Τσίπρα – εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων κόντρα σε «κατεστημένο», σε «επικυρίαρχους», σε «διαπλοκή» και «επιτροπεία».
Αφού αυτά εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη – κατά τον κ.Τσίπρα – τότε και εμείς (λέει ο κ.Τσίπρας) είμαστε περήφανοι να μας θεωρούν συνέχεια εκείνου του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα…
Για το τι εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ από τα γεννοφάσκια του και άρα για τους βαθύτερους λόγους της «υπερηφάνειας» του κ.Τσίπρα θα δανειστούμε τα λόγια κάποιου υπεράνω υποψίας ότι μπορεί να διακατέχεται από εμπάθεια προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θα δανειστούμε τα λόγια του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου!

Ορίστε: «Είναι απόλυτα δυνατό μια κομματική ηγεσία να ανήκει κατά κάποιο τρόπο στο κατεστημένο, ακόμα κι αν το κόμμα υποστηρίζει ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι φανερό πως το κόμμα δεν έχει πρόθεση να εφαρμόσει το πρόγραμμά του όταν βρεθεί στην εξουσία».
Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη περιγραφή για το ρόλο που έπαιξε το ΠΑΣΟΚ (ή μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ;) στο πολιτικό σύστημα της χώρας, από τη μέρα της ίδρυσής του, στις 3 Σεπτέμβρη του 1974.
Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, να το πούμε: Πρόκειται για περιγραφή που κάνει ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου, στο βιβλίο του «Πατερναλιστικός Καπιταλισμός»…

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.imerodromos.gr/o-andreas-apanta-ston-alexi-ki-ena-ysterografo-tou-tse/

Είναι ο Αλέξης βλάκας; – Aπό τον Μάνο Βουλαρινό | ATHENS VOICE

Ρητορική ερώτηση, σύμφωνα με την τελευταία μόδα.

Αποφάσισα κι εγώ να ακολουθήσω την τελευταία μόδα και να γράψω ένα κείμενο για έναν σπουδαίο πολιτικό προσπαθώντας να απαντήσω σε μια ερώτηση η οποία μοιάζει ρητορική. Θυμίζω πως έχουν προηγηθεί τα βαρυσήμαντα άρθρα «Ήταν ο Αντρέας ψεύτης;» του Αλέξη του Τσίπρα, «Είναι ο Τσίπρας ψεύτης;» ενός μεγαλοδημοσιογράφου του Αλέξη του Τσίπρα και «Χέζουν οι αρκούδες στος δάσος;» ενός ανώνυμου συμπολίτη μας. Κατ’ αντιστοιχία αποφάσισα να θέσω κι εγώ ένα ερώτημα στο οποίο –όπως και σ’ αυτά που προηγήθηκαν– το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι ένα βροντερό ΟΧΙ. ΟΧΙ γιατί δεν είναι δυνατόν ο ικανότεροεξυπνοτερογενναιοτεροϊστορικότερος λαός του γνωστού σύμπαντος να έχει επιλέξει για ηγέτη του ένα βλάκα με τον ίδιο τρόπο που είναι αδύνατον να έχει επιλέξει έναν ψεύτη. Θα ήταν μια επιλογή πρωτοφανής, μια επιλογή χωρίς προηγούμενο στην πρόσφατη (ή και την παλαιότερη) νεοελληνική ιστορία. Δυστυχώς, αμέσως μετά το βροντερό ΟΧΙ, έρχονται στο νου και κάποιες αμφιβολίες που θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. Να τις μοιραστώ προκειμένου μαζί να τις διαλύσουμε και να κάνουμε το ΟΧΙ της απάντησης ακόμα πιο βροντερό.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.athensvoice.gr/politiki/einai-o-alexis-vlakas

Τι δεν είπε στη ΔΕΘ ο Αλέξης – Από τον Θοδωρή Αντωνόπουλο | LIFO

Τα βρήκε όλα «ρόδινα» – ή στο περίπου -, διάνθισε και το δικό του success story με εικόνες «μαγικές», χλεύασε (όχι εντελώς άδικα) τους επαγγελματίες κινδυνολόγους, τη βγήκε από… αριστερά στην κεντροδεξιά (άσχετα που ούτε το δικό του κόμμα έχει πια αναγνωρίσιμη ιδεολογία), υπεραμύνθηκε ξανά της τυχοδιωκτικής συμμαχίας με τους ΑΝΕΛ και διαβεβαίωσε ότι εκλογές δεν θα γίνουν πριν το ’19.

…Πώς ακριβώς – πέρα από τα… ψηφιακά ευχολόγια που χρονολογούνται από την εποχή του ΓΑΠ– σκοπεύει να «εξυγιάνει» το δημόσιο, όταν το πελατειακό σύστημα, η γραφειοκρατία, η πολυνομία, η πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων και οι άλλες του παθογένειες εξακολουθούν να μακροημερεύουν.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/casus_belli/159531

Ποιοι δεν θέλουν ισχυρή Κεντροαριστερά – Aπό τον Νίκο Γεωργιάδη | ATHENS VOICE

Οι μηχανισμοί έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους.

Η επιλογή αυτή του κ. Μητσοτάκη, στρατηγικά ευφυής, καταδικάζει την Κεντροαριστερά να σερφάρει πολιτικά σε παγιδευμένα ύδατα. Οι γνωρίζοντες το χώρο και τις τάσεις του σημειώνουν πως μοναδικός κερδισμένος από αυτή την τοπογραφία είναι πάλι ο ίδιος (ίδια) υποψήφιος που πριμοδοτείται εμμέσως και από το σουρεαλιστικό debate περί ηλεκτρονικής – εξ αποστάσεως ψηφοφορίας στις εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας του χώρου. Συνωμοσία; Καθόλου. Απλά μαθηματικά και πολιτική άλγεβρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ανάγκη από ένα ακίνδυνο μαξιλάρι στα αριστερά του για να μπορεί να το χρησιμοποιήσει αν το χρειαστεί, ο Τσίπρας θέλει διακαώς να εγκλωβίσει σε ένα διψήφιο προς το 20% ποσοστό την αντιδεξιά ψήφο και οι δύο δεν επιθυμούν με τίποτε και για κανένα λόγο την ενίσχυση του Κεντροαριστερού πόλου με χαρακτηριστικά δομημένου πολιτικού λόγου και μάλιστα διακριτού.

Η παγίδα έχει στηθεί όχι μόνο για τις επερχόμενες εκλογές αλλά και ως προς το ενδεχόμενο και δεύτερης προσφυγής στις κάλπες με απλή αναλογική αυτή τη φορά εάν και εφόσον θα είναι αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης μετά την 1η εκλογική αναμέτρηση με το ισχύον εκλογικό σύστημα. Τότε και οι δύο μονομάχοι θα επιχειρήσουν να εξαϋλώσουν τα μεταξύ τους σχήματα (οι ψηφοφόροι συνήθως ανταποκρίνονται σε έναν τέτοιο άτυπο εκβιασμό) έτσι ώστε να παραμείνουν μόνο αυτοί κυρίαρχοι στο στίβο. Εξαιρετική, κυνική και πολλά υποσχόμενη στρατηγική.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.athensvoice.gr/politiki/poioi-den-theloyn-ishyri-kentroaristera

Τα χειρότερα του τοξικού προγράμματος του Τραμπ είναι ακόμα σε αναμονή – Aπό την Naomi Klein για το The Intercept | ΤΗΕ PRESS PROJECT

Είναι αλήθεια ότι πολλά από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία στη λίστα επιθυμιών της κυβέρνησης δεν έχουν ακόμη υλοποιηθεί. Αλλά μην κάνετε κανένα λάθος, η πλήρης ατζέντα είναι ακόμα εκεί, σε αναμονή. Και υπάρχει ένα πράγμα που θα μπορούσε να τα εξαπολύσει όλα: μια μεγάλη κρίση.

Τα ισχυρά σοκ χρησιμοποιούνται συχνά για να επιβάλλουν τις απεχθείς φιλο-εταιρικές και αντιδημοκρατικές πολιτικές που ποτέ δεν θα ήταν δυνατές σε φυσιολογικές συνθήκες. Είναι ένα φαινόμενο που έχω προηγουμένως ονομάσει «Δόγμα του Σοκ» και είδαμε να συμβαίνει ξανά και ξανά εδώ και δεκαετίες, από τη Χιλή μετά το πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοτσέτ, μέχρι τη Νέα Ορλεάνη μετά τον τυφώνα Κατρίνα.

…Τώρα, όπως πολλοί έχουν παρατηρήσει, το μοτίβο επαναλαμβάνεται με τον Τραμπ. Στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας, δεν είπε στον κόσμο που τον λάτρευε ότι θα κάνει περικοπές στη χρηματοδότηση των υπηρεσιών παροχής γευμάτων, ούτε παραδέχτηκε ότι θα προσπαθούσε να στερήσει την ασφάλεια υγείας από εκατομμύρια Αμερικάνους ή ότι σχεδίαζε να παραχωρήσει κάθε στοιχείο στη λίστα επιθυμιών της Goldman Sachs. Είπε το ακριβώς αντίθετο.
Από την ανάληψη των καθηκόντων του όμως, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν επέτρεψε ποτέ να φύγει το κλίμα του χάους και της κρίσης. Κάποιο από το χάος, όπως οι έρευνες για τη Ρωσία, έχει επιβαρύνει τον ίδιο ή είναι απλώς αποτέλεσμα ανικανότητας, αλλά πολλά φαίνεται να δημιουργούνται σκόπιμα. Όπως και να έχει, όσο αποσπάται (και εξαρτάται) η προσοχή μας από το σόου του Τραμπ, κάνοντας κλικ και χαζεύοντας τις κινήσεις στα χέρια της συζύγου και στις μυστηριώδεις σφαίρες, το κρυφό και μεθοδικό έργο της αναδιανομής του πλούτου συνεχίζει χωρίς διακοπή.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thepressproject.gr/article/116138/Ta-xeirotera-tou-toksikou-programmatos-tou-Tramp-einai-akoma-se-anamoni

Τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών για αρχάριους – Από τον Αθανάσιο Γραμμένο | HUFFPOST GREECE

Όλα όσα θέλετε να γνωρίζετε και φοβάστε να ρωτήσετε!

1. Γιατί (πρέπει να) μας ενδιαφέρουν οι εκλογές στη Γερμανία;

Η Γερμανία αποτελεί την πιο ισχυρή οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μια από τις ισχυρότερες του κόσμου. Τα 86 εκατομμύρια των κατοίκων της παράγουν ΑΕΠ που ξεπερνά τα $4 τρισ. ετησίως και τα προϊόντα της, με εξαγωγές άνω του 40%, καλύπτουν όλο το φάσμα της αγοράς. Πέραν τούτων, η Γερμανία είναι η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της Ευρώπης και οι επιλογές της επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα όλα τα υπόλοιπα κράτη. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η οποία έχει προσδέσει την οικονομία της στην ευρωπαϊκή πολιτική μέσω των προγραμμάτων προσαρμογής (ή στην κοινή ελληνική «Μνημόνια»), κάθε μεταβολή στο εσωτερικό της Γερμανίας ενδέχεται να προκαλέσει ανακατατάξεις και στα εγχώρια ζητήματα.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.huffingtonpost.gr/athanasios-grammenos/-_13509_b_18127120.html?utm_hp_ref=greece

Διαπραγμάτευση ή παραλογισμός; – Από τον Κώστα Βεργόπουλο | HUFFPOST GREECE

Ασφαλώς τα αποτελέσματα των προσφάτων βουλευτικών εκλογών στην Γερμανία δεν προαναγγέλλουν θετικές εξελίξεις για την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ενισχύθηκαν οι ευρωφοβικές πολιτικές δυνάμεις, παρ’ όλο που η συνθηματολογία περί γερμανικής αποχώρησης από την ΕΕ περιέρχεται όλο και περισσότερο σε αδιέξοδο και εξασθενεί. Ωστόσο, παρά την εκλογική καταμέτρηση, ένα στοιχείο παραμένει και πιέζει με όλο και περισσότερο αδήριτο τρόπο προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτήν της ενίσχυσης και σταθεροποίησης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και όχι προς την αποδόμηση και εγκατάλειψή του.

Το σημερινό βασικό διακύβευμα για την Ευρωζώνη είναι: να αυξηθεί η συνοχή της νομισματικής περιοχής του ευρώ, να παραμείνει στα σημερινά ανεπαρκή επίπεδα που τροφοδοτούν επαναλαμβανόμενες κρίσεις ή μήπως να μειωθεί με την επιστροφή σε εθνικές προτεραιότητες;

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.huffingtonpost.gr/kostas-vergopoulos/-_13510_b_18128254.html

Η μετανάστευση ως ακροδεξιός μύθος και παγκόσμια πραγματικότητα – Από την Φραγκίσκα Μεγαλούδη |THE PRESS PROJECT

Με αφορμή τις πρόσφατες γερμανικές εκλογές και τα ποσοστά του ακροδεξιού κόμματος, επανήλθε στη δημόσια συζήτηση το μεταναστευτικό θέμα, με διάφορα επιχειρήματα σχετικά με το πόσο η στάση της Γερμανίας επηρέασε το εκλογικό αποτέλεσμα. Το παρόν κείμενο δεν θα ασχοληθεί με την παράμετρο αυτή, που αποτελεί μια απλουστευτική και βολική εξήγηση για την (αναμενόμενη) άνοδο πολιτικών σχημάτων με βαθιά συντηρητικό λόγο.

Στο παρόν κείμενο θα εξετάσουμε δύο πολύ διαδεδομένες απόψεις σχετικά με την μετανάστευση, τις οποίες συχνά υιοθετούν και σοβαροί αναλυτές, παρόλο που -όπως θα δούμε- δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Θα ξεκινήσω από την πολύ διαδεδομένη άποψη ότι ζούμε μια εποχή εντατικής μετακίνησης πληθυσμών, ότι διανύουμε τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση του αιώνα στην Ευρώπη, απόψεις που μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν ως ξενοφοβική ρητορική.

Η αλήθεια είναι ότι η παρούσα μεταναστευτική κρίση δεν είναι ούτε η μεγαλύτερη σε αριθμούς αλλά ούτε και η χειρότερη που έχει βιώσει η Ευρώπη.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thepressproject.gr/article/117388/I-metanasteusi-os-akrodeksios-muthos-kai-pagkosmia-pragmatikotita

Οι ανησυχίες ενός Έλληνα ακαδημαϊκού στο «Ανατολικό» Βερολίνο για τις γερμανικές εκλογές – Από τον Βαγγέλη Γεωργίου | HUFFPOST GREECE

Διδάσκει οικονομικά της μετάβασης, πολιτική οικονομία, οικονομική ιστορία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της ΕΣΣΔ σε μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου. Τη στιγμή που η χώρα που ζει αντιμετωπίζει την έξαρση της ξενοφοβίας, εκείνος βοηθάει πρόσφυγες να ενταχτούν στην κοινωνία και να σπουδάσουν στο Πανεπιστήμιο. Έχοντας σπουδάσει στο Μπέρκλεϋ, στο Γιέιλ, στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης και στη Μόσχα, προσπαθεί να αντιλαμβάνεται τις σχέσεις Ανατολής και Δύσης πιο ισορροπημένα. Αντί να απολαμβάνει την προπολεμική-σοβιετική αισθητική της γειτονιάς του στο (πρώην) Ανατολικό Βερολίνο όπως κάνει τoν ελεύθερο χρόνο του, ο Θεοχάρης Γρηγοριάδης, Επίκουρος Καθ. Οικονομικών και Ανατολικοευρωπαϊκών Σπουδών στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, μου μίλησε για το blog της HuffPost Greece γι’ αυτά που τον ανησυχούν λίγες ώρες πριν τις γερμανικές εκλογές.

…”Σε ένα βαθμό αυτό εξηγεί τα ποσοστά της Εναλλακτικής για τη Γερμανία. Το γεγονός ότι η Γερμανία αμερικανοποιείται, προσεγγίζει το αμερικανικό μοντέλο ανάπτυξης, αποκτά μια οικονομική αριστοκρατία από τη μια και διαμορφώνει μια μεγάλη μάζα ανθρώπων που δεν πρόκειται ποτέ να ζήσουν αξιοπρεπώς για την υπόλοιπη ζωή τους.
…Η Γερμανία θέλει να αποκομίσει τα οφέλη μια μεγάλης οικονομικής δύναμης και αυτό έχει συνέπειες. Αλλά την ίδια στιγμή πολλοί φτωχοί Γερμανοί μεταφράζουν την οικονομική τους δυσανεξία σε ξενοφοβία και έτσι έχουμε την Εναλλακτική για τη Γερμανία.
Βέβαια ο άλλος λόγος της ναζιστικής έξαρσης είναι ότι η Γερμανία δεν έκανε ποτέ συζήτηση σε ομοσπονδιακό επίπεδο πως θα διαχειριστεί το ζήτημα της δεκαετίας του 1940. Όλα αυτά είχαν λυθεί σε επίπεδο δυτικής Γερμανίας .
Η Γερμανία πρέπει να ακολουθήσει μια πολιτική λιγότερο συγκεντρωμένη στα συμφέροντα της ανώτερης οικονομικής τάξης.”

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.huffingtonpost.gr/vaggelis-georgiou/oi-anisihies-enos-ellina-akadimaikou-sto-anatoliko-verolino-gia-tis-germanikes-ekloges_b_18069876.html?ir=Greece

Ο καταλανικός γρίφος – Aπό τον Sebastian Faber | ΤΗΕ PRESS PROJECT

Ενώ η μισή μόνο Καταλονία είναι υπέρ της ανεξαρτησίας, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι η περιοχή έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Όμως οι Soberanistas (οπαδοί της εθνικής κυριαρχίας) έχουν διαφορετικές μεταξύ τους απόψεις για το θέμα του δημοψηφίσματος του Οκτωβρίου. Κάποιοι θεωρούν ότι η αδιαλλαξία της Μαδρίτης δικαιολογεί την καταλανική κυβέρνηση να ζητήσει εκλογές χωρίς προηγούμενη έγκριση από την κεντρική κυβέρνηση. Άλλοι υποστηρίζουν ότι μόνο ένα συμφωνημένο και σωστά οργανωμένο δημοψήφισμα, με πλήρεις εγγυήσεις και εκστρατεία και από τις δύο πλευρές, θα αποφέρει ένα νόμιμο αποτέλεσμα ικανό να οδηγήσει την Ισπανία και την Καταλονία προς τα εμπρός- είτε προς ένα χωρισμό είτε προς μια επαναπροσδιορισμένη σχέση στα πλαίσια- για παράδειγμα- ενός ομοσπονδιακού κράτους.

…Επίσης, εάν η Μαδρίτη επιτύχει τον στόχο της να εμποδίσει τις εκλογές, η βραχυπρόθεσμη νομική της νίκη θα σηματοδοτήσει μια τραγική, μακροπρόθεσμη ήττα από πολιτική άποψη.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thepressproject.gr/article/117462/O-katalanikos-grifos

Οι γειτονιές με τις περιφερόμενες βαλίτσες και το δικαίωμα στη στέγη – Από τις Τζένη Τσιροπούλου & Νάντια Ρούμπου | THE PRESS PROJECT

Αν κάνατε ένα ταξίδι στο εξωτερικό πρόσφατα, πιθανότατα αντί για τηλέφωνα ξενοδοχείων ή hostel, να γράψατε στο Google τα 6 μαγικά γράμματα: Airbnb. Το αποτέλεσμα μάλλον θα ήταν να βρείτε ένα σπίτι σαν το σπίτι σας, σε αρκετά προσιτή τιμή και να νιώσατε τυχεροί μέσα στο ασφυκτικό οικονομικά κλίμα. Κάποιοι δε, μπορεί να διαθέτετε οι ίδιοι το σπίτι σας στο Airbnb και τα κέρδη που σας αποφέρει να αποτελούν μια ανάσα στο πορτοφόλι σας. Μέχρι εδώ όλα φαίνεται να βαίνουν καλώς. Το νόμισμα, όμως, διαθέτει κι άλλη μια όψη που σιγά-σιγά θα μας απασχολεί περισσότερο μιας και οι επιπτώσεις της υπερτουριστικοποίησης σε συνδυασμό με την αυξανόμενη χρήση του Airbnb κάνουν αισθητή την παρουσία τους στις πόλεις μας και επηρεάζουν το δικαίωμά μας στη στέγη.

…Η αφετηρία, λοιπόν, του προβλήματος είναι όταν οι ιδιοκτήτες βλέπουν ότι το να νοικιάζουν σε τουρίστες και ξένους που θα μείνουν για λίγο στην πόλη αποφέρει γρηγορότερα περισσότερα χρήματα από ό,τι αν νοίκιαζαν σε ντόπιους, παραγκωνίζοντας έτσι τη μακρόχρονη μίσθωση σε οικογένειες ή φοιτητές. Τα διαθέσιμα σπίτια μειώνονται ενώ τα ενοίκια στην αγορά αυξάνονται. Δεδομένου και ότι δεν απαιτείται βάψιμο, ανακαίνιση ή συμβόλαια και μέχρι τώρα το εισόδημα από Airbnb δεν φορολογούνταν, η ιδέα δεν ακουγόταν άσχημη σε πολλούς.

…Η κ. Κατερίνη στις αρχές του μήνα ήταν ομιλήτρια σε εκδήλωση με θέμα τις συνέπειες του αλόγιστου Airbnb στις πόλεις μας και συνόψισε τις αρνητικές επιπτώσεις της υπερτουριστικοποίησης και της ενοικίασης α λα Airbnb ως εξής: αλλοίωση ή και ερήμωση περιοχών, αύξηση όχλησης, μείωση θέσεων εργασίας γιατί η αγορά θα εξυπηρετεί κυρίως τις πιο περιορισμένες ανάγκες του τουρίστα (καφέ, μπαρ, αλυσίδες εστιατορίων), αύξηση φοροδιαφυγής, εταιρείες που παίρνουν τα σπίτια για να τα νοικιάσουν πλήττοντας τους ντόπιους, τους μετανάστες και τους φοιτητές, αδιαφάνεια και υπερκέρδη κυκλωμάτων και μια πόλη όπου ο χώρος θα τείνει να γίνεται όλο και πιο δυσεύρετος και ακριβός. Σε κάποιες πόλεις -όχι και τόσο μακριά μας- αυτές οι συνέπειες είναι ήδη πραγματικότητα.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thepressproject.gr/article/117144/Oi-geitonies-me-tis-kinoumenes-balitses-kai-to-dikaioma-sti-stegi

Εργασία 2017: Οδηγός επιβίωσης – Από τον Θάνο Τσίρο | ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “Κ” – Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι ειδικοί του χώρου εντοπίζουν ελλείψεις. Νέοι φοιτητές επιλέγουν –ή υποχρεώνονται να επιλέξουν- σχολές χωρίς προφανείς προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης ή ωθούνται, για οικογενειακούς ή άλλους λόγους, σε χώρους όπου επικρατεί κορεσμός. Τα περισσότερα πανεπιστήμια δεν εφοδιάζουν τους φοιτητές τους με πληροφορίες για τις πραγματικές συνθήκες στην αγορά εργασίας, ενώ η απόκτηση των βασικών δεξιοτήτων (των λεγόμενων «soft skills») περιέρχεται σε δεύτερη μοίρα. Το αποτέλεσμα; Επιχειρήσεις αφιερώνουν πολύ χρόνο και κάνουν πολλά έξοδα για να στελεχώσουν με τα κατάλληλα άτομα τις θέσεις εργασίας που ανοίγουν, ενώ οι νέοι έρχονται αντιμέτωποι με την ανεργία με το που τελειώνουν τις σπουδές τους, προσπαθώντας εκ των υστέρων να καλύψουν τα κενά.

Η λύση είναι και στο συγκεκριμένο θέμα η «πρόληψη». Ο σωστός σχεδιασμός ξεκινάει πριν από την επιλογή της σχολής φοίτησης. Ακόμη και μετά να γίνει, όμως, δεν είναι αργά.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.kathimerini.gr/924746/gallery/periodiko-k/reportaz/ergasia-2017-odhgos-epiviwshs

Μία γενιά «χαμένη»… η δική μου – Από την Κατερίνα Παναγοπούλου | ATHENS VOICE

Μία γενιά με πατημένο το pause, μία γενιά που περιμένει κοιτώντας την κλεψύδρα.

…Παιδιά που προσπάθησαν, κόπιασαν, διάβασαν, αρίστευσαν, βγήκαν πρώτοι. Αλλά η χώρα τους τους έδιωξε, τους υπο-αμείβει, τους αφήνει άνεργους.

…Όλοι στο ίδιο έργο θεατές. Μία γενιά που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε άνω τελεία. Μία γενιά ήδη κουρασμένη, ανασφαλής, πολυδιασπασμένη, με το διαρκές άγχος της επιβίωσης, μία γενιά που περιμένει.
Στα χρόνια της κρίσης οι ζωές δεν προσαρμόστηκαν μόνο οικονομικά, αλλά και συναισθηματικά. Τα νέα παιδιά αργούν να κάνουν οικογένειες, δεν επενδύουν συναισθηματικά, δεν έχουν λεφτά για να βγαίνουν όπως οι παλιότεροι νέοι, δεν έχουν χρόνο να βγουν. Απορροφημένοι από το άγχος δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ για ψίχουλα, έχουν συμβιβαστεί σε δουλειές που πολλές φορές δεν τους αρέσουν.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.athensvoice.gr/politiki/mia-genia-hameni-i-diki-moy

Πότε προλάβαμε να γίνουμε τόσο μονόχνοτοι; – Από την Μαρία Αθανασίου | ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “Κ” – Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι συνθήκες ζωής, ναι, άλλαξαν. Η ανασφάλεια και ο φόβος για μια παράνομη εισβολή στο σπίτι μας είναι δικαιολογημένα από τα στοιχεία της εγκληματικότητας, εξ ου και όλες οι πόρτες είναι πια βαριές και διπλο-τριπλοκλειδωμένες. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το σπίτι, από χώρος συγκέντρωσης της οικογένειας, των συγγενών, των φίλων, των γειτόνων, έχει μετατραπεί σε ένα οχυρό της ιδιωτικότητάς μας. Ακούω ανθρώπους να αναφέρονται στο σπίτι τους περίπου με τη μυστικότητα που θα περίμενε κανείς να εμπνεύσει ένα… άβατο. Απρόσιτο, απροσπέλαστο, ιερό καταφύγιο, προστατευμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα, τις «μιαρές» ανάσες και τη θορυβώδη παρουσία των άλλων, έχει ήδη γίνει ή πορεύεται να γίνει το σπίτι μας. Ίσως είναι μια ανάγκη και αυτό, με δεδομένες τις συνθήκες της καθημερινότητας, όπου τον ρυθμό δίνουν το άγχος, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, οι βίαιες παρεμβάσεις και η ανατροπή όλων των δεδομένων. Είναι εκατομμύρια οι άνθρωποι που αισθάνονται εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι «εκεί έξω» και ίσως είναι απλώς λογικό να αναζητούν προστασία και ασφάλεια μέσα στο «βασίλειο» του διαμερίσματός τους. Όταν δεν μπορούν ή έστω δυσκολεύονται να ελέγξουν οτιδήποτε άλλο, μάλλον δεν είναι τόσο περίεργο που προσπαθούν να περιφρουρήσουν τα ενδότερα του οίκου τους.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.kathimerini.gr/927791/article/periodiko-k/h-erwthsh/pote-prolavame-na-ginoyme-toso-monoxnotoi

Κάνοντας έναν ειλικρινή απολογισμό της documenta 14 – Από τον Γιάννη Κωνσταντινίδη | LIFO

Τελικά μας άρεσε ή όχι; Ή απογοητευτήκαμε, επειδή περιμέναμε φαντασμαγορία; Μια απόπειρα ανασκόπησης τού τι είδαμε και γιατί αυτή η έκθεση γέννησε αντιφατικά αισθήματα στο αθηναϊκό κοινό.

…Η απογοήτευση είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα από κάθε άλλη τη συνηθέστερη αντίδραση του κοινού που επισκεπτόταν την έκθεση στην Αθήνα, από τις αρχές Απριλίου που εγκαινιάστηκε. Η κυρίαρχη εντύπωση ήταν ότι έλειπε εκείνο το κάτι που κανείς δεν μπορούσε ακριβώς να προσδιορίσει και το οποίο θα πρόσθετε μια «φαντασμαγορία» στο όλον, ανάλογη της προσμονής και των προσδοκιών των θεατών για μια μεγάλη και σπουδαία διεθνή εικαστική διοργάνωση. Έτσι, η πρώτη γενική εντύπωση ήταν ότι «η έκθεση δεν ήταν ωραία». Αυτή η αντίδραση εκ μέρους του κοινού ήταν κάπως απερίσκεπτη και άδικη. Η απάντηση που έδιναν εκείνοι που έχουν δει αρκετές από τις προηγούμενες διοργανώσεις της documenta ήταν ένας καγχασμός: «Kαι πότε υπήρξε ωραία και φαντασμαγορική αυτή η έκθεση για να είναι και τώρα;». Η ρητορική αυτή ερώτηση δεν αιωρoύνταν ως απόρριψη της documenta αλλά των προσδοκιών από αυτήν. Σε αντίθεση με την Μπιενάλε Τέχνης της Βενετίας, η οποία είναι μια ερευνητική έκθεση που αναζητά το τώρα της Τέχνης στην καλύτερη και ωραιότερη, ει δυνατόν, εκδοχή του και ως εκ τούτου είναι απολύτως θεμιτό να απαιτεί κάποιος λίγη φαντασμαγορία, η documenta είναι μια ερευνητική έκθεση που αναζητά τα κυρίαρχα «επεισόδια» (με την έννοια των συμβάντων και των περιστατικών), τα οποία κατά τη διάρκεια της πενταετίας που παρήλθε επηρέασαν τη διαμόρφωση του τώρα της Τέχνης. Συγχρόνως, η documenta ερευνά τη σύνδεση αυτών των «επεισοδίων» με παλαιότερα «επεισόδια», ώστε όλα αυτά να μπαίνουν πλέον συσχετισμένα σε μια σειρά κατά μήκος της γραμμής του χρόνου και κατ’ αυτό τον τρόπο να προκύπτουν ουσιώδη νοήματα και ερμηνείες για την Ιστορία της Τέχνης.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/arts_articles/159249

Ο αργαλειός είναι της μόδας – Aπό την Κατερίνα Φρέντζου | ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “Κ” – Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι αργαλειοί έχουν πάρει φωτιά… σε Κρήτη, Μύκονο, Αθήνα, με τη μόνη διαφορά πως εκείνες που γνέθουν με τη ρόκα και υφαίνουν με τη σαΐτα δεν είναι οι παραδοσιακές γηραιές υφάντρες –μια εικόνα γνώριμη σε όλους–, αλλά νεαρές κοπέλες που αποφάσισαν, μέσα σε μια δύσκολη περίοδο, να ανατρέξουν στις ρίζες τους και να δώσουν ξανά «ζωή» στη «μητέρα των τεχνών». Το «Κ» συνομίλησε με έξι νέες δημιουργούς, που με γνώμονα την πολύτιμη υφαντική κληρονομιά τους κατάφεραν να ζωντανέψουν το αρχέγονο αυτό εργαλείο υφαντουργίας –που κινδύνευσε να σιγήσει για πάντα– ανοίγοντας ταυτόχρονα αναπάντεχες επαγγελματικές προοπτικές.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.kathimerini.gr/924719/gallery/periodiko-k/taseis/o-argaleios-einai-ths-modas

Κάτι μεγάλο συμβαίνει στα Άνω Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης – Από την Ελένη Ψυχούλη | LIFO

Τα Άνω Λαδάδικα είναι ένας συμβατικός όρος, που γεννήθηκε όταν η προέκταση της Τσιμισκή χώρισε στα δύο τα Λαδάδικα. Τα «Κάτω», τα ξέρεις, έχουν γίνει πρωτοσέλιδο της διασκέδασης εδώ και δεκαετίες. Στα «Άνω» – που θα σε παρακαλέσω να μην μπερδέψεις με τον Φραγκομαχαλά, όπως πολλοί συνηθίζουν και ο οποίος αρχίζει στα όριά τους, μέχρι πρότινος πήγαινες για μια μπουγάτσα του «Νέον», με θέα το μαγικό νεοκλασικό του Ωδείου. Πήγαινες να μυρίσεις, να εξερευνήσεις, ρομαντικός περιηγητής, τη κατατομή της παλιάς εμπορικής γειτονιάς, να δεις πώς ήταν η Θεσσαλονίκη πριν την τυλίξουν οι φλόγες της μεγάλης πυρκαγιάς του 1917.

…Η γειτονιά γίνεται talk of the town, οι ψαγμένοι διαβλέπουν εδώ τα νέα Λαδάδικα που υπόσχονται να κρατήσουν ένα άλλο, εστέτ προφίλ με άρωμα κοσμοπόλιταν Ευρώπης.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/articles/taste_articles/160710

Ο Νίκος Γκάλης στο Hall of Fame – Η συγκλονιστική ομιλία του | LIFO

Κέρδισε την ύψιστη τιμή μετά από επτά διαδοχικές χρονιές που ήταν υποψήφιος.

Τον δικό του «θρόνο» στον Όλυμπο του παγκοσμίου μπάσκετ έχει από σήμερα ο Νίκος Γκάλης, ο οποίος εισήχθη και επίσημα στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame. Το όνομα του ζωντανού θρύλου του ελληνικού αθλητισμού πέρασε στην μπασκετική «αιωνιότητα» και φιγουράρει πλέον μεταξύ των κορυφαίων στο Μουσείο του μπάσκετ, που βρίσκεται στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, ενώ ο «γκάνγκστερ», ο οποίος κέρδισε την ύψιστη τιμή μετά από επτά διαδοχικές χρονιές που ήταν υποψήφιος, έγινε ο πρώτος Έλληνας που εισήχθη στο Naismith Hall of Fame.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/now/sport/159358

Μαρκ Τόμπσον: «Η ποιότητα πρέπει να πληρώνεται» – Από τον Γιώργο Αρχιμανδρίτη | ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “Κ” – Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Λίγες ημέρες πριν επισκεφθεί την Ελλάδα, στο πλαίσιο του Αthens Democracy Forum, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος των New York Times, Μαρκ Τόμπσον, μιλάει στο «K» για το παρόν και το μέλλον της δημοσιογραφίας την εποχή της απόλυτης δικτύωσης και των ψευδών ειδήσεων.

…”Πιστεύω ότι το σημαντικότερο πρόβλημα της εποχής μας είναι ότι το κοινό δεν αντιλαμβάνεται σωστά ό,τι έχει σχέση με την πολιτική, διότι ακριβώς δεν έχει τη σωστή πληροφόρηση. Πριν από μερικούς μήνες ανακαλύψαμε ότι το 20% των Αμερικανών πολιτών ήταν υπέρ της κατάργησης του συστήματος υγείας του Ομπάμα, ενώ ταυτόχρονα ήθελαν να έχουν πρόσβαση στην οικονομικά προσιτή υγειονομική φροντίδα. Δεν είχαν καταλάβει ότι αυτό που ζητούσαν να καταργηθεί ήταν ακριβώς αυτό που επιθυμούσαν να διατηρηθεί! Η πρόσβαση, λοιπόν, στην αληθή πληροφορία είναι σήμερα πιο σημαντική από ποτέ. Με την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ παρατηρείται στην Αμερική μια προσπάθεια κατάργησης των ορίων ανάμεσα στις ψευδείς ειδήσεις (fake news) και τα πραγματικά γεγονότα. Πρέπει, λοιπόν, να αγωνιστούμε για την υπεράσπιση της αλήθειας.”

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.kathimerini.gr/926120/gallery/periodiko-k/an8rwpoi/mark-tompson-h-poiothta-prepei-na-plhrwnetai

Εσύ γέμισες τις μπαταρίες σου; – Από τον Δημήτρη Πολιτάκη | LIFO

Υστερόγραφο πενιχρών διακοπών και ληξιπρόθεσμων διεγέρσεων.

Μπορεί να είμαι εγώ ή η ηλικία μου, άκουσα να το λένε κι άλλοι πάντως φέτος στις «διακοπές», ότι δηλαδή κάθε χρόνο μοιάζει πιο δύσκολο να διακόψει κανείς από τη μόνιμη και ψυχαναγκαστική –ως δεύτερο δέρμα– σχέση του με τα βιοποριστικά, συναισθηματικά, ψυχολογικά, υπαρξιακά άγχη, τα οποία έχουν κάνει μετάσταση και δεν καταλαβαίνουν τίποτα από ήλιο, θάλασσα, γεωγραφία και αλλαγή σκηνικού. Λίγες μέρες «μακριά» δεν κάνουν και πολλά πράγματα ή μάλλον κάνουν όλο και λιγότερα, σαν να έχει γίνει τόσο προβλέψιμη η θερινή διαδικασία «αποφόρτισης», που με κάθε νέα δόση χάνεται και κάτι από το παλιό εφέ.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://www.lifo.gr/print/shortcut/160884

Have Smartphones Destroyed a Generation? – Από την Jean M. Twenge | ΤΗΕ ATLANTIC

More comfortable online than out partying, post-Millennials are safer, physically, than adolescents have ever been. But they’re on the brink of a mental-health crisis.

…I’ve been researching generational differences for 25 years, starting when I was a 22-year-old doctoral student in psychology. Typically, the characteristics that come to define a generation appear gradually, and along a continuum. Beliefs and behaviors that were already rising simply continue to do so. Millennials, for instance, are a highly individualistic generation, but individualism had been increasing since the Baby Boomers turned on, tuned in, and dropped out. I had grown accustomed to line graphs of trends that looked like modest hills and valleys.

…What happened in 2012 to cause such dramatic shifts in behavior? It was after the Great Recession, which officially lasted from 2007 to 2009 and had a starker effect on Millennials trying to find a place in a sputtering economy. But it was exactly the moment when the proportion of Americans who owned a smartphone surpassed 50 percent.

…. I call them iGen. Born between 1995 and 2012, members of this generation are growing up with smartphones, have an Instagram account before they start high school, and do not remember a time before the internet. The Millennials grew up with the web as well, but it wasn’t ever-present in their lives, at hand at all times, day and night. iGen’s oldest members were early adolescents when the iPhone was introduced, in 2007, and high-school students when the iPad entered the scene, in 2010.

…Social-networking sites like Facebook promise to connect us to friends. But the portrait of iGen teens emerging from the data is one of a lonely, dislocated generation. Teens who visit social-networking sites every day but see their friends in person less frequently are the most likely to agree with the statements “A lot of times I feel lonely,” “I often feel left out of things,” and “I often wish I had more good friends.” Teens’ feelings of loneliness spiked in 2013 and have remained high since.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2017/09/has-the-smartphone-destroyed-a-generation/534198/

Facebook’s war on free will – Από τον Franklin Foer | ΤΗΕ GUARDIAN

How technology is making our minds redundant.

All the values that Silicon Valley professes are the values of the 60s. The big tech companies present themselves as platforms for personal liberation. Everyone has the right to speak their mind on social media, to fulfil their intellectual and democratic potential, to express their individuality. Where television had been a passive medium that rendered citizens inert, Facebook is participatory and empowering. It allows users to read widely, think for themselves and form their own opinions.

We can’t entirely dismiss this rhetoric. There are parts of the world, even in the US, where Facebook emboldens citizens and enables them to organise themselves in opposition to power. But we shouldn’t accept Facebook’s self-conception as sincere, either. Facebook is a carefully managed top-down system, not a robust public square. It mimics some of the patterns of conversation, but that’s a surface trait.

In reality, Facebook is a tangle of rules and procedures for sorting information, rules devised by the corporation for the ultimate benefit of the corporation. Facebook is always surveilling users, always auditing them, using them as lab rats in its behavioural experiments. While it creates the impression that it offers choice, in truth Facebook paternalistically nudges users in the direction it deems best for them, which also happens to be the direction that gets them thoroughly addicted. It’s a phoniness that is most obvious in the compressed, historic career of Facebook’s mastermind.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.theguardian.com/technology/2017/sep/19/facebooks-war-on-free-will

The Ambition Collision – Από την Lisa Miller | THE CUT – NEW YORK MAGAZINE

What is this midlife crisis among the 30-year-olds I know? Millennial women — at least those who reside in professional bubbles — seem to have it all. They are better educated, more prosperous, less encumbered by cultural expectations than any previous generation of women.

…So why are the well-employed, ambitious 30-year-olds of my acquaintance feeling so adrift, as discontented as the balding midlife sad sacks whose cliché dissatisfactions made Updike rich? The women complain of the enervating psychic effects of the professional treadmill as white-collar piecework and describe their dread as they contemplate bleak futures — decade after decade, they imagine, unfulfilled. After a lifetime of saying ‘yes’ to their professional hunger — these are the opportunity-seizers, the list-makers, the ascendant females, weaned on Lean In — they’ve lost it, like a child losing grasp of a helium balloon. Grief-stricken, they are baffled too, for they have always been propelled by their drive. They were the ones who were supposed to run stuff — who as girls imagined themselves leaving the airport in stylish trench coats, hailing a taxi with one hand while holding their cell in the other.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thecut.com/2017/09/what-happens-to-ambition-in-your-30s.html

How Motherhood Affects Creativity – Από την Erika Hayasaki | THE ATLANTIC

Cultural messages tell women that making art and having children are incompatible pursuits. But science suggests that women may become more creative after having kids.

…Whether rodent or human, a mother’s brain requires cognitive, emotional, and behavioral flexibility. “This helps us adapt to new environments.” After all, she added, “flexibility and thinking outside of the box—isn’t that what creativity is?”
Neuroscientists do not yet understand what impact pregnancy and childbirth might have on the processes of creativity in the human maternal brain. But the inner workings of maternal rat brains might provide a clue. Science shows us that rat moms are inventive, dauntless, resourceful—essential ingredients for creativity. Yet when it comes to human moms, our culture reinforces its own ideas about creativity and parenthood.

…It may be one of the most uncomfortable questions facing any woman wondering if it is possible to balance both identities. When it comes to merging motherhood and a creative life or fulfilling career, one message resounds: They are incompatible.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.theatlantic.com/science/archive/2017/09/how-motherhood-affects-creativity/539418/

Take A Year Off, And Pivot – Aπό την Caroline Stokes | THRIVE GLOBAL

Why anyone should take a professional gap year.

…If you are in a competitive, high burnout industry such as tech, permission to take a break is what many need for their emotional and mental health as well as personal growth. It’s time to give ourselves permission to forge our own unique paths and achieve in another direction or develop a different talent. In the end, it helps us get better in touch with who we are as people and connect with our inner drives, which makes us all around more effective people in every aspect of our lives, and at the end of the day more valuable to future and prospective employers.

Perhaps it’s due to the fact that we’re living longer, and going to school longer, where we are starting careers fully closer to 30 rather than 22 and expected to work well beyond 65 that we’re noticing the old pattern of work, work, work. Building a career and climbing a ladder in one profession isn’t working for most people anymore. It shouldn’t really be a surprise either. The idea of staying in one career for 20 plus years with little room to make changes isn’t true to the human experience and doesn’t leave much room for growth and stretching. It’s also not a realistic expectation in the 21st Century work experience, which will require multiple careers, pivots and a diversity of experiences to retain value in the age of automation and robotics.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.thriveglobal.com/stories/14060-take-a-break

Let’s have more sex in the movies – but please can it be the fun type? – Από την Hadley Freeman | ΤΗΕ GUARDIAN

Yesterday a new film, Daphne, was released in the UK, which tells the story of a young woman, played with extraordinary depth by Emily Beecham, and it is, to use one of Daphne’s own lines, “lovely, in a traumatic sort of way”. But in one regard it feels all too familiar. Daphne’s sex life is chaotic and joyless: she has sex with a man that is so unsatisfying, she takes cocaine afterwards, looking to feel anything, and then has sex with another who so repulses her, she swats his face away from hers as he comes. Daphne’s promiscuity is an externalised expression of her unhappiness, and if that’s ringing any bells for you, it’s probably because you watched Fleabag, Trainwreck, Bridesmaids, or any of the many movies and TV shows depicting casual sex among women as a sign of low self-esteem, wholly divorced from desire. Here, sex is another thing that needs to be fixed.

…Promiscuity in male characters, in movies such as Wedding Crashers, The 40-Year-Old Virgin, Forgetting Sarah Marshall and Swingers, is portrayed as immature but amusing – a rite of male passage. Boys will be boys! But women who do so are tragic.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.theguardian.com/film/2017/sep/30/more-sex-in-movies-fun-type

How Hugh Hefner Commercialized Sex -Aπό την Sophie Gilbert | THE ATLANTIC

The Playboy founder—who died at the age of 91—peddled an American dream that was as much about money as desire.

…The success of Hefner’s American dream made Playboy one of the defining hallmarks of American culture in the ’60s and ’70s, contributing to a sexual revolution that challenged the idea that sex was for reproduction alone. By 1960, Playboy had more than a million readers; by 1972, at the magazine’s peak, it had 7 million. But Hefner’s defining role in American sexuality was that he took a private act and turned it into conspicuous consumption. Sex, in the Playboy lifestyle, was less about desire than about showing off. It was sanitized (Hefner wanted the centerfolds to exude clean-cut charm rather than exotic allure—women were photographed in barns and beaches, posing next to cars or lounging by the pool). It was demystified. And, above all, it was commodified. Whether this led to any real sexual liberation is up for debate.

…Oddly, around 2005, Hefner’s commercialization of sexuality found a new audience: women.

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.theatlantic.com/entertainment/archive/2017/09/how-hugh-hefner-commercialized-sex/541368/

Why Your Favorite TV Character’s Dress Looks So Different on You – Aπό την Vanessa Nirode | RACKED

It’s not just lots of money, a personal trainer, and great genes.

…Every single article of clothing an actor wears in a television show (yes, even Law and Order) has been altered specifically for them. For something like 25 years, I’ve worked as a TV and film tailor and patternmaker. Trust me, nothing is ever off the rack.

…“For the most part, viewers have no idea the amount of work it takes just to build one character’s wardrobe, much less tap into the emotional state of that character and how that reflects in their attire,” Armeniox says. “And of course all the while carefully organizing the clothes for continuity. It’s a beast of a job, and I am one lucky and grateful girl to have worked with some of the very best in the business.”

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.racked.com/2017/9/15/16227002/tv-clothes-dont-fit-tailor

The not-so-glossy future of magazines – Από τους Sydney Ember & Michael M. Grynbaum | THE NEW YORK TIMES

As publishers grasp for new revenue streams, a ‘‘try-anything’’ approach has taken hold. Time Inc. has a new streaming TV show, “Paws & Claws,” that features viral videos of animals. Hearst started a magazine with the online rental service Airbnb. Increasingly, the longtime core of the business — the print product — is an afterthought, overshadowed by investments in live events, podcasts, video, and partnerships with outside brands.
The changes represent one of the most fundamental shifts in decades for a business that long relied on a simple formula: glossy volumes thick with high-priced ads.

“Sentimentality is probably the biggest enemy for the magazine business,” David Carey, the president of Hearst Magazines, said in an interview. “You have to embrace the future.”

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.nytimes.com/2017/09/23/business/media/the-not-so-glossy-future-of-magazines.html

The Narcissistic Personality: How They Think – Από τον Joe Navarro | PSYCHOLOGY TODAY

Knowing how the narcissist thinks can help you understand toxic individuals.

We often hear the term “narcissist,” but in reality, what does that mean? Does it merely describe someone who likes to be the center of attention, or likes the way he or she looks? Or is there more to it? The psychiatric literature defines narcissists as possessing specific traits, such as having a sense of entitlement or requiring excessive admiration. But what are narcissistic individuals really like on a day-to-day basis?

Διάβασε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
https://www.psychologytoday.com/blog/spycatcher/201709/the-narcissistic-personality-how-they-think